ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ
Η πραγματικότητα λέει ότι τα πράγματα στη Λιβύη δεν εξελίσσονται με τρόπο ευνοϊκό για την Ελλάδα. Οι συνεχείς και επανειλημμένες συναντήσεις αξιωματούχων της Αθήνας και της Λευκωσίας τείνουν να εξυπηρετούν την εσωτερική κατανάλωση. Αντίθετα, γίνεται φανερό ότι η Τουρκία εδραιώνει τη θέση της στην περιοχή, σε συνεργασία με τη Ρωσία, με την ανοχή, αν όχι με την προτροπή της Ευρώπης –στάση που υπαγορεύεται από αδυναμία και φόβο– και υπό το καιροσκοπικό και αδιάφορο βλέμμα των ΗΠΑ του Τραμπ. Με λίγα λόγια, ο Ερντογάν γίνεται μεγάλος «παίκτης» γεωπολιτικών ανακατατάξεων στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο, η δε Τουρκία αποκτά status περιφερειακής υπερδύναμης. Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά δημιουργούν την αίσθηση ότι για τη Δύση, δηλαδή για τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση (ίσως για διαφορετικούς λόγους), η Ελλάδα ανήκει στη Μέση Ανατολή και όχι στην Ευρώπη. Αρα, την παραδίδουν στο... έλεος της Αγκυρας.
Ενδεχομένως να ακούγονται υπερβολικά τα παραπάνω. Ομως, σε τέτοιο συμπέρασμα οδηγούν τα τελευταία γεγονότα. Ο Ερντογάν και ο Πούτιν, που ο ένας στηρίζει τον Σαράζ και ο άλλος τον Χαφτάρ, ήλθαν για άλλη μια φορά σε συνεννόηση, κατά τη συνάντησή τους στην Αγκυρα και έπειτα από συνομιλίες των αντίστοιχων υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας στη Μόσχα. Στο πλαίσιο της δικής τους συνεννόησης έβαλαν τους δύο Λίβυους ηγέτες να δεχθούν μια εκεχειρία, έστω και εύθραυστη. Παράλληλα, η Μέρκελ μάλλον αποδέχθηκε τη ρωσοτουρκική πρωτοβουλία, αλλά και έτσι ακριβώς να μην είναι, η δική της πρωτοβουλία, να οργανώσει στο Βερολίνο διάσκεψη εμπλεκομένων στη Λιβύη, περιλαμβάνει τον Ερντογάν, όχι όμως την Ελλάδα (ακόμη τουλάχιστον). Ταυτόχρονα γίνεται φανερό ότι οι δύο κατεξοχήν ενδιαφερόμενες χώρες για όσα συμβαίνουν στη Λιβύη, η Γαλλία και η Ιταλία, όχι μόνο δεν «τα βρήκαν», αλλά ο Ιταλός πρωθυπουργός Κόντε (σημειωτέον ότι η Ιταλία επέλεξε να βγάζει την ουρά της απέξω απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις στην περιοχή) σπεύδει να επισκεφθεί τον Ερντογάν στην Τουρκία και ο Μακρόν περιορίζεται να ζητάει από τον Πούτιν να είναι βιώσιμη και αξιόπιστη η εκεχειρία που απεργάζεται ο τελευταίος (μαζί με τον Ερντογάν) στη Λιβύη...
Ολα αυτά σημαίνουν ότι ο Ερντογάν κατάφερε να είναι πανταχού παρών, να θεωρείται βασικός παράγων στις όποιες εξελίξεις στη Λιβύη, να τον αντιμετωπίζουν ως «παίκτη» μεγάλης εμβέλειας στις γεωπολιτικές αναπροσαρμογές, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή. Κατ’ επέκταση, πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι ο προστατευόμενός του Σαράζ θα επιβιώσει και επομένως θα συνεχίσουν να ισχύουν οι συμφωνίες και τα μνημόνια περί υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ που η Αγκυρα έχει υπογράψει μαζί του. Αγνωστο αν η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική πολιτική τάξη βλέπουν άλλα σενάρια, που δεν τα βλέπει ο μέσος πολίτης, ή δίνουν διαφορετικές ερμηνείες, αλλά οι επικλήσεις του διεθνούς δικαίου δεν μοιάζουν αρκετές για να ανακόψουν την τουρκική προκλητικότητα. Ιδιαίτερα όταν στη σκακιέρα πρώτους ρόλους έχουν η ισχύς, τα συμφέροντα και οι φόβοι.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire