Στην πιο κρίσιμη στιγμή της από το 1974 η Ελλάδα έχει την πιο ακατάλληλη κυβέρνηση – Ανησυχία για την επάρκειά της και εντός της ΝΔ

Του Γ. Λακόπουλου

Στα 45 χρόνια από τη Μεταπολίτευση οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έφτασαν τρεις φορές σε κρίση. Οι δύο ήταν το 1976 και το 1987, όταν η Άγκυρα απειλούσε το ελληνικό τμήμα του Αιγαίου με ερευνητικά σκάφη προς αναζήτηση υδρογονανθράκων.
 Και τις δυο φορές υπήρχαν στο τιμόνι ηγέτες με επάρκεια και ικανότητα χειρισμών. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου,  κράτησαν ανέπαφα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας
Στην τρίτη κρίση το 1996 στα Ίμια είχε πρωθυπουργό που είχε επιβληθεί από την τότε διαπλοκή. Ο Κ. Σημίτης  άνοιξε τον κύκλο των υποχωρήσεων : μετά το ντροπιαστικό «ευχαριστώ στους Αμερικανούς» στα Ίμια συνέχισε με τη Μαδρίτη και το  Ελσίνκι.

Έτσι συγκεκριμένες περιοχές του Αιγαίου γκριζοποιήθηκαν και η Ελλάδα έδειξε για πρώτη φορά να αναγνωρίζει διαφορές με την Τουρκία, πέραν της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας.

Σήμερα βρίσκεται στα πράγματα πάλι μια κυβέρνηση που αναδείχθηκε με τη συνδρομή της νεότερης και χειρότερης διαπλοκής – που δεν θέλει κόκκινες γραμμές στο Αιγαίο: προτιμάει να «τα βρούμε» με τους Τούρκους. Γιατί διευκολύνει τα επιχειρηματικά της συμφέροντα.

Μέσα σε έξι μήνες έγινε σαφές  ότι η κυβέρνηση δεν έχει επεξεργασμένη πολιτική για να αναχαιτίσει την προκλητικότητα της Τουρκίας, που έχει πλέον σαφή επιδίωξη: τη συνεκμετάλλευση του ορυκτού  πλούτου του Αιγαίου.
Είναι μια ιδέα που κυκλοφορεί σαν δεύτερη σκέψη και σε ελληνικούς πολιτικούς κύκλους,  αλλά και… εντός της κυβέρνησης. Αυτό όμως συνιστά αλλαγή εθνικής πολιτικής. 

ΠΗΓΗ:

20 Ιανουαρίου 2020 Προεκτάσεις