Η Ευρώπη αποδείχτηκε αδύνατη, αν όχι ανίκανη, να χειριστεί την ουκρανική κρίση. Είναι πολύ πιθανόν ότι αν ακολουθούσε μια δική της πολιτική, αντί να υπηρετεί την αμερικανική ηγεμονία, η Ουκρανία θα απέφευγε την ρωσική εισβολή και ο κόσμος τον νέο Ψυχρό Πόλεμο και την απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος. Είχε την δυνατότητα να ενσωματώσει την Ρωσία σε ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας, κάτι που θα βοηθούσε και την ανάπτυξη των δημοκρατικών θεσμών στην χώρα αυτή και δεν το έκανε. Αντί να υπηρετεί την αμερικανική ηγεμονία και τα αμερικανικά συμφέροντα, η Ευρώπη θα μπορούσε να γίνει ο τρίτος πόλος του διεθνούς συστήματος με μια πολιτική ειρήνης που θα της επέτρεπε να καλύψει τον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στους δύο μονομάχους, την Κίνα και τις ΗΠΑ. Για να γίνει βεβαίως αυτό χρειαζόταν μια κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας και ασφάλειας. Επέλεξαν τη λύση που αποδεικνύεται ήδη καταστροφική για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, αυτή της υποταγής στην αμερικανική ηγεμονία και της απώθησης της Ρωσίας προς την πλευρά της Ασίας, στις αγκάλες της Κίνας. Το τίμημα θα είναι βαρύ για την Ευρώπη. Και δεν είναι σίγουρο ότι οι Αμερικανοί θα συνεχίσουν να της παρέχουν ασφάλεια χωρίς μια ουσιαστική εμπλοκή της στις στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ και στα αμερικανικά σχέδια αντιμετώπισης της Κίνας.