Του Παναγή Γαλιατσάτου
Οι αναταράξεις στη Μεγαλόνησο ουδέποτε υπήρξαν προνομιακό πεδίο για τα ελληνικά κόμματα εξουσίας, που έμαθαν να μην εκτίθενται, ακολουθώντας την κυπριακή παροιμία που λέει «λείψε που τον πελά να μη σε βρει το κρίμα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ βίωσε με οδυνηρό τρόπο την κυπριακή του εμπειρία στο διάστημα που ακολούθησε το «όχι» της κυπριακής Βουλής, στο οποίο είχε σπεύσει να επενδύσει. Το αποτέλεσμα ήταν ένα διπλό πλήγμα, αφού υπονόμευσε την πειστικότητα της στρατηγικής του για κατάργηση των μνημονίων και επαναδιαπραγμάτευση εντός Ευρωζώνης και ξανάνοιξε με εκρηκτικό τρόπο το εσωκομματικό μέτωπο για την παραμονή ή όχι στο ευρώ.
Η πρώτη που έσπευσε να βγάλει τα συμπεράσματά της από την κυπριακή κρίση ήταν η εσωκομματική αντιπολίτευση, ανοίγοντας διά του κ. Π. Λαφαζάνη, ζήτημα επανεξέτασης της θέσης του κόμματος απέναντι στο ευρώ. Οπως υποστηρίχτηκε από στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας στη συνεδρίαση της Γραμματείας την Πέμπτη, η κυπριακή κρίση κατέστησε σαφές ότι «η Ευρωζώνη δεν μεταρρυθμίζεται, μόνο ανατρέπεται» και επομένως η στρατηγική του κόμματος είναι αδιέξοδη χωρίς σχέδιο εξόδου. Εχει μια ειρωνεία, μετά τις διεθνείς επαφές του κ. Αλ. Τσίπρα, ότι η ιστοσελίδα και τα στελέχη του Ρεύματος επικαλούνται, προς επίρρωσιν τούτου, τις απόψεις Πισσαρίδη και Κρούγκμαν. Ωστόσο, αυτό που μάλλον θα πρέπει να ενοχλεί περισσότερο την ηγεσία είναι ότι στην ίδια γραμμή, δηλαδή του προβληματισμού για το αν η χώρα θα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ, κινείται και ο εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ στην Κύπρο, το ΑΚΕΛ, τη θέση του οποίου για λύση εκτός τρόικας, εντός ευρώ, στήριξε ώς το τέλος ο κ. Τσίπρας. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι το ΑΚΕΛ συμβουλεύεται πλέον τον κ. Λαπαβίτσα, γνωστό πολέμιο του κοινού νομίσματος.
Σημαντικότερο και από τις εσωκομματικές αναταράξεις ωστόσο είναι το γεγονός ότι η ηγεσία έχει κλονιστεί. Η βεβαιότητά της ότι οι εταίροι δεν θα ρίσκαραν την κατάρρευση μιας χώρας της Ευρωζώνης, που αποτελούσε και τη βάση του επιχειρήματος ότι αυτό που χρειάζεται είναι σκληρότερη διαπραγμάτευση, κατέρρευσε μπροστά στην αδιαλλαξία του Βερολίνου απέναντι στη Λευκωσία και μάλιστα σε μια κρίση που μεταδόθηκε στην Ελλάδα σε ζωντανή μετάδοση.
Αυτό έχει συνέπειες. Εως τώρα, στην ηγετική ομάδα περί τον κ. Τσίπρα θεωρούσαν ότι αρκεί η στρατηγική τους επιλογή για «διαπραγμάτευση εντός Ευρωζώνης αλλά εκτός μνημονίων». Τον προβληματισμό, τι θα γίνει στην περίπτωση που μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε να αντιμετωπίσει απόλυτη αδιαλλαξία, τον υποβάθμιζαν ως ένα ζήτημα τακτικής που θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη συγκυρία. Η στάση του Βερολίνου όμως τους έδειξε ότι πρόκειται για ερώτημα κομβικής σημασίας. Οι πρώτες απαντήσεις που προσπαθούν να δώσουν ο κ. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα είναι σε δύο σκέλη. Το πρώτο επιχείρημα που θέλουν να περάσουν είναι ότι η γραμμή του Βερολίνου είναι αντιφατική και φανερώνει στρατηγικό αδιέξοδο. Αυτό άλλωστε υποστήριξε ο κ. Τσίπρας στη Γραμματεία, με το επιχείρημα πως αν η πολιτική της αυστηρής λιτότητας μπορεί να υποστηριχθεί από τη νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε., η υπονόμευση των τραπεζών μέσω της ανασφάλειας των καταθετών που προκαλεί η απόφαση για την Κύπρο δεν μπορεί. Να πείσει δηλαδή ότι οι Γερμανοί φέρονται παράλογα.
Το δεύτερο, και πιο σημαντικό σκέλος υπήρξε η προσαρμογή στη θέση «όχι στο ευρώ πάση θυσία», που στην ουσία, μεταφέρει την έμφαση από τη στρατηγική επιλογή της επαναδιαπραγμάτευσης στο ενδεχόμενο ενός κυπριακού σκηνικού. Αυτό που προσπαθεί να πει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αν η προσπάθεια κατάργησης των μνημονίων προσκρούσει σε μια «κυπριακή» στάση της Ευρωζώνης, η επιλογή έξωσης της Ελλάδας από το ευρώ δεν θα είναι δική του αλλά των εταίρων. Το αν θα αντέξει στην πίεση βεβαίως είναι αβέβαιο, πόσω μάλλον όταν και στελέχη του, όπως ο κ. Γ. Σταθάκης -θέλοντας πιθανότατα να προειδοποιήσει τους πολέμιους του ευρώ- αντιλαμβάνονται πως ακόμα και η έξοδος από το ευρώ μπορεί να σημαίνει απλά ένα σκληρότερο μνημόνιο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το ζήτημα του ευρώ δεν θα αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να ησυχάσει ώς το συνέδριο. Θεωρείται, μάλιστα, δεδομένο ότι η αντιπολίτευση θα επαναφέρει το θέμα στην Κεντρική Επιτροπή της 14ης Απριλίου. Είναι μάλλον απίθανο να περάσει την άποψή της, ωστόσο στην ηγεσία του κόμματος αντιλαμβάνονται ότι η εικόνα ενός μόνιμα διχασμένου κόμματος δεν τους βοηθάει.
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 31/03/2013
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire