Το καλό να λέγεται
Εδώ οι ερμηνευτικές εκδοχές είναι δύο και ο καθένας διαλέγει
τη δική του. Η πρώτη λέει ότι, λόγω αναλφαβητισμού, τέτοιου είδους
παραστάσεις (και μάλιστα από αστυνομικούς) είναι ο μόνος τρόπος
μετάδοσης στους πολλούς του μηνύματος της αυτοπροστασίας από τον
κίνδυνο. Κατά τη δεύτερη, αυτή η μορφή δημόσιου εξευτελισμού είναι η
ποινή που επιβάλλεται στους καθ’ έξιν παραβάτες των περιορισμών.
Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις εκείνες
που είμαι σε θέση να σας πω ένα καλό νέο και, σήμερα, χαίρομαι που είναι
μία από αυτές. Χωρίς άλλες περιστροφές, λοιπόν, στη χθεσινή συνεδρίαση
της Ολομέλειας της Βουλής, με θέμα την κύρωση των ΠΝΠ (Πράξεις
Νομοθετικού Περιεχομένου) με τα έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση της
πανδημίας, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν εξαίρετος. Hταν, το λέω και το πιστεύω,
η καλύτερη ώρα του στην πολιτική. Hταν σοβαρός και υπεύθυνος, χωρίς
όμως να έχει παραιτηθεί καθόλου από τον αντιπολιτευτικό ρόλο του. Απλώς,
τη φορά αυτή τον εκτέλεσε άψογα και εποικοδομητικά, γι’ αυτό και θα
ήταν μικροψυχία να μην του το αναγνωρίσουμε.
Το αποδεικνύει το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δεν έκανε χρήση του δικαιώματος της δευτερολογίας. Δεν είχε λόγο να το κάνει, αφού οι εκτιμήσεις των δύο τους, ως προς την κρισιμότητα της κατάστασης και τις πολιτικές προτεραιότητες, ταυτίζονται απολύτως. Επίσης, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης συμφώνησε με όσα μέτρα η κυβέρνηση έκρινε απαραίτητα και επέβαλε. Oσο για εκείνα που ζήτησε ως αντιπολίτευση από την κυβέρνηση, αμφιβάλλω αν η κυβέρνηση διαφωνεί με το μεγαλύτερο μέρος τους. Ως αντιπολίτευση, ο Τσίπρας χθες δεν χαρίστηκε στην κυβέρνηση, εκείνο όμως που έκανε τη μεγάλη διαφορά ήταν ότι το ύφος του ήταν κριτικό και όχι συγκρουσιακό. Αυτό έκανε την ομιλία του εποικοδομητική.
Ο Κυριάκος, συγκεκριμένα ο Κυριάκος που αναδείχθηκε μέχρι στιγμής από τη διαχείριση αυτής της κρίσης, είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, που θα το πιάσω άλλη ώρα. Πάντως, έστω και μέσα από την κοινωνική απομόνωσή μου, αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότεροι αναγνωρίζουν και εκτιμούν την ποιότητα της ηγεσίας του αυτές τις ώρες.
Ακριβώς γι’ αυτό, λοιπόν, είναι τόσο ευχάριστο να βλέπεις τον Αλέξη Τσίπρα ως αρχηγό της αντιπολίτευσης να αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Ειλικρινά το λέω ότι ο τρόπος με τον οποίο στάθηκε χθες στη Βουλή ο Τσίπρας, ήταν το καλύτερο μήνυμα αισιοδοξίας, σε έναν καιρό που η εθνική ενότητα είναι όσο ποτέ απαραίτητη.
Ισως παρασύρομαι· ελπίζω όχι. Οπωσδήποτε, όμως, το καλύτερο αίσθημα στην πολιτική –ακόμη και για τον επαγγελματία παρατηρητή όπως εγώ, που παθιάζεται, που υποφέρει από νευρώσεις και εμμονές– είναι οι στιγμές εκείνες που νιώθεις αληθινή εκτίμηση για τον αντίπαλό σου. Οι στιγμές, δηλαδή, που αποκαλύπτεται το αληθινό νόημα της πολιτικής.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 03/03/2020
Το αποδεικνύει το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δεν έκανε χρήση του δικαιώματος της δευτερολογίας. Δεν είχε λόγο να το κάνει, αφού οι εκτιμήσεις των δύο τους, ως προς την κρισιμότητα της κατάστασης και τις πολιτικές προτεραιότητες, ταυτίζονται απολύτως. Επίσης, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης συμφώνησε με όσα μέτρα η κυβέρνηση έκρινε απαραίτητα και επέβαλε. Oσο για εκείνα που ζήτησε ως αντιπολίτευση από την κυβέρνηση, αμφιβάλλω αν η κυβέρνηση διαφωνεί με το μεγαλύτερο μέρος τους. Ως αντιπολίτευση, ο Τσίπρας χθες δεν χαρίστηκε στην κυβέρνηση, εκείνο όμως που έκανε τη μεγάλη διαφορά ήταν ότι το ύφος του ήταν κριτικό και όχι συγκρουσιακό. Αυτό έκανε την ομιλία του εποικοδομητική.
Ο Κυριάκος, συγκεκριμένα ο Κυριάκος που αναδείχθηκε μέχρι στιγμής από τη διαχείριση αυτής της κρίσης, είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, που θα το πιάσω άλλη ώρα. Πάντως, έστω και μέσα από την κοινωνική απομόνωσή μου, αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότεροι αναγνωρίζουν και εκτιμούν την ποιότητα της ηγεσίας του αυτές τις ώρες.
Ακριβώς γι’ αυτό, λοιπόν, είναι τόσο ευχάριστο να βλέπεις τον Αλέξη Τσίπρα ως αρχηγό της αντιπολίτευσης να αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Ειλικρινά το λέω ότι ο τρόπος με τον οποίο στάθηκε χθες στη Βουλή ο Τσίπρας, ήταν το καλύτερο μήνυμα αισιοδοξίας, σε έναν καιρό που η εθνική ενότητα είναι όσο ποτέ απαραίτητη.
Ισως παρασύρομαι· ελπίζω όχι. Οπωσδήποτε, όμως, το καλύτερο αίσθημα στην πολιτική –ακόμη και για τον επαγγελματία παρατηρητή όπως εγώ, που παθιάζεται, που υποφέρει από νευρώσεις και εμμονές– είναι οι στιγμές εκείνες που νιώθεις αληθινή εκτίμηση για τον αντίπαλό σου. Οι στιγμές, δηλαδή, που αποκαλύπτεται το αληθινό νόημα της πολιτικής.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 03/03/2020
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire