ΗΠΑ - Στη μέγγενη η μεσαία τάξη

Tου Paul Krugman /The New York Times

Η ημέρα αυτή δεν είχε πάντα να κάνει με την οργάνωση ενός «μπάρμπεκιου» στην αυλή μας. Αρχικά, πιστέψτε το, η Ημέρα της Εργασίας (παγκοσμίως Εργατική Πρωτομαγιά, που στις ΗΠΑ γιορτάζεται πάντα την πρώτη Κυριακή του Σεπτέμβρη), είχε να κάνει με τον σεβασμό στο δικαίωμα στη δουλειά.
Ιδού τα γεγονότα: οι εργαζόμενοι της Pullman, αντιμέτωποι με μειώσεις μισθών το 1894, κατέβηκαν σε απεργία. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Γκρόβερ Κλίβελαντ έστειλε 12.000 στρατιώτες για να «σπάσουν» το συνδικάτο
. Το πέτυχε, αλλά η χρήση βίας, για την «προστασία της περιουσίας», ήταν τόσο αιματηρή, ώστε να σοκάρει το σύνολο σχεδόν των Αμερικανών. Ετσι, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τα πνεύματα, το Κογκρέσο πέρασε παμψηφεί νόμο, που συμβολικά θα τιμούσε τους εργαζόμενους.
Αυτό που δεν μπορούμε να φανταστούμε σήμερα είναι ότι το Κογκρέσο θα έκανε μία έστω συμβολική κίνηση υπέρ της αξιοπρέπειας των εργαζομένων. Διότι είναι γεγονός ότι οι σημερινοί πολιτικοί δεν μπορούν ούτε ψεύτικο σεβασμό να δείξουν για τους απλούς, εργαζόμενους Αμερικανούς.
Ο Ερικ Κάντορ, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της πλειοψηφίας στη Γερουσία «γιόρτασε» πέρυσι την Ημέρας της Εργασίας, με το εξής μήνυμα μέσω twitter: «Σήμερα γιορτάζουμε εκείνους που ανέλαβαν το ρίσκο, δημιούργησαν μια επιχείρηση και κέρδισαν την επιτυχία!» Μάλιστα! Είδε την Ημέρα της Εργασίας ως την ευκαιρία να τιμήσει τους επιχειρηματίες!
Ευρύτερα, ας δούμε τον ολοένα και πιο αποδεκτό ορισμό εκείνων, που οι Συντηρητικοί θεωρούν παράσιτα. Κάποτε επρόκειτο για τους αλήτες που έπαιρναν επιδόματα από την πρόνοια. Κάποτε ήταν λιγότεροι από 5% του πληθυσμού των ΗΠΑ, σήμερα –λόγω αναπροσαρμογών των κοινωνικών προγραμμάτων– δεν υπερβαίνουν το 2%. Και όμως, παρότι το ποσοστό μειώθηκε δραστικά, εκείνοι τους οποίους θεωρούμε «ευνοημένους και μη συνεισφέροντες», εκείνοι για τους οποίους ο Μιτ Ρόμνεϊ υποστήριξε ότι «δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους»,είναι σχεδόν ο μισός πληθυσμός μας. Στην πλειονότητά τους είναι εργαζόμενες οικογένειες που δεν πληρώνουν φόρο εισοδήματος, καταβάλλουν όμως εργατικές εισφορές. Οι υπόλοιποι είναι υπερήλικες.
Παράλληλα, αληθεύει ότι αν και τα επιδόματα πρόνοιας έχουν μειωθεί δραστικά, υπάρχουν άλλα προγράμματα που ενισχύουν τους χαμηλόμισθους στις ΗΠΑ. Ισως ρωτήσετε γιατί, αφού από αυτά ευνοούνται και εργαζόμενοι, που δεν είναι άποροι. Υπάρχει ένα γεγονός, του ανοίγματος της ψαλίδας των εισοδημάτων τις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα ορισμένοι να κολυμπάνε στο χρήμα και άλλοι, όσο σκληρά και αν εργάζονται, να μην μπορούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για μια διαβίωση κατηγορίας μεσαίας τάξης.
Αυτό αφορά ιδιαίτερα την περίθαλψη. Το ότι χρειάζονται κάποια βοήθεια δεν τους καθιστά ανεύθυνους. Πρέπει να σεβόμαστε όσους εργάζονται σκληρά και παίζουν λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους κανόνες του παιχνδιού!
Ασφαλώς δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Θα ήταν πάντως καλό, φέτος να ακούσουμε τον κ. Κάντορ και άλλους σαν αυτόν να αναγνωρίζουν –τουλάχιστον– ότι χρειάζεται σεβασμός για τους ανθρώπους που εργάζονται. Ισως, το κάνουν… φοβάμαι όμως όλοι ξέρουμε ότι δεν θα τον εννοούν…



Πηγή: Η Καθημερινή/The New York Times
Δημοσιεύτηκε στις 03/09/2013