Η απελπισία του πολιτικού κενού

Συμπολίτευση vs αξιωματική αντιπολίτευση

Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ, Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ

Μία ρουτίνα που κουράζει τον ταλαιπωρημένο, μετρο-φοβικό και εν πολλοίς απαυδισμένο Ελληνα πολίτη είναι αυτά που ακούει σχεδόν κάθε μέρα από τα ΜΜΕ με πολύ ανιαρή μονοτονία: «Σφοδρή επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ εξαπέλυσε ο πρωθυπουργός, που τον κατηγόρησε για ανευθυνότητα και λαϊκισμό».

Και αντίστροφα: «Δριμεία επίθεση κατά της κυβέρνησης, γενικά, και του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά, ειδικότερα, εξαπέλυσε (το ρήμα παραμένει το ίδιο λόγω των πολεμικών συνειρμών του, π.χ. "Σφοδρή επίθεση εξαπέλυσε ο Κόκκινος Στρατός κατά των τελευταίων θυλάκων αντιστάσεως των ναζί στο Βερολίνο") ο κ. Τσίπρας, που κατηγόρησε την "τρόικα" Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη (!!!) για λαθεμένες επιλογές που μοιραία θα οδηγήσουν τη χώρα σε μεγάλα αδιέξοδα».
Μπορεί να μην αποδίδονται οι «ειδήσεις» verbatim, αλλά το νόημα είναι το ίδιο. Κατηγορίες επί κατηγοριών, ανάξιες, αφ' ενός, για μια συμπολίτευση που υποτίθεται πως κυβερνά, γαντζωμένη όμως γερά στο φόρεμα μιας κατά το μάλλον ή ήττον αμφίσημης έννοιας της μαγικής ονοματικής φράσης «νόμος και τάξη» αντί, ως ώφειλε, να αρθεί στο ύψος των δυσχερών οικονομικών περιστάσεων· αντ' αυτού εμφανίζεται σαν φοβισμένη μαθήτρια που τρέμει την τιμωρία μιας ιταμώς συμπεριφερόμενης τρόικας. αλλά και, αφ' ετέρου, για μια αξιωματική αντιπολίτευση που υποτίθεται πως ελέγχει διεκπεραιώνοντας με υπευθυνότητα το σπουδαίο ρόλο της, ωστόσο όμως συμπεριφέρεται σαν περιθωριακό κόμμα, που απέχει έτη φωτός από την εξουσία, χωρίς να κατανοεί τη σπουδαιότητα του έργου που της ανέθεσε η λαϊκή ετυμηγορία στις 17 Ιουνίου του 2012:
του κόμματος που βρίσκεται στο κατώφλι της, και ύστερα από μια μακρά εποχή ισχνότατων αγελάδων με τη μονοψήφια μιζέρια του 4% δικαιούται, πλέον, να έχει ουσιαστικές βλέψεις που πρέπει επί τέλους να μεταφραστούν σε μια στοιχειωδώς ικανή αλλά προπάντων χρηστή διαχείριση των πραγμάτων του πολύπαθου κράτους.
Διακατεχόμενος όμως από εμμονές ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται μια απώλεια νοήματος επανερχόμενος στο θέμα παραίτησης της τρικομματικής κυβέρνησης και προσφυγής στις κάλπες, όταν σχεδόν κανένα άλλο κόμμα δεν θέλει να συζητήσει τέτοιο ενδεχόμενο, ενώ ο λαός -ας μου επιτραπεί να κάνω χρήση μιας με σκυλάδικες ρίζες έκφρασης- «δεν κόβει φλέβες» για κάτι τέτοιο.
Ολα βέβαια άρχισαν «ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», ύστερα από το Συριζικό θαύμα. Ακόμα και μετά το κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες λιγότερο αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου 2012, ο κ. Τσίπρας βγήκε την Κυριακή από το αυτοκίνητό του και κοιτούσε γύρω του ωσάν μαγεμένο βασιλόπουλο μεταφερμένο ονειρικά α λα Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Αυτό που επακολούθησε παραπέμπει νοερώς στις ιταλικές εκλογές του 1948, όταν η Ιταλία διέτρεξε το θανάσιμο κίνδυνο να κυβερνηθεί από Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές, αλλά μένοντας εκτός σχεδίου Μάρσαλ που, ειρήσθω εν παρόδω, έγινε πάλι του συρμού, αλλά οι προτείνοντες ένα παρόμοιο σχέδιο δεν γνωρίζουν τι ακριβώς ήταν το πρώτο σχέδιο και γι' αυτό δεν φαίνεται να ξέρουν με ποιες αναπροσαρμογές θα εφαρμοστεί σε μια μεταψυχροπολεμική περίοδο, όπως η σημερινή, το καινουργές «Marshall Plan ΙΙ».
Οι εκλογές που προκηρύχθηκαν για τη 17η Ιουνίου θεωρήθηκαν από τους κάθε πολιτικής απόχρωσης αντι-συριζικούς ορόσημο: οι κρισιμότερες μεταπολεμικές, μεταπολιτευτικές κ.λπ. κ.λπ. εκλογές όπου «θα κρινόταν το μέλλον της Ελλάδας στην Ε.Ε.» και γι' αυτό έθεσαν το λαό προ των μεγάλων ευθυνών του. Διότι θα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στο χάος, την εντροπία και την αριστοτελική α-ταξία που θα συνεπέφερε μία ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η καταβολή της επόμενης δόσης θα αναβαλλόταν επ' αόριστον με απρόβλεπτες συνέπειες και, αφ'ετέρου, στη σωτηρία μας με τη σίγουρη καταβολή της επόμενης δόσης ώστε να λάβουν και οι ταλασίφρονες συνταξιούχοι τη σύνταξή τους. Να πάρουν χρήματα, δηλαδή, που είχαν οι ίδιοι καταβάλει με το παραπάνω, όσο δούλευαν, αλλά τώρα τους τα δάνειζε η φιλεύσπλαχνη Ε.Ε. ( μαζί με το ψυχοπονιάρικο ΔΝΤ και την αφιλοκερδή ΕΚΤ). Αλλά το μανιχαϊκό ψευτοδίλημμα λειτούργησε ικανοποιητικά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έλαβε το πάνω από 30% που οι περισσότερες μυστικές δημοσκοπήσεις του έδιναν στο προ των εκλογών της 17ης 15ήμερο. Αλλά δύσκολα θα μπορούσε να αντικρούσει κανείς την άποψη ότι έγιναν μεγάλες και επικερδείς επενδύσεις στο φόβο και τον πανικό του μέσου ψηφοφόρου.
Κοιτάζοντας πίσω με οργή για ό,τι έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια και εμπρός με απόγνωση για το τι μας περιμένει, δεν έχουμε παρά ελάχιστα περιθώρια αισιοδοξίας. Το κλισέ «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμα έτοιμος να κυβερνήσει» επαναλαμβάνεται ad nauseam από συχνές δημοσκοπήσεις, ώστε να το εμπεδώσουμε όλοι. «Αλλά προς θεόν τις ούτως ευήθης;». Ποιος μέσα στα κάκιστα σημερινά συγκείμενα είναι έτοιμος να κυβερνήσει; Κανείς! Ας είναι καλά ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου -και όχι μόνο- που μειδιά επιχαρίτως σαν και εκείνον τον ηθοποιό-τηλεπαρουσιαστή που ρωτάει χαμογελαστά: «Τι έγινε, ρε παιδιά;». Δικαιολογημένα ως προς τον Παπανδρέου, αφού αγνοεί τι ακριβώς έγινε.