Ο φόβος για τη στάση του Αναστασιάδη στο Κυπριακό είναι δεδομένος και μας αναγκάζει όλους να επαγρυπνούμε...

Μιχάλης Ιγνατίου

Θα κριθεί από τις πράξεις του

Συνηθίζουμε να λέμε, κάθε φορά που ορκίζεται νέος πρόεδρος ή πρωθυπουργός, πως πρέπει να του δίνεται χρόνος μέχρι να αναλάβει τα καθήκοντά του και να αρχίσει δουλειά από κοινού με τα μέλη του υπουργικού του συμβουλίου. Ο κ. Νίκος Αναστασιάδης δεν μπορεί να ‘ναι εξαίρεση στον κανόνα, ανεξάρτητα από συμπάθειες και αντιπάθειες και ανεξάρτητα από την κριτική -μερικές φορές οξύτατη- στα έργα και τις ημέρες του, στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα.

Δεν θα τον κρίνουμε από τις ομιλίες και τις δηλώσεις του, ούτε από τη «θάλασσα» των ελληνικών σημαιών μετά τη νίκη του, την περασμένη Κυριακή, που μπορεί και να τον έκαναν να νιώθει άβολα. Θα τον κρίνουμε από τις πράξεις του, όπως το κάναμε συνειδητά από το 2004, όταν επέλεξε να στηρίξει τη λύση που επιθυμούσαν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί, (μία λύση) η οποία δεν εξυπηρετούσε τα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου.

Μελέτησα την ομιλία του στη Βουλή των Αντιπροσώπων, και διέκρινα ότι απουσίαζαν τα οράματά του για το αύριο. Βεβαίως, όπως προείπα, έχουν μεγαλύτερη αξία οι πράξεις. Τα λόγια δεν μετρούν. Άλλωστε αναλαμβάνοντας τα ηνία ενός κράτους, που απειλείται με χρεοκοπία, τι οράματα να έχει για τον τόπο; Είναι φανερή η προσπάθειά του, πάντως, να διαβεβαιώσει ότι στο Κυπριακό δεν θα ακολουθήσει πολιτική «αποφασίζω και διατάζω» και αυτό είναι θετικό, αλλά από την άλλη, ποιος εκ των εταίρων του μπορεί να τον ενοχλήσει εάν αύριο επιλέξει τις πολιτικές του παρελθόντος. Ουδείς. Ο μόνος που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις όποιες αποφάσεις του είναι ο λαός. Ο νέος πρόεδρος και το γνωρίζει και το φοβάται. Αν διαβάσει κανείς πίσω από τις γραμμές της ανακοίνωσης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, εύκολα θα αντιληφθεί ότι η φράση για τη λύση που πρέπει να δεχθούν οι πλειοψηφίες, αναφέρεται ρητά σε δημοψήφισμα. Ο λαός θα έχει τον τελευταίο λόγο, και δεν θα του χαριστεί, ακόμα και αν τον ψήφισε την περασμένη Κυριακή.

Στο Κυπριακό δύσκολα θα μπορέσει να προχωρήσει ο κ. Αναστασιάδης, και όπως παραδέχθηκε ο ίδιος στην ομιλία του στη Βουλή, πρώτα πρέπει να αντιμετωπιστεί «η άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση και των εξ αυτής συνεπειών, κάτι που συνδέεται άλλωστε και με την ισχυροποίηση της διαπραγματευτικής μας θέσης στο Κυπριακό». Είναι τολμηρός ο συνδυασμός της κρίσης με τους (βρετανικούς) εκβιασμούς για τη λύση, και το γεγονός ότι δημοσιοποιεί τους φόβους του, δείχνει και μία αλλαγή. Ο λαός δεν θα συγχωρέσει ποτέ τον εξαναγκασμό σε λύση υπό την απειλή της κρίσης, που δημιούργησαν οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί, παραδίδοντας το νησί στους σκληρούς και χωρίς αισθήματα δανειστές. Μια ματιά στη σημερινή Ελλάδα είναι αρκετή για τον κάθε Ελληνοκύπριο για να αντιληφθεί τι τον περιμένει...

Ο κ. Αναστασιάδης απώλεσε βεβαίως μία σπάνια ευκαιρία να βάλει στη θέση του από το επίσημο βήμα της Βουλής και μάλιστα την ημέρα της ορκωμοσίας του, τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, ο οποίος υπενθύμισε ότι ο νέος πρόεδρος «είχε κάνει εκστρατεία υπέρ του ‘’ναι’’ στο Σχέδιο Ανάν», προσθέτοντας ότι «αν συνεχίσει τη στάση του αυτή ανοίγοντας τον δρόμο για την ειρήνη, οπωσδήποτε θα βρει ανταπόκριση».

Ο κ. Νταβούτογλου προσπάθησε να παρουσιάσει ως «δεδομένο» τον κ. Αναστασιάδη με βάση τη στάση του στο δημοψήφισμα. Οι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού απαιτούσαν τσεκουράτη απάντηση, που θα διέλυε εντελώς τις αμφιβολίες που έχει η πλειοψηφία του κυπριακού λαού... Διότι, κακά τα ψέματα, ο φόβος για τη στάση του στο Κυπριακό είναι δεδομένος και μας αναγκάζει όλους να επαγρυπνούμε...