«Το χρώμα είναι για μένα ήχος που ακούω
τη μουσική του», έλεγε ο Γιώργος Μπουζιάνης. Αλήθεια, τι ήχους, τι
μουσικές γεννούν αυτά τα φαιά, τα γκρίζα, τα καφέ και τα μαύρα που
επικρατούν στους πίνακές του, δίπλα στις σπάνιες εκρήξεις ενός
προκλητικού κόκκινου, ή ενός γαλάζιου;
Στην έκθεση με τίτλο «Αληθινά έργα» που παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό στο Μουσείο Γιώργου Μπουζιάνη, ο επισκέπτης νιώθει ότι βυθίζεται πραγματικά μέσα στον κόσμο του καλλιτέχνη. Οι επτά ελαιογραφίες, οι δύο ακουαρέλες και τα έντεκα σχέδια –κάποια από αυτά τα έργα παρουσιάζονται για πρώτη φορά– διαθέτουν κοινό άξονα ό,τι ο ίδιος ο ζωγράφος όριζε ως αληθινό: «Στο έργο μου συνεργάζονται το αίσθημα (ένστικτο) και η νόηση, αν και το αίσθημα νομίζω ότι πρέπει να προηγείται. Τυχαία τίποτε δεν γίνεται», έλεγε.
Στην έκθεση με τίτλο «Αληθινά έργα» που παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό στο Μουσείο Γιώργου Μπουζιάνη, ο επισκέπτης νιώθει ότι βυθίζεται πραγματικά μέσα στον κόσμο του καλλιτέχνη. Οι επτά ελαιογραφίες, οι δύο ακουαρέλες και τα έντεκα σχέδια –κάποια από αυτά τα έργα παρουσιάζονται για πρώτη φορά– διαθέτουν κοινό άξονα ό,τι ο ίδιος ο ζωγράφος όριζε ως αληθινό: «Στο έργο μου συνεργάζονται το αίσθημα (ένστικτο) και η νόηση, αν και το αίσθημα νομίζω ότι πρέπει να προηγείται. Τυχαία τίποτε δεν γίνεται», έλεγε.