Ελπίδες στην ελληνική δικαιοσύνη

Η νέα μικρά, πλην... μη έντιμη Ελλάς Της Ζέζας Ζήκου ΟΧΙ... Δεν αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση η κάθαρση του πολιτικού συστήματος, είναι λαϊκή απαίτηση. Η κοινωνία φαίνεται να τη θέλει διακαώς, πιστεύοντας πως χωρίς κάθαρση του πολιτικού συστήματος, χωρίς να πληρώσουν εκείνοι που διέλυσαν τη χώρα, που έφαγαν με χρυσά κουτάλια και ήπιαν στην υγεία των κορόιδων, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά. Οταν άκουσα τη γενναία απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για την ποινή της ισόβιας κάθειρξης στον τέως δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, για το βαρύ αδίκημα της υπεξαίρεσης - μαμούθ, άρχισα δειλά να ελπίζω... Παράλληλα, η αξιοπρεπής απάντηση του προέδρου του δικαστηρίου, Γιώργου Αποστολάκη, «πάντως, εμείς δεν θα είμαστε αυτοί», στη θρασύτατη δήλωση Παπαγεωργόπουλου ότι «είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα πεθάνουν με τύψεις», ικανοποιεί το αίσθημα δικαίου. Με την παραπάνω στιχομυθία, μεταξύ του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου και του προέδρου του δικαστηρίου, έπεσε χθες, Τετάρτη, η αυλαία στη δίκη με το μεγαλύτερο ποινικό και πολιτικό ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αυτή για το σκάνδαλο υπεξαίρεσης - μαμούθ στο ταμείο του δήμου. Το ύψος της υπεξαίρεσης υπολογίστηκε σε 17,9 εκατ. ευρώ και εκτός από το μερίδιο που ομολόγησε ότι υπεξαίρεσε ο ταμίας Π. Σαξώνης, ύψους 1,7 εκατ. ευρώ, τα υπόλοιπα χρήματα δεν βρέθηκαν ποτέ. Τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε με την πολιτική «απάτη» μεγατόνων της λίστας Λαγκάρντ. Οι υπαρκτές ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων περί τη λίστα Λαγκάρντ και την αλλοίωσή της δίνει το δικαίωμα, ακόμη και σε όσους από εμάς διατηρούν μια μικρή ελπίδα, να αισιοδοξούμε. Το σκάνδαλο είναι τεράστιο και επειδή το υπουργείο Οικονομικών εμπόδισε το ΣΔΟΕ και τα στελέχη του, αρχίζοντας από τον επικεφαλής του, να αξιοποιήσουν τη «λίστα». Οι φήμες πόσα, ποια και πόσο μεγάλα είναι τα «ψάρια» που έχουν πιαστεί στη «λίστα», είναι τεράστιες σαν ένα τσουνάμι. Ηδη, μετά την προκαταρκτική επιτροπή για τον πρώην υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου και τις ξαδέλφες του που σφίγγει τον κλοιό όλο και περισσότερο, τη Δικαιοσύνη που συνεχίζει να ασχολείται με την υπόθεση και το ΣΔΟΕ που ελέγχει τις μεγάλες καταθέσεις της «λίστας», στο παιχνίδι των ερευνών εισήλθε και η Εισαγγελία Εφετών της Αθήνας. Η παραπομπή από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής για τον έλεγχο του «πόθεν έσχες» του κ. Γιάννου Παπαντωνίου –η σύζυγος του οποίου περιλαμβάνεται στους καταθέτες της λίστας Λαγκάρντ– θέτει στο κάδρο των ερευνών και την Εισαγγελία Εφετών, που θα αναλάβει να ελέγξει τις όποιες παραβάσεις του πρώην υπουργού, καθώς δεν είχε δηλώσει τον λογαριασμό της συζύγου του Σταυρούλας Κουράκου, με ποσό 1,311 εκατ. ευρώ που περιλαμβάνεται στην πολυσυζητημένη «λίστα». Αυτά... Η χώρα ασθμαίνει. Η αγωνία της φτώχειας, κι αν τρύπωσε στην κοινωνία, έμεινε αμήχανη και σιωπηλή σε κάποια γωνία. Κρίση, απολυμένοι, κομμένοι μισθοί, κλειστά μαγαζιά. Αλλά είναι το ανεπίγνωστο και ταυτόχρονα συνειδητό ξεγύμνωμα των λέξεων από το νόημά τους: κάθαρση, συναίνεση, μεταρρύθμιση, εξυγίανση, θυσίες, απολύσεις... Και την ώρα που κόβονται κομμάτια από το σώμα μας –σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία–, το μόνο χειρότερο από τον ακρωτηριασμό είναι ο μάταιος ακρωτηριασμός. Είναι αφόρητη η αίσθηση πως μπορεί η θυσία να χάνεται σε ένα κενό, σε μια μαύρη τρύπα. Η σωτηρία –η διάσωση της ελληνικής οικονομίας– παραμένει εκκρεμής και εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές μας και την εκταμίευση κάθε φορά της... επόμενης δόσης. Οι χρεωμένες χώρες δεν είναι καταδικασμένες να είναι υποτελείς και στους δανειστές τους. Ούτε είναι υποχρεωμένες να θυσιάζουν τους πολίτες τους σε ανώφελες προσπάθειες πληρωμής χρεών που δεν μπορούν να αποπληρωθούν, αλλά απλώς βυθίζουν τις οικονομίες τους σε ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από τους δανειστές τους. Κόντρα σε όλες τις «υπουργικές» δηλώσεις, οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μιας οικονομίας που παραμένει σε βαθιά κρίση, με οδυνηρό κόστος για τους σημερινούς εργαζομένους, αλλά και για το μέλλον του έθνους μας. Ομως, στη δική μας περίπτωση, η ολική έκρηξη της κοινωνίας είναι ζήτημα χρόνου. Εκεί θα έρθει η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω. Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες. Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ραγδαία και επώδυνα ότι πτωχεύουμε, θύματα δολίων και ανίκανων πολιτικών. Οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του πολιτικού κατεστημένου μέχρι πότε θα χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν «όχημα» για τις μισές αλήθειες;