Υπάρχει και μια Ουκρανία στην Ανατολική Μεσόγειο

 

 

 

 

 

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

 

Είμαστε μάρτυρες της οργής που προκλήθηκε από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Η Δύση και ειδικά οι Αμερικανοί, όχι μόνο καταδίκασαν την εισβολή αλλά επέβαλαν στην Ρωσία τις ισχυρότερες κυρώσεις που έχουν επιβληθεί ποτέ σε κάποια χώρα. Κάτω από την αμερικανική ηγεμονία οι Ευρωπαίοι σύρθηκαν σε μια πολιτική επιζήμια για τα δικά τους συμφέροντα και επωφελή για τα αντίστοιχα αμερικανικά. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, εκείνο που εντυπωσιάζει είναι οι υψηλοί τόνοι της αντιρωσικής πολιτικής με την επιβολή του αμερικανικού αφηγήματος. Την ίδια ώρα όμως είμαστε μάρτυρες της ύπαρξης και μιας άλλης Ουκρανίας στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία υπέστη εισβολή το 1974 και τα εδάφη της παραμένουν υπό κατοχή εδώ και 47 χρόνια. Γι’αυτή την Ουκρανία της Ανατολικής Μεσογείου το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί, για 47 χρόνια αρνούνται να χρησιμοποιήσουν  δύο λέξεις : Εισβολή και Κατοχή. Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση ποντιοπιλατικά απέφυγε ως τώρα να πάρει μέτρα εναντίον του εισβολέα, να επιβάλει κυρώσεις και να προστατεύσει μια χώρα που είναι μέλος της.

Την ίδια ώρα είμαστε μάρτυρες της ανάδειξης της Τουρκίας, του εισβολέα της Κύπρου, σε ειρηνοποιό και διαμεσολαβητή ανάμεσα στους εμπολέμους Ρωσία και Ουκρανία. Και όλα αυτά με την ενθάρρυνση και τις ευλογίες Αμερικανών και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ίδια δε η Ουκρανία θέλει την Τουρκία ανάμεσα στις εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας της. Καλά στο Κίεβο δεν έχουν ακούσει ποτέ για την τουρκική εισβολή και την κατοχή στην Κύπρο; Για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ που έχουν ευθύνη για το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο, αντιλαμβάνεται κανείς την πολιτική στήριξης που δίνουν στην Τουρκία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως;

Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν. Και το Διεθνές Δίκαιο; Υπάρχει ένα διεθνές δίκαιο που επικαλούνται για την καταδίκη της εισβολής στην Ουκρανία και ένα άλλο που ανέχεται και δικαιολογεί την εισβολή και την κατοχή στην Κύπρο;

Βεβαίως τούτων λεχθέντων θα πρέπει να διερωτηθούμε όμως και για την πολιτική της Λευκωσίας και της Αθήνας, τόσο τη διαχρονική όσο και αυτή στην σημερινή πορεία του Κυπριακού. Διαχρονικά αυτή η πολιτική μετέτρεψε το Κυπριακό σε δικοινοτικό θέμα αφήνοντας την Τουρκία στο απυρόβλητο ως κατοχική δύναμη. Στην ουσία υπάρχει διαχρονικά μιας μορφής αναγνώριση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής αφού οι ελλαδικές και οι κυπριακές ελίτ αποφεύγουν να εγείρουν το θέμα της κατοχής στη διεθνή κοινή γνώμη, στα Ηνωμένα Έθνη και όπου δει αλλού. Και όλα αυτά με το πρόσχημα της δημιουργίας καλού κλίματος στον ατέρμονα  δικοινοτικό διάλογο και τον εξευμενισμό της Τουρκίας. Το βλέπουμε αυτό και σήμερα με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Λευκωσία και Αθήνα έχασαν και πάλι το τραίνο. Τους δόθηκε μια λαμπρή ευκαιρία να ανακινήσουν  την τουρκική κατοχή στη Κύπρο με όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία. Να υπενθυμίσουν σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους ότι υπάρχει και μια άλλη Ουκρανία στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν το έκαναν. Ειδικά η πολιτική της Αθήνας  αποδείχτηκε βασιλικότερη και αυτής  του βασιλέως και δεν ζημιώνει μόνο την Κύπρο αλλά και τα ευρύτερα ελληνικά συμφέροντα. Οι ελληνικές ελίτ ανέχτηκαν την αναβάθμιση της Τουρκίας σε ρόλο ειρηνοποιού και διαμεσολαβητή χωρίς να αναδείξουν τον κατοχικό ρόλο της στην Κύπρο. Με αμερικανική απ’ότι φαίνεται πρωτοβουλία, ο Έλληνας πρωθυπουργός πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου συνάντησε τον Ερντογάν και εκεί η κατοχή και  ο ρόλος της Τουρκίας αποσιωπήθηκαν. Από κοντά και η Λευκωσία περιμένει το τέλος του πολέμου, σύμφωνα με τον υπουργό της των Εξωτερικών Γιαννάκη Κασουλίδη, για να ενδιαφερθούν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί για την προώθηση Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης-ΜΟΕ. Κυρώσεις λοιπόν και επικοινωνιακός πόλεμος στο ύψιστο επίπεδο για την Ουκρανία και άκρα του τάφου σιωπή για την Κύπρο.

Καλώς καταδικάζουμε τον ρόλο των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την υποκριτική φαρισαϊκή συμπεριφορά τους απέναντι στη Κύπρο. Όμως η κύρια ευθύνη βαρύνει την Αθήνα κα την Λευκωσία που παραμένουν σιωπηλές αντί να αναδείξουν αυτή τη στιγμή την ύπαρξη και μιας άλλης Ουκρανίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Περιμένουμε δηλαδή να το κάνουν άλλοι για λογαριασμό μας; Και γιατί να το κάνουν αφού η δική μας σιωπή τους εξυπηρετεί; Γιατί δεν τους υποδείξαμε τις ευθύνες τους; Γιατί δεν εκφράσαμε στο Κίεβο την ενόχληση μας για τους εναγκαλισμούς του με την Άγκυρα;

Για άλλη μια φορά, οι πολιτικές ελίτ σε Αθήνα και Λευκωσία αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και αδυνατούν να υπερασπιστούν τα  ελληνικά συμφέροντα. Η δε Αθήνα επιπλέον, με την πολιτική της δεν καταφέρνει να υπερασπιστεί τις ελληνικές κοινότητες στις εμπόλεμες ζώνες ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διαδραματίσει ένα άλλο ρόλο για την προάσπιση της ειρήνης και των ελληνικών εθνικών συμφερόντων από αυτό της εμπλοκής της με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία και της μονολιθικής, μονοδιάστατης πρόσδεσης της στο αμερικανικό άρμα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δεν ήταν μέσα στις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση η μονολιθική αυτή πολιτική και η αποστολή όπλων στην Ουκρανία.  Αντίθετα είμαστε μάρτυρες της αναθέρμανσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και είναι πολύ πιθανόν να κληθούμε  να  πληρώσουμε το γραμμάτιο με το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, προς όφελος  μιας αναβαθμισμένη Τουρκία και ένός Ερντογάν με την διεθνή αίγλη του ειρηνοποιού.

 

Υ.Γ. Βρετανικός χάρτης λοιπόν με τριχοτομημένη την Κύπρο! Αλλά η αγγλολαγνεία στη Λευκωσία καλά κρατεί. Και ρωσικός χάρτης με διχοτομημένη την Κύπρο! Το επόμενο χαστούκι θα είναι μάλλον αμερικανικό! Πολλά χαστούκια μας περιμένουν. Και από τους Αμερικανούς και από τους Ρώσους! Όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε! Περισσότερο και από την απραξία της Λευκωσίας, θα πληρώσουμε την αντιρωσική πολιτική Μητσοτάκη που κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν ακολούθησε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη και μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Οι Έλληνες αστοί πολιτικοί κράτησαν πάντα  ανοιχτές τις πόρτες με τη Ρωσία. Μερικοί, όπως για παράδειγμα ο Σπύρος Μαρκεζίνης και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, δεν δίστασαν να επισκεφτούν τη Μόσχα, ήδη από την δεκαετία του ΄50. Σήμερα  έφτασε ο Μητσοτάκης να στέλνει όπλα στην Ουκρανία και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών του, ο  Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, να ζητά ανατροπή του Πούτιν!  Αύριο οι Ρώσοι σε αντίποινα, πιθανόν  να ζητήσουν και αποστρατικοποίηση των νησιών ενώ και για το Κυπριακό, στο Συμβούλιο Ασφαλείας,  θα αφήσουν Εγγλέζους και Αμερικανούς να κάνουν ό,τι θέλουν! Την ίδια ώρα η Τουρκία αναδεικνύεται ειρηνοποιός με τις ευλογίες των Αμερικανών. Και ο Ερντογάν διεθνής προσωπικότητα! Ακόμη και η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν επιβάλλει αντιρωσική πολιτική. Ανεύθυνοι διπλωματικοί χειρισμοί που θα έχουν μεγάλο κόστος.

 

*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα,  ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.