Νεοελληνική Λογοτεχνία: Γιώργος Ιωάννου

 

Στέλιος Κούκος: Γιώργος Ιωάννου, Το τέλος του μυθιστορήματος της ζωής του, το απωλεσθέν μυθιστόρημά του, η υπαρξιακή έκκλησή του

Κώστας Λούστας: «Γιώργος Ιωάννου», 1992.

Σαράντα χρόνια από την κοίμηση του

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ποιος το περίμενε εκείνο τον καιρό, εκείνες τις μέρες, στις 16 Φεβρουαρίου του 1985, πως θα τελείωνε τόσο απότομα η δημιουργική ζωή του λαμπρού, μεγάλου και πολυπράγμονα συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου;

Ποιος το φανταζόταν να έφτανε το όλο δημιουργικό μυθιστόρημα της ίδιάς της ζωής του σ' αυτό το αναπάντεχο τέλος -και τόσο ξαφνικά!

Κανείς δεν το περίμενε. Ήταν ένα πραγματικό σοκ. Ή για να το φέρουμε στα μέτρα της συγγραφή ή του κινηματογραφικού σεναρίου έμοιαζε σαν ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης να είχε δυσκολία να κλείσει δημιουργικά, εμπνευσμένα και ποιητικά το έργο του και το τέλειωνε όπως όπως.

Για να μην πω βίαια εξουδενώνοντας πρωταγωνιστή, αναγνώστες και λοιπό κοινό!

Όπως και να το κάνουμε αυτό που παρακολουθούσαμε εκείνες τις μέρες και τέλειωνε τόσο βίαια, σχεδόν μπροστά στα μάτια μας δεν ήταν ένα έργο φαντασίας και τέχνης, αλλά η πορεία και το έργο μιας ολόκληρης ζωής.

Και αυτό, επαναλαμβάνω ήταν ένα φοβερό σοκ, για όλους!

Τώρα, απέμενε μόνον η έλευσή του από την Αθήνα στην γενέτειρα Θεσσαλονίκη, η εξόδιος ακολουθία στον καθεδρικό ναό της του Θεού Σοφίας, και η οδυνηρή στιγμή της ταφής του στα κοιμητήρια της Αναστάσεως της Κυρίου, στην περιοχή της Θέρμης.

Η κηδεία τελέστηκε πάνδημος, όπως θα έγραψαν και οι εφημερίδες της εποχής. Παρόντες όλες οι αρχές της πόλης και ο πνευματικός της κόσμος, πλήθος λαού, προεξάρχοντος, μάλιστα, στην ακολουθία τού μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα. Κάτι που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση!

Όπως, είχε πει στις λίγες φράσεις που απηύθυνε, οι συνεργάτες του του μίλησαν με ευνοϊκά λόγια για το έργο του εκλιπόντος για τα ευμενή λόγια του με τα οποία εκφράστηκε για την εκκλησιαστική ζωή της Θεσσαλονίκης.

Κάπως έτσι, μίλησε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και προφανώς αναφερόταν περισσότερο στο τελευταίο βιβλίο του την «Πρωτεύουσα των Προσφύγων» και το πεζογράφημα του «Ο Χριστός αρχηγός μας…», αλλά και το «Και ιδού νεφέλη λευκή…».

Το βιβλίο κυκλοφόρησε λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων του ’84 και εγώ που δεν το αγόρασα πριν τον χαμό του -σίγουρα λόγω έλλειψης χρημάτων και το διάβασα, μάλλον δανεικό- συγκλονίστηκα με μια φράση του από το δεύτερο πεζογράφημα. Έμοιαζε σαν μια φοβερή έκκληση που σαν να προσδιόριζε το εσπευσμένο τέλος του που ακολούθησε!

Αλλά ας μη κλείσουμε το επετειακό κείμενο από τώρα… 

Συνέχεια εδώ: 

https://antifono.gr/giorgos-ioannou-to-telos-tou-mythistorimatos-tis-zois-tou-to-apolesthen-mythistorima-tou-i-yparxiaki-ekklisi-tou/