Λ. Κηλαηδόνης: «Είναι καλό να ψάχνεις τι βρίσκεται βαθύτερα από την επιφάνεια»

Ο συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής Λουκιανός Κηλαηδόνης, ετοιμάζει μια μουσική αναδρομή από τα «Μικροαστικά» μέχρι τη «Ρίτα» και τον «Ύμνο των Μαύρων Σκυλιών», στις 5 και 6 Απριλίου στον Ιανό και μιλά για τις αναμνήσεις, τα τραγούδια του και… το πάρτι στη Βουλιαγμένη! 

Βάλια Κανελλοπούλου

Ετοιμάζετε δύο εμφανίσεις στις 5 και 6 Απριλίου, στον πολυχώρο Ιανός. Τι θα μας παρουσιάσετε;
Θα παρουσιάσω ένα προγραμματάκι που κάνω τον τελευταίο καιρό, με δύο μουσικούς, ένα ακορντεόν κι ένα πιάνο. Είναι ένα πέρασμα από τις βασικές δουλειές μου μέσα στα 40 χρόνια της πορείας μου. Στο πρώτο μέρος, θα ακουστούν τραγούδια από την πρώτη εποχή που πρωτομπήκα στη δισκογραφία -αυτά που είναι λίγο πολύ γνωστά σαν «τραγούδια του Μητσιά»- και στο δεύτερο μέρος, κομμάτια από τις 5 τελευταίες δουλειές που έχω κάνει από τον «Καουμπόι» μέχρι το «Γιατί θα γίνω μαραγκός».
Ανατρέχετε συχνά σε προηγούμενες δουλειές σας;
Φυσικά ανατρέχω, γιατί όλα αυτά είναι ενδεικτικά μιας πορείας. Έχουν προηγηθεί κάποιες δουλειές μου, που είναι καλό να τις θυμίζουμε…

Υπάρχει κάποια από αυτές που να ξεχωρίζετε;
Μια δουλειά που έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωσή μου ήταν τα «Μικροαστικά». Ήταν μια καινούργια ματιά και από τον Γιάννη Νεγρεπόντη κι από εμένα. Aυτό μου άνοιξε έναν δρόμο που αργότερα τον αξιοποίησα κάνοντας μόνος μου τους στίχους στον «Φτωχό και μόνο καουμπόι», στο «Ψυχραιμία παιδιά» κτλ. Τα «Μικροαστικά» σίγουρα, ήταν ένας δίσκος-σταθμός.
Γράφετε τραγούδια αισιόδοξα, καθημερινά, αλλά με βαθιά άποψη και σαρκασμό. Από πού εμπνέεστε;
Γράφω κοινωνικό τραγούδι. Δίνω μια ματιά πάνω στα τεκταινόμενα. Εμπνέομαι από τη ζωή μου την ίδια, από την καθημερινότητά μου…
Η ελληνική πραγματικότητα ήταν για σας πάντα μια πηγή έμπνευσης;
Ναι φυσικά. Φαίνεται και μια αριστερή ματιά επάνω στα τραγούδια μου και στα «Μικροαστικά» και στα «Απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας» και σε σκόρπια τραγούδια, στα «Νέα Μέτρα», σε όλα αυτά… Σαφώς υπάρχει μια πολιτική ματιά. Είμαι ένα άτομο που με απασχολούν πολύ τα πολιτικά δρώμενα και η κοινωνία μας.
Εκφράζεστε, γράφετε, συνθέτετε και τραγουδάτε πάνω στο πιάνο και πολλές φορές μόνο με αυτό. Είναι για εσάς αυτός ο πιο άμεσος τρόπος έκφρασης, ο πιο οικείος;
Σίγουρα, με την έννοια ότι καταλαβαίνω ακριβώς, τους στίχους του τραγουδιού και πώς πρέπει να χρωματιστούν, έτσι ώστε να μην παρεξηγηθούν. Δηλαδή, πολλές φορές ακούω κάποια από τα τραγούδια που έχω πει εγώ, τραγουδισμένα από άλλους, οι οποίοι μάλλον, δεν έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Δηλαδή, λένε απλά κάποια λόγια. Τα τραγούδια αυτά έχουν και μια κρυμμένη θεατρικότητα θα έλεγα και θέλουν έναν χρωματισμό που να είναι αυτός που βγάζει το βαθύτερο νόημα του τραγουδιού. Έτσι λοιπόν, νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο τα τραγούδια μου είναι πλήρη, όπως ήταν τα τραγούδια του Μάρκου όταν τα έλεγε ο Μάρκος, όπως και ο Χατζιδάκις στα δικά του τραγούδια ήταν εξαιρετικός. Κι ο Μίκης φυσικά…
Tον περασμένο Σεπτέμβρη συμμετείχατε με μεγάλη επιτυχία στο Ark festival στην Τεχνόπολη δίπλα σε πολύ νέα ονόματα της ελληνικής σκηνής. H νεολαία απέδειξε ότι σας αγαπά πολύ. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Νομίζω ότι αρκετά από αυτά τα τραγούδια εκφράζουν κάποιες καταστάσεις που δεν είναι επιθεωρησιακές, δεν είναι δηλαδή μόνο μια καταγραφή μιας συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο ίσχυε και τον καιρό που τα έγραψα κι ακόμα εξακολουθεί να ισχύει. Επίσης, νομίζω ότι αυτά τα παιδιά που ξέρουν και τα λόγια των κομματιών, μεγάλωσαν σε κάποιες οικογένειες, σε κάποια σπίτια που τα άκουγαν από μικρά. Έτσι κάπως τα έχουν χωνέψει τα ξέρουν πολύ καλά… Κι ένας άλλος λόγος είναι ότι πρόκειται για τραγούδια που έχουν πλάκα, δεν είναι σοβαροφανή, έχουν και χιούμορ και τον διάολο μέσα τους…
Τα τραγούδια σας διακατέχονται από έντονη αισιοδοξία. Είστε έτσι και ως προσωπικότητα;
Ναι βέβαια. Αυτό που βγαίνει σαν αίσθηση από τη δουλειά μου, είμαι ο ίδιος εγώ.
Ποιος είναι ο καλύτερος σύμμαχος για να βλέπετε θετικά τα πράγματα;
Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να ψάχνει κανείς λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Να ψάχνει να βρει τι βρίσκεται λίγο πιο βαθιά. Να μη μένει μόνο στην επιφάνεια. Αυτό έκανα πάντα κι αυτό εξακολουθώ να κάνω.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε και σήμερα ένα «πάρτι στη Βουλιαγμένη»;
Έχω μια πρόταση για φέτος το καλοκαίρι, την οποία σκέφτομαι ακόμα. Μου πρότειναν να επαναλάβω το πάρτι στη Βουλιαγμένη. Βεβαίως όχι σαν μνημόσυνο, αλλά με καινούργιους συνεργάτες. Αυτό που έμεινε από το πάρτι δεν ήταν αυτό καθεαυτό το πρόγραμμα της βραδιάς. Ήταν το γεγονός ότι κατέβηκαν τόσες χιλιάδες κόσμου για εκείνη τη βραδιά. Αυτό ήταν συνάρτηση της πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικής στιγμής. Το ’73 ήταν ακόμα καινούργιο το ΠΑΣΟΚ, ο κόσμος είχε κάποιες ελπίδες κτλ., ήταν κάπως πιο ξένοιαστος. Τώρα μέσα στη μαυρίλα δε νομίζω ότι θα μπορούσε να έχει ακριβώς τον ίδιο αντίκτυπο που είχε τότε. Εκτός αν ο κόσμος και κυρίως τα νέα παιδιά, έχουν την ανάγκη για τέτοιου είδους ξέσπασμα. Πιθανώς να δώσει και μια ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά. Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα όμως…
vkanel@clickatlife.gr


Πηγή: www.clickatlife.gr
Δημοσιεύτηκε στις 03/04/2013