Τα όπλα της δημοκρατίας

Βέβηλες ομίχλες

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Ο πόλεμος κατά του τέρατος που δυναστεύει την πατρίδα μας θέλει προσοχή. Θα ήταν καταστροφικό αν η νόμιμη άμυνα έναντι της Χρυσής Αυγής -θεσμικώς και κοινωνικά- εξελιχθεί σε αφηνιασμένη επίθεση με όπλα παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιούν οι φασίστες. Αν η Δημοκρατία ενστερνιστεί χρησιμοθηρικά το ολέθριον (π.χ. ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) υπάρχει κίνδυνος να καταστεί αυτεπίστροφον ο αγώνας εναντίον της φαιάς κηλίδος. Ενδεικτικώς ορισμένες επισημάνσεις:

* Δυο μέτρα και δυο σταθμά: Οταν υφίστανται επιθέσεις τα γραφεία της Χρυσής Αυγής (απανωτά κρούσματα προ μηνών), η δημοκρατική συνείδηση υποχρεούται να τις καταδικάσει. Είναι μείζον ζήτημα ηθικής υπεροχής και δημοκρατικής ευρυχωρίας. Δυστυχώς μέχρι τώρα ουδείς -κόμματα, μήντια κ.ά.- έπραξε το αυτονόητο. Η σιωπή προδίδει έλλειψη γενναιότητος. Αλλά προπάντων ενισχύει τη λογική βιαίων αναμετρήσεων, τις οποίες επιδιώκει άλλωστε η φασιστική ομάδα.
* Ηθική αυτουργία: Η ωμή βιαιότης λόγου και έργων της Χ.Α. μαζί με την «ιδεολογία του θανάτου» αποτελούν συστατικά της συνολικής παρουσίας της. Ωστόσο, τίθενται εξ αντικειμένου δύο σοβαρά ζητήματα. Το πρώτο αφορά την κακουργηματική συμπεριφορά μελών της Χ.Α. Αποδεδειγμένα, ο Ρουπακιάς είναι μέλος της. Το ίδιο και οι συνεργοί του. Αρκεί όμως αυτό για να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για την κεντρική ηγεσία της Χ.Α., ώστε να χαρακτηριστεί «εγκληματική οργάνωση» το φρικώδες αυτό κόμμα και να τεθεί θεσμικά εκποδών, δηλαδή να απαγορευτεί;

Το δεύτερο: Σχεδόν καθημερινά εγκαλείται η ηγεσία της ευρύτερης Αριστεράς, αλλά και αντιμνημονιακών κομμάτων για εμπρηστική συνθηματολογία (προδότες, Κουίσλινγκ, ανατροπή, εξέγερση κ.ά.). Τι θα συμβεί σε περίπτωση αιματηρών εκτρόπων από οργισμένους διαδηλωτές, εν εγερθεί νομικά ζήτημα ηθικής αυτουργίας του Τσίπρα, του Κουτσούμπα και του Καμμένου; Ηδη, λογής υπερασπιστές της μνημονιακής πολιτικής έχουν θέσει πολιτικά παρόμοιο θέμα. Στόχος τους, βέβαια, δεν είναι να χαρακτηριστεί π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ εγκληματική οργάνωση, αλλά να περιοριστεί ή να σιγάσει η καταγγελτική ρητορική. Κατά τούτο, προβάλλει κινδυνώδες το εγχείρημα να εγερθεί ζήτημα ηθικής αυτουργίας για την ηγεσία της Χ.Α. και τον βιτριολικό λόγο της. Μονάχα αν αποδειχτεί ότι Μιχαλολιάκος και σία έδωσαν συγκεκριμένες εντολές για θανάσιμη δράση, στοιχειοθετείται ηθική αυτουργία.
* Ισοπέδωση: Με κάθε ευκολία κάποιοι προοδευτικοί «κύκλοι», αντάμα με αφασικούς «εκσυγχρονιστές», καταχωρίζουν -και χαρίζουν- στις δέλτους της Χ.Α. την ελληνική σημαία, τις έννοιες πατρίδα και έθνος, αλλά και τις Θερμοπύλες, τη Σπάρτη, το αρχαιοελληνικό κλέος, με αφορμή τη χρήση συμβόλων, μύθων και ιστορίας -χρήση από ημιμαθείς και άξεστους εμπόρους ελληνολατρίας και αρχαιοπληξίας. Μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Χωρίς συναίσθηση ότι έτσι εξυπηρετείται τα μάλα η προσπάθεια της ναζιστικής πανούκλας να εισδύσει βαθύτερα στην κοινωνία, οικειοποιούμενη αρχές, έννοιες και σύμβολα τα οποία κατ' ουσίαν καταπατά και βεβηλώνει.
* Αυτο-αποκάλυψη: Το 1931, δύο χρόνια πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ο Χάινριχ Μανν σημείωνε τα εξής: «Το πιο γερό χαρτί της δημοκρατικής πλειοψηφίας εξακολουθεί να είναι η αναμφισβήτητα ύποπτη ποιότητα των αντιπάλων της και η αμφίβολη ηθική τους (...) Εκλεψαν τις ιδέες των άλλων, τους οποίους ωστόσο αντιμάχονταν. Ηταν διεφθαρμένοι και αρχικά υπηρετούσαν τα συμφέροντα ενός κύκλου βιομηχάνων, προτού αποκτήσουν αρκετή δύναμη και προβάλουν ως εθνοσωτήρες. Αυτό διαισθάνονται οι περισσότεροι. Ιδίως δεν αποτελεί μυστικό για τους Γερμανούς που κατά βάθος ξέρουν με πόσο λίγη νομιμότητα περιβάλλεται προσωπικά ο ίδιος ο Χίτλερ και οι όμοιοί του στον αλαζονικό τους ρόλο» (από το βιβλίο «Φωνές από τη Βαϊμάρη», σε μετάφραση Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, εκδόσεις «Υψιλον»)...
Εν τέλει: η Δημοκρατία λαμπρύνεται όταν εκδιπλώνει τις αρετές της. Αμύνεται νόμιμα και κατισχύει. Θα ήταν ολέθριο να ενδώσει στις ευκολίες και να αντιπαραθέσει τη δική της καταχνιά στις «βέβηλες ομίχλες» του τέρατος.

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013