Από τη βιομηχανική επανάσταση στη σημερινή εποχή. Οι αναδυόμενες δυνάμεις και τα κέντρα του χρηματοοικονομικού συστήματος.
Η βιομηχανική επανάσταση που εξελίχθηκε στην Αγγλία μεταξύ του 1760 και του 1860 αποτέλεσε θεμέλιο λίθο της εδραίωσης του καπιταλισμού και απαρχή του νεοφιλελευθερισμού.
Η βιομηχανική εξέλιξη και ο ραγδαίος οικονομικός ανταγωνισμός δεν άργησαν να οδηγήσουν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πρώτο μεγάλο πόλεμο του καπιταλισμού. Ειδικότερα η οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας, που προήλθε από τη ραγδαία εξέλιξη της βιομηχανίας της, οδήγησε στην όξυνση του ανταγωνισμού της με την Αγγλία σχετικά με την εξασφάλιση του μονοπωλίου των διεθνών αγορών. Ηταν μια προσπάθεια της Γερμανίας να αυξήσει την οικονομική της «ανάπτυξη» μέσω γεωπολιτικής επέκτασης. Ενα βιομηχανικό λουτρό αίματος από τις επεκτατικές δυνάμεις της εποχής, αποτέλεσμα του ανταγωνισμού τους, που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 18,5 εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές.
Αποτέλεσμα του εθνικιστικού μίσους που δημιούργησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και δημιούργημά του ήταν και ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ ως στρατιώτης στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κυρίαρχο ρόλο βέβαια έπαιξε η οικονομική κρίση του 1929, η πρώτη μεγάλη καταστροφική επεκτατική επέλαση του οικονομικού συστήματος μέσω του τραπεζικού συστήματος, που οδήγησε στην ανάδυση διάφορων φασιστικών καθεστώτων. Ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ ήταν και είναι η πιο επικίνδυνη ιδεολογία που γέννησε η ανθρωπότητα. Εχουν υπάρξει και άλλοι «σφαγείς» στην ιστορία της ανθρωπότητας αλλά είναι η πιο επικίνδυνη «σφαγή» καθώς είχε ιδεολογικοποιημένη και φυλετική μορφή. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είναι η πιο καταστροφική περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητας που κόστισε περίπου 55,5 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές.
Με το τέλος του πολέμου η εξασθενημένη από τον πόλεμο Αγγλία, χάνοντας και το μεγαλύτερο μέρος των αποικιών της, έδωσε τη «σκυτάλη» της «μεγάλης δύναμης» και του επίκεντρου του δυτικού κόσμου στην αναδυόμενη μέχρι τότε δύναμη των ΗΠΑ. Αρχισε επίσης ο Ψυχρός Πόλεμος εξαιτίας του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Σοβιετικής Ενωσης, του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, για την παγκόσμια κυριαρχία.
Από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σε σχέση με το σήμερα παρατηρούνται κάποιες ομοιότητες όσον αφορά τις κυρίαρχες δυνάμεις. Η κυρίαρχη ηγεμονική δύναμη της Δύσης, Αγγλία, και μετά ΗΠΑ. Ο επεκτατισμός στην Ευρώπη ξεκινά πάλι από τη Γερμανία χωρίς το πρόσημο του εθνικοσοσιαλισμού. Το αντίπαλο δέος στα συμφέροντα της Δύσης έρχεται πάλι από τη Ρωσία, όπως και από την τότε Σοβιετική Ενωση, χωρίς το πρόσημο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Τα πρόσημα έφυγαν καθώς έχουμε την ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού.
Η πολιτική των ΗΠΑ με «άξιο» σύμμαχο την Αγγλία και το δίδυμο Ρίγκαν-Θάτσερ επέφερε, με κάθε μέσο, την απογείωση του νεοφιλελευθερισμού και τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Για να κατανοηθεί καλύτερα η γιγάντωση του «τέρατος» της οικονομίας εκείνη την περίοδο είναι ότι το 1970 το 90% του διεθνούς κεφαλαίου διαχεόταν στο εμπόριο και σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις, άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο παραγωγικές, και το 10% διοχετευόταν σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Από το 1990 και μετά, τα νούμερα αυτά αντιστράφηκαν. Η παγκόσμια οικονομία σήμερα είναι μια «φούσκα» και βασίζεται σε αέρα όχι σε παραγωγή. Αυτή η οικονομία στην οποία ζούμε δεν αφορά την πραγματική οικονομία, είναι χρηματοπιστωτική και τοκογλυφική. Σήμερα μόνο το 5% της οικονομίας έχει σχέση με την πραγματική οικονομία, το 95% είναι δημιούργημα των παγκόσμιων κερδοσκόπων και τοκογλύφων οι οποίοι κινούν «τα πράγματα» στην οικονομία και κατ' επέκταση στην πολιτική, την κοινωνία και τον άνθρωπο.
ΗΑγγλία από «άξιος» σύμμαχος έγινε «άξιος» ακόλουθος των ΗΠΑ με το δίδυμο Μπους-Μπλερ. Αν και αποτελεί το καπιταλιστικό «πολιτιστικό» κέντρο της Ευρώπης, ως δορυφόρος των ΗΠΑ, πράγμα που προκύπτει από τα ΜΜΕ, τη μουσική βιομηχανία και τα πανεπιστήμια ώς την ακτινοβολία του «life style» που επίσης είναι στα αμερικανικά πρότυπα. Με τη μη συμμετοχή της στο ευρώ καθώς και με τη στάση ακολούθου στις ΗΠΑ δεν έχει πλέον τον πρώτο λόγο στον τομέα της οικονομίας και στον επεκτατισμό στην Ευρώπη. Σ' αυτόν τον τομέα τα ηνία έχει πάρει εξ ολοκλήρου πλέον η Γερμανία. Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει αδιαμφισβήτητα χρησιμοποιηθεί ως μέσον βάναυσου οικονομικού επεκτατισμού. Ο αδυσώπητος οικονομικός επεκτατισμός που λαμβάνει χώρα αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη έχει ως αιχμή του δόρατος το γερμανικό κράτος, και τη βιτρίνα του την έχει βρει στο πρόσωπο της καγκελαρίου του, της Ανγκελας Μέρκελ. Ο οικονομικός αυτός επεκτατισμός βέβαια δεν αποτελεί γερμανικό φαινόμενο. Το γερμανικό κράτος είναι το μέσο. Μιλάμε για νεοφιλελεύθερο επεκτατισμό. Είναι ένας κερδοσκοπικός και αισχροκερδής επεκτατισμός με πολιτικές που εκπροσωπεί το γερμανικό κράτος για λογαριασμό του τραπεζικού συστήματος και των «γνωστών» κερδοσκόπων. Μιλάμε για τους ίδιους κερδοσκόπους της Wall Street και των διεθνών αγορών. Για οικονομική κερδοσκοπική επέλαση μέσω του τραπεζικού συστήματος.
Βέβαια το αδιαμφισβήτητο κέντρο του χρηματοοικονομικού συστήματος και ως επακόλουθο «κέντρο» και του κόσμου είναι οι ΗΠΑ. Ο,τι και να πει κανείς για τις ΗΠΑ είναι λίγο. Μιλάμε για την καρδιά του οικονομικού συστήματος. Για την κυρίαρχη κοινωνία παραγωγής προτύπων για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Για την κοινωνία με την μεγαλύτερη επιρροή σε όλο τον κόσμο «τραβώντας» όλες τις υπόλοιπες κοινωνίες προς τη δική της κατεύθυνση και την λεγόμενη «αμερικανοποίηση».
Μιλάμε για μια κοινωνία που έχει «θολώσει» καθώς βρίσκεται στο επίκεντρο του προπαγανδιστικού και καταναλωτικού ορυμαγδού. Μια κοινωνία που έχει βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα της και τη νοοτροπία της τα όπλα και την οπλοκατοχή, πράγμα που στηρίζει η πλειονότητα και επηρεάζει γενικότερα την κοινωνία. Μια κοινωνία που είναι σε «ετοιμότητα» κάθε λίγα χρόνια να τροφοδοτήσει έναν πόλεμο. Κοινωνία «άρρωστη» που κάθε τόσο «προϊόντα» της, ακόμα και ανήλικα, ανοίγουν πυρ κατά πάντων. Μια κοινωνική «ζούγκλα», με το μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων στον κόσμο αναλογικά με τον πληθυσμό της. Με ένα ιδιωτικό σωφρονιστικό σύστημα που στοχεύει στο κέρδος και σε πολλές περιπτώσεις οι κατηγορούμενοι καταδικάζονται άδικα με βάση αυτό.
Παράλληλα στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειάς της ισχύει η θανατική ποινή, πράγμα που επίσης στηρίζει η πλειονότητα της κοινωνίας. Της κοινωνίας που περισσότεροι από τους μισούς αγνοούν ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έλκει την καταγωγή του από τον πίθηκο και ένας στους τέσσερις δεν γνωρίζει ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ηλιο.
Ο άλλος πόλος των οικονομικών συμφερόντων είναι η Ρωσία. Από τον τσάρο στον Ιωσήφ Στάλιν και σήμερα στον Βλαντίμιρ Πούτιν, η Ρωσία φαίνεται να συνεχίζει με την απολυταρχία και τους «μονάρχες». Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν με σοβαρές και τρανταχτές καταγγελίες για νοθεία. Αντικαθεστωτικοί διαδηλωτές και επικριτές του καθεστώτος κατεστάλησαν, συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν αυθαίρετα. Το καθεστώς ελέγχει την ενημέρωση, τα ΜΜΕ και σε μεγάλο βαθμό το Διαδίκτυο. Η ελευθερία λόγου και έκφρασης αμφισβητούνται έντονα. Το καθεστώς φαίνεται να διώκει τη διαφορετικότητα και τις μειονότητες σε κάθε τους μορφή.
Κέντρο του οικονομικού συστήματος βέβαια αποτελεί ο δυτικός κόσμος και κέντρο του δυτικού οι ΗΠΑ. Ο δυτικός κόσμος όμως αποτελεί μόλις το 1/4 του κόσμου. Ολος ο υπόλοιπος κόσμος «συντηρεί» τον υλισμό και τον υπερκαταναλωτισμό του δυτικού. Δυτικός κόσμος που με την αρπακτική λειτουργία του οικονομικού συστήματος είναι και αυτός δύο ταχυτήτων. Τρανταχτό παράδειγμα εκμετάλλευσης αποτελεί η Αφρική ως το πιο φτωχό, πολύπαθο και κατακρεουργημένο από τα συμφέροντα κομμάτι του πλανήτη ή η Ασία της εργασιακής εκμετάλλευσης και δουλείας. Είναι γνωστό ότι οι πολυεθνικές εταιρείες που στηρίζουν την παγκόσμια οικονομία εδρεύουν κατά κύριο λόγο σε χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου με συνθήκες εκμετάλλευσης και δουλείας ακόμα και ανηλίκων.
Ενα μέρος του πλανήτη που δεν κυριαρχεί και εξουσιάζει η οικονομία είναι ο ισλαμικός κόσμος. Στις ισλαμικές κοινωνίες την οικονομία αντικαθιστά η θρησκεία. Το Ισλάμ, μια σχετικά καινούργια θρησκεία, είναι στην ακμή της έξαρσής του και στην ακμή του φανατισμού του, πράγμα που κάνει πολύ δύσκολη την όποια εξέλιξη σε αυτές τις κοινωνίες. Ολες οι κοινωνικές δομές βασίζονται στο Ισλάμ. Πρόκειται για δικτατορικές κοινωνίες άκρως ιεραρχικές και άκρως ανελεύθερες. Οι δικτάτορες χρησιμοποιούν το Ισλάμ ως μέσον επιβολής. Η θρησκεία λειτουργεί ανασταλτικά για την όποια πρόοδο αυτών των κοινωνιών.
Η νέα αναδυόμενη μεγάλη δύναμη είναι η Κίνα. Στην Κίνα παρατηρούνται κάποιες ομοιότητες με τη Ρωσία. Πρόκειται για δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα που αποτελούν ανερχόμενες δυνάμεις. Το ένα είναι αποτέλεσμα του γκρεμίσματος του υπαρκτού σοσιαλισμού και του απότομου περάσματος στον καπιταλισμό. Ενώ το άλλο το αποκορύφωμα της παρακμής του υπαρκτού σοσιαλισμού που έχει μετεξελιχθεί σε αποκορύφωμα του καπιταλισμού και «παράδεισό» του. Μιλάμε για απολυταρχικές κυβερνήσεις που έχουν ως επίκεντρο, από τη μία τον «τσάρο» ή αλλιώς Βλαντίμιρ Πούτιν, και από την άλλη το «κόμμα». Στην Κίνα έχει εδραιωθεί μια κομματική δικτατορία. Εχει εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα σύγχρονης δουλείας. Είναι μια άκρως καταπιεσμένη κοινωνία. Τα μέλη της κυβέρνησης είναι ομοιόμορφα ντυμένα και κουρεμένα ώστε να καταργείται αμέσως οποιαδήποτε διαφορετικότητα και να υπάρχει απόλυτη ομοιογένεια. Οι εργαζόμενοι στην Κίνα λειτουργούν στην κυριολεξία σαν δούλοι. Το καθεστώς ελέγχει τα πάντα. Η ενημέρωση, τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο είναι απολύτως ελεγχόμενα. Η ελευθερία λόγου και έκφρασης είναι ανύπαρκτη. Οποιοσδήποτε είναι κατά του καθεστώτος μπορεί να φυλακιστεί. Οι θανατικές καταδίκες και εκτελέσεις είναι περισσότερες απ' ό,τι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Στην Κίνα καταγράφονται 300.000 αυτοκτονίες κάθε χρόνο. Η Κίνα παρασέρνει, και όλο και περισσότερο όσο αναδύεται, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, και τον υπόλοιπο πλανήτη προς αυτή την κατεύθυνση, τη λεγόμενη «κινεζοποίηση».
Τα κράτη λειτουργούν με τη «λογική» εταιρειών και στο βωμό του ανταγωνισμού και της δήθεν ανάπτυξης θυσιάζουν κάθε κοινωνικό, περιβαλλοντικό και ανθρώπινο κόστος. Στην Ελλάδα με αφορμή την κρίση αυτή η διαδικασία εξελίσσεται με τρανταχτό τρόπο. Ξεπουλιέται ο φυσικός και ο δημόσιος πλούτος και παραδίδεται ο εξαθλιωμένος από τη φτώχεια και την ανεργία λαός, απελπισμένος από την ανταγωνιστική ζούγκλα της αγοράς εργασίας, ως φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό. Ετσι δημιουργείται στη χώρα μας ακόμα ένας «παράδεισος» εκμετάλλευσης για τις πολυεθνικές.
Τα κράτη είναι δέσμια του τραπεζικού συστήματος. Οι κυβερνήσεις το μόνο που κάνουν είναι να εκπροσωπούν την «οικονομική μαφία» και να εξυπηρετούν το κεφάλαιο σε κάθε του μορφή. Το ερώτημα είναι ώς πότε οι λαοί της Γης θα είναι έρμαιο παιχνίδι σε έναν κόσμο που κινείται από τα συμφέροντα και το κέρδος...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire