(Από τη σελίδα του στο facebook)
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ, ΟΠΟΥ ΓΗΣ, ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΕΔΩ:
Από τα ωραιότερα κείμενα που έχουν γραφεί για τη μάνα είναι το απόσπασμα που αντιγράφω πιο κάτω από τον τρίτο τόμο της τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ "Μετά τα Εκβάτανα", του Στέφανου Κωνσταντινίδη:
"Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΒΡΑΧΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΤΕΡΕΑ ΠΑΤΩ"
Έγραψα στη μάνα μου να μην ανησυχεί. Να κρατά ένα κλαρί
ανθισμένης μυγδαλιάς στο χέρι όταν θα μου στέλνει την ευχή
της. Και τα βράδια να κοιτά τ' αστέρια μιλιούνια στον ουρανό
της Πενταλιάς, όταν η σκέψη της θα είναι σε μένα. Μάνα, κράτα γερά. Όσο εσύ κρατάς γερά εκεί στην Πενταλιά, η αγάπη σου βράχος πάνω στον οποίο στέρεα πατώ. Ναι μάνα.
Σε έχω ανάγκη κι ας είσαι μακριά.
Οι αχτίδες σου φτάνουν ίσαμ' εδώ και με ζεσταίνουν (σ. 65).
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire