ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ : Λαϊκή Συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση, τον εργατικό έλεγχο

Αποσπάσματα από την παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Συνδιάσκεψη της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, 23 - 24 Μάρτη 2013

Ξεκινώντας την παρέμβασή της, η ΓΓ της ΚΕ στη Συνδιάσκεψη Κεντρικής Μακεδονίας που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο 23 και 24 Μάρτη 2013 στη Θεσσαλονίκη, επεσήμανε το υψηλό επίπεδο της συζήτησης, με ουσιαστικές και μεστές ομιλίες, κάτω από το φως οπωσδήποτε των θέσεων και του προγραμματικού συνεδρίου, αλλά και σε σύνδεση με τη μελετημένη πείρα της οργάνωσης. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να προβληματιζόμαστε πάντα. Δηλαδή και σε ζητήματα θεωρητικού χαρακτήρα αλλά και σε σύνδεση με τις εξελίξεις, την πείρα της πάλης.

Για τα ζητήματα τακτικής και στρατηγικής

Συνεχίζοντας, τόνισε: Επιτρέψτε μου, αν και το συνέδριο ασχολείται με στρατηγικά θέματα να ξεκινήσω με ορισμένα ζητήματα της τακτικής.

Με αφορμή το Πρόγραμμα του Κόμματος και την εκλογική μάχη την περίοδο που διανύουμε από το 2009, κρίση, πάλη κατά των συνεπειών της κρίσης, διέξοδος, αναπτύχθηκε και ένας προβληματισμός που βέβαια σε μερικές περιπτώσεις ήταν δημιουργικός, ενώ σε άλλες είχε τη μορφή της αντιπαράθεσης - κυρίως αυτό πιο πολύ έχει πάρει έκταση στον προσυνεδριακό διάλογο: ότι το Κόμμα θυσιάζει την τακτική στα ζητήματα στρατηγικής και έχει ισοπεδώσει την τακτική. Οταν λέμε στις Θέσεις ότι η ΚΕ είχε και μια ορισμένη εφησύχαση ότι η στρατηγική μας είναι σωστή και γενικά ότι δεν πρέπει να έχουμε εφησύχαση ότι έχουμε σωστή στρατηγική, αλλά πρέπει να ενδιαφερόμαστε για το πώς αυτή προωθείται, υλοποιείται, στην ουσία θέματα τακτικής βάζουμε.

Motion Team

Αλλά εδώ να ξεκαθαρίσουμε τι είναι η τακτική. Και αυτό που θα πω δεν είναι ούτε καμία θεωρητική εξυπνάδα, ούτε πρωτοτυπία, τα έχει λύσει η θεωρία μας αλλά και η πρακτική, βγαίνει και μέσα από την πείρα. Η τακτική είναι το ευέλικτο στοιχείο της στρατηγικής. Βεβαίως, εντάσσεται στη στρατηγική, αλλά είναι τα σχετικά πιο ευέλικτα στοιχεία της. Μόνο που τα όρια της ευελιξίας δεν είναι απεριόριστα, καθορίζονται από τη στρατηγική.Να ξεκινήσω από την ΚΕ. Είχαμε αδυναμίες, κάναμε λάθη σε θέματα τακτικής; Ενα που μπορούμε να πούμε και που το αναγνωρίσαμε και πριν τη δημοσίευση των Θέσεων του Συνεδρίου και στις Θέσεις του Συνεδρίου, είναι το λάθος στη διάρκεια της προετοιμασίας και της καθαρά προεκλογικής περιόδου, πριν την πρώτη εκλογική μάχη. Εκεί κάναμε λάθος τακτικής. Δεν εκτιμήσαμε ότι θα υπήρχε μεγάλη πτώση και των δύο κομμάτων και ιδιαίτερα η αποδιάρθρωση του ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορέσαμε να το εκτιμήσουμε, κι έτσι η προεκλογική μας τακτική - η στρατηγική ήταν απολύτως σωστή - η τακτική ήταν κατά κάποιο τρόπο λίγο μπαγιάτικη. Με την έννοια ότι δεν είδαμε έγκαιρα ότι θα ανέκυπτε ζήτημα, δυνατότητα μιας άλλης κυβέρνησης πέρα από τη γνωστή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, και επομένως δεν προετοιμαστήκαμε κι εμείς στην επιχειρηματολογία, στα συνθήματα και δεν προετοιμάσαμε και το κομματικό δυναμικό και τους οπαδούς, γι' αυτή τη μάχη, πράγμα που κάναμε στη δεύτερη εκλογική μάχη. Βεβαίως αυτό το λάθος, ή η αδυναμία στην τακτική δεν καθόρισε τις απώλειες. Ακόμη κι αν είχαμε έγκαιρη προετοιμασία, απλώς οι απώλειες μπορεί να ήταν κάπως λιγότερες, γιατί το ρεύμα αυτό δεν αντιμετωπιζόταν ούτε σε 3 ούτε σε 4 και 5 μήνες, αλλά οπωσδήποτε θα ήταν πιο εύστοχη η εκλογική μας προπαγάνδα, θα έδινε λιγότερη λαβή για επίθεση, από αυτούς που βεβαίως την επίθεση την έκαναν όχι για τις πραγματικές μας αδυναμίες, θα ήταν ίσως λιγότερο αιφνιδιασμένα τα μέλη του Κόμματος και οι οπαδοί. Από αυτή την άποψη, βεβαίως, η τακτική μας δεν ήταν εύστοχη.
Υποτιμήσαμε τα θέματα τακτικής όλη αυτή την 4ετία από τη σκοπιά της στρατηγικής μας; Καθόλου. Να πω μερικά παραδείγματα. Δεν τα λέω απολογιστικά, αλλά γιατί ακριβώς όταν λέμε πως πρέπει να προωθούμε τη στρατηγική μας υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να μας απασχολούν. Επαναλαμβάνω όμως ότι τα όρια της ευελιξίας δεν είναι απεριόριστα.
Αν π.χ. κάναμε αυτό που μας κατηγορούν τώρα και στον προσυνεδριακό διάλογο, δηλαδή παίρναμε τη διερευνητική εντολή και αρχίζαμε τις επισκέψεις στα άλλα κόμματα για να διερευνήσουμε τη δυνατότητα κυβέρνησης. Αυτό κάνεις όταν παίρνεις τη διερευνητική εντολή. `Η αν αντιπαραθέταμε, όπως έλεγαν, στην κυβέρνηση που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση του ΑΑΔΜ του 15ου Συνεδρίου, αυτό σύντροφοι θα ήταν λάθος τακτικής; Θα ήταν λάθος στρατηγικής.
Αλλά το εμφανίζουν σαν ζήτημα τακτικής ότι για λόγους τακτικής έπρεπε σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο είτε να πάμε στα 4 σημεία, είτε να βάλουμε και άλλα 10 σημεία, είτε να βάλουμε την κυβέρνηση του Μετώπου. Αυτό δε θα ήταν ένα λάθος τακτικής, δε θα ήταν μια αστοχία στο χειρισμό, θα ήταν μια ζημιά για το Κόμμα την οποία μέχρι τώρα θα την εισπράτταμε. Γιατί, την εκλογική μας τακτική τη διορθώσαμε στη δεύτερη εκλογική μάχη, το είδαμε, τη διορθώσαμε, μπορεί και στο μέλλον να κάνουμε λάθος, δεν λέω ότι δικαιολογούνται, θέλει επαγρύπνηση. Αλλά εάν κάναμε αυτό που θα κάναμε θα ήταν λάθος θεμελιακό. Καταρχήν δεν μπορούσαμε να χειριστούμε το θέμα των εντολών τυχοδιωκτικά, δηλαδή να κάνουμε πρόταση στον ΣΥΡΙΖΑ για να τον εκθέσουμε. Αυτά είναι οπορτουνισμός καραμπινάτος.
Η κυβέρνηση που έλεγε το 15ο Συνέδριο - έχουμε αναλύσει τι λέγαμε - δεν είχε καμία σχέση με τις εκλογές του 2012. Αν δει κανείς επί της ουσίας - γιατί πάντα τα κείμενα είναι πολύ συμπυκνωμένα - μιλάς για μια περίπτωση, μια πιθανότητα, που στο βάθος θα ωρίμαζε η επαναστατική διαδικασία. Η επαναστατική διαδικασία δεν ωριμάζει απότομα. Και επομένως αυτή η κυβέρνηση, κατά τη δική μας λογική και το επίπεδο ωριμότητας που είχαμε στο 15ο Συνέδριο, ή έπρεπε να συγκρουστεί και να βοηθήσει στο άνοιγμα της επαναστατικής διαδικασίας ή θα ανατρεπόταν. Είχαμε μηνύματα επαναστατικής διαδικασίας το 2012; Τι θα πηγαίναμε να λέγαμε στον ΣΥΡΙΖΑ; Αποδέσμευση από την ΕΕ και αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ; Γιατί, αυτά είχε ψηφίσει ο λαός στις εκλογές; Το άνοιγμα της επαναστατικής διαδικασίας, βεβαίως έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, δίνει δυναμική στην ταξική πάλη, αλλά δεν μπορείς να βάλεις σε μια εκλογική διαδικασία, σε μια κοινοβουλευτική διαδικασία να προτείνεις μια τέτοια κυβέρνηση που στην πραγματικότητα θα οδηγούσε σε διαχείριση της κρίσης σε αντιλαϊκή κατεύθυνση. Επομένως, θα κάναμε λάθη χοντρά. Και μη νομίζετε ότι θα χρεωνόταν ο ΣΥΡΙΖΑ τη μη δημιουργία της κυβέρνησης της αριστεράς, αλλά εμείς, που την ώρα της κρίσης, την ώρα που ο ΣΥΝ έβαζε τη μετενέργεια, εμείς θα βάζαμε την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους κ.λπ., γιατί μόνο αυτά τα ζητήματα μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για μια άλλη ανάπτυξη σε όφελος του λαού και όχι των μονοπωλίων.
Είχαμε σε άλλα ζητήματα εύστοχη τακτική; Ναι, είχαμε. Μιλάμε για τακτική, γιατί δεν μπορείς να βάζεις τη στρατηγική σου σε οποιεσδήποτε συνθήκες, άκομψα κλπ. Την ευελιξία θα την έχεις μέσα στη στρατηγική και όχι έξω από αυτή.
Αν θυμάστε, όταν ξέσπασε η κρίση, ξεκινήσαμε και βάζαμε το ζήτημα της πάλης κατά του μνημονίου, να μη χάσουμε κατακτήσεις κ.λπ. Είδαμε πολύ σύντομα ότι και η κυβέρνηση και η ΕΕ μιλούσαν για υπερχρεωμένη χώρα, για το μεγάλο χρέος. Εμείς, λοιπόν, βάζαμε να μην πληρώσει ο λαός το χρέος, αλλά σου έλεγε ο άλλος, «ναι αλλά έχουμε χρέος». Και βγήκαμε με τη θέση για μονομερή διαγραφή του χρέους. Το ζητάμε και τώρα, κάνουμε ζύμωση στον κόσμο. Είναι άλλο πράγμα πότε μπορείς να κάνεις εδώ που τα λέμε μονομερή διαγραφή του χρέους, να το πετύχεις. Οταν έχεις και την εξουσία. Ετσι απαντούσες και στο ζήτημα «τι λέτε για το χρέος», «έχεις χρέος», «πρέπει να πληρώσεις δόσεις». `Η θα έπρεπε να πούμε κούρεμα, αυτά που συζητάνε τώρα.
Βεβαίως, πρέπει να χειρίζεσαι μια σειρά ζητήματα. Είπαμε π.χ. δεν πληρώνουμε το χαράτσι της ΔΕΗ, απειθαρχία - ανυπακοή. Ακούστηκε από μερικές ομιλίες, ότι πηγαίνουμε να επανασυνδέουμε το ρεύμα και ο κόσμος αυτό το βλέπει σαν ανάθεση. Ναι, δυστυχώς έτσι το βλέπει, σύντροφοι. Σαν ανάθεση βλέπει τα πάντα, τις εκλογές, το κοινοβούλιο. Μας βλέπει έτσι, να πάμε να επανασυνδέσουμε το ρεύμα και δεν έρχεται ο ίδιος. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε αυτή την ενέργεια. Εμείς τι προσπαθούμε να του πούμε; Να ξεπεράσει το φόβο της απειθαρχίας, της ανυπακοής. Οταν π.χ. λέμε σχίστε τα χαρτιά της επιστράτευσης και να απεργήσετε, απειθαρχία, κ.λπ., - βεβαίως δεν σημαίνει ότι και με αυτά λύνεται οριστικά το ζήτημα ή το πρόβλημά του - όμως αυτά είναι συνθήματα, κινήσεις τακτικής που βοηθάνε να συγκεντρώνονται δυνάμεις και να διαπαιδαγωγούνται πάνω σε μια γενική γραμμή ρήξης και ανατροπής.
Επομένως, είναι ψέμα ότι το Κόμμα ολόκληρο δεν έδωσε σημασία σε θέματα τακτικής. Είναι άλλο πράγμα, αν κάπου πέσαμε έξω, δεν τα χειριστήκαμε καλά, ή αν θέλετε δεν πιάσαμε τη στιγμή. Και αύριο και μεθαύριο πρέπει να έχουμε επαγρύπνηση. Τα 16 σημεία στην κινητοποίηση των αγροτών, τα 16 αιτήματα του μπλόκου της Νίκαιας που έγιναν σημαία, ήταν μια κίνηση τακτική η οποία διευκόλυνε να ανεβαίνει η πολιτική συνείδηση. Βεβαίως, θέλει και πολιτική δουλειά.

Για τα ζητήματα της λαϊκής αλληλεγγύης

Διάβαζα σήμερα στον προσυνεδριακό διάλογο πράγματα που δεν ισχύουν. Αλλο πράγμα να λέει τη γνώμη του στον προσυνεδριακό διάλογο κάποιος σύντροφος και άλλο να λέει ψέματα, ότι το ΚΚΕ δεν ασχολείται με το ένα δεν ασχολείται με το άλλο κ.λπ. Τη γνώμη, τη διαφωνία να την πει και πρέπει να την πει και να μην την κρύβει. Αλλά να μη λένε και ψέματα. Και άμα τους γράψεις ότι δεν είναι έτσι, θα σου πούνε ότι παρεμβαίνεις στο διάλογο.
Διαμορφώνεται μια ολόκληρη προσπάθεια, βεβαίως σκόπιμη, της αστικής διαχείρισης της φτώχειας και της συμφιλίωσης του λαού με τη φτώχεια, με το «κίνημα της πατάτας», τα κοινωνικά «παντοπωλεία», τα «κοινωνικά φαρμακεία» κ.λπ.
Ξέρετε πόσες φορές έχει συζητήσει η ΚΕ; Εμείς, σύντροφοι, μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ένας κόσμος πεινάει και να μην ασχοληθούμε με αυτό το θέμα; Η εργατική αλληλεγγύη, η αλληλεγγύη υπήρχε και στην κατοχή, υπήρχε και σε όλες τις απεργίες αλλά εκεί, εδώ που τα λέμε είχες εσύ την πρωτοβουλία, τώρα την έχουν άλλοι την πρωτοβουλία και με ύπουλο μάλιστα σκοπό. Γιατί, έχουν μελετήσει και αυτοί. Αφού βλέπουν ότι δεν μπορούν να περιορίσουν την ανεργία, δεν μπορούν να διαχειριστούν τις συνέπειες της φτώχειας, πρέπει να πάρουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Είναι και οι θεωρίες της «κοινωνικής οικονομίας», είναι πολλά στη μέση.
Πολλές φορές συζητήσαμε και είπαμε να ξεκινήσουμε. Εχει κινδύνους αυτό που λέμε; Ναι, έχει κινδύνους. Ομως, ποια είναι η διαφορά. Εμείς είπαμε να ξεκινήσουν τα Συνδικάτα. Δεν μπορεί μέσα σε έναν τόπο δουλειάς να μην ξέρουμε αν κάποιος χρωστάει, αν κάποιος έχει παιδί που δεν μπορεί να το σπουδάσει γιατί μπήκε σε μια σχολή που είναι μακριά, κλπ. Θα κάνεις προσπάθειες να μαζέψεις χρήματα και φαγητό; Ναι, θα κάνεις. Μπορεί να μπερδευτεί με τους άλλους; Μπορεί.
Ούτε κι εμείς έχουμε τα μέσα να μαζεύουμε τρόφιμα, εδώ μπαίνουν συνεταιρισμοί της Κρήτης και διαθέτουν τα τρόφιμά τους. Παρ' όλα αυτά σύντροφοι, δεν μπορεί να υποτιμήσουμε αυτήν την πλευρά. Γιατί ο εξαθλιωμένος δεν μπαίνει στον αγώνα. Εδώ είμαστε, τα συζητάμε, για να μην ξεστρατίσει αυτή η μορφή αλληλεγγύης, θα βγάλουμε συμπεράσματα. Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουμε τέτοιες μορφές. Θυμάμαι που μαζεύαμε τις κουβέρτες για την Παλαιστίνη. Και το εργατικό κίνημα έχει τέτοιες μορφές αλληλεγγύης, ταμεία αλληλεγγύης. Εμείς δεν θέλουμε η απάντηση στην κρίση να είναι τα κοινωνικά παντοπωλεία. Ισα ίσα εμείς θέλουμε να ανεβάσουμε τις απαιτήσεις του εργαζόμενου. Είναι σύνθετα ζητήματα.
Με την ευκαιρία. Βγαίνουν άνθρωποι στην τηλεόραση και λένε «έχασα την αξιοπρέπειά μου, γιατί είμαι άνεργος». Ντρέπονται, κλείνονται στο σπίτι. Λένε «ντρέπομαι γιατί με συντηρεί η γυναίκα μου». Μα γιατί ντρέπεσαι; Τεμπέλης είσαι; Αν το σύστημα, δηλαδή ο καπιταλισμός, η κρίση, έφερε 1,5 εκ. ανέργους, εσύ ντρέπεσαι; Εντάξει, έχει φιλότιμο, γιατί βλέπει τα παιδιά του που πεινάνε. Ομως, όχι κύριε να ντρέπεσαι. Να οργίζεσαι και να παλέψεις.
Είναι άλλο πράγμα, σύντροφοι, να μην υπάρχουν οι ταξικοί φραγμοί στο παιδί του εργάτη να σπουδάσει. Αλλά έχουμε και πολλά μέλη του Κόμματος, που σου λένε, να μην μπει στην ΚΝΕ το παιδί μου, να πάει να σπουδάσει, να βρει μια δουλειά, δε θέλω να γίνει εργάτης. Στον καπιταλισμό το να είσαι εργάτης είναι υποτιμητικό. Εμείς θέλουμε να ανεβάσουμε την περηφάνια του εργάτη, της εργατικής τάξης, γιατί είναι η τάξη η πρωτοπόρα η επαναστατική. Είναι άλλο πράγμα ότι βεβαίως ο εργάτης πρέπει να είναι μορφωμένος. Είναι άλλο πράγμα η ταξική κοινωνία να μην αποτελεί εμπόδιο στο παιδί που μπορεί να γίνει επιστήμονας, ερευνητής, όμως δεν μπορεί εμείς ως κομμουνιστές να γινόμαστε φορείς της υποτίμησης της εργατικής τάξης και κυρίως όταν αφορά τα παιδιά μας. Και με αυτήν την έννοια, έχουμε πολλ'η δουλειά να κάνουμε για τη βελτίωση της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος με εργάτες και στα όργανα του Κόμματος. Η εργατική προέλευση απαιτεί ταυτόχρονα και βοήθεια για την ανάπτυξη και την πολιτική μόρφωση να βγάλουμε κομμουνιστές ερευνητές, επιστήμονες, αλλά υπάρχει ακόμα και σε δικό μας κόσμο υποτίμηση. Εχει γίνει και της μόδας, μεταπτυχιακό - διδακτορικό, η μισή Ελλάδα κάνει διδακτορικό. Επομένως, ξαναλέμε, βεβαίως και τα παιδιά μας πρέπει να διεκδικήσουμε να σπουδάσουνε, αλλά αυτό δεν πρέπει να οδηγεί στην ψευδαίσθηση ότι φεύγεις από τις γραμμές της εργατικής τάξης, επειδή σπουδάζεις, ή αν δεν καταφέρεις να σπουδάσεις ότι είσαι κάπου στο περιθώριο ως εργάτης. Μάλιστα, αν είσαι και κομμουνιστής και πολιτικά μορφωμένος και διαπαιδαγωγημένος, είσαι αστέρι.

Να μελετήσουμε την πείρα της Κύπρου

Μπορούμε να μελετήσουμε πάρα πολύ το θέμα της εμπειρίας της Κύπρου. Συμμετοχή του ΑΚΕΛ, σε κυβέρνηση, πρόεδρος κομμουνιστής.
Ξέρετε τι γινότανε τα προηγούμενα χρόνια. Καλλιεργούνταν η άποψη ότι ξέρετε τι είναι μέσα στην ΕΕ, οι κομισάριοι και οι πρόεδροι των κυβερνήσεων να δέχονται έναν κομμουνιστή; Ε, δεν είδα να έπαθαν και τίποτα. Ούτε λέμε ότι το κόμμα είναι προδοτικό. Αυταπάτες είχε. Αλλά αυτός είναι ο στόχος; Τα υπέγραφε ή δεν τα υπέγραφε όλα; Τα υπέγραφε. Εμείς ζημιωθήκαμε από αυτή τη στάση του ΑΚΕΛ; Ζημιωθήκαμε, γιατί εδώ που τα λέμε δεν είναι μόνο από δικές μας αδυναμίες στις εκλογές. Οταν τα ΚΚ πάνε μέσα σε αυτά τα σχήματα, πάνε στις κυβερνήσεις, κ.λπ., η δική μας θέση «δεν συμμετέχουμε στην κυβέρνηση» δεν φάνηκε αρνητικά αιρετική και όχι επαναστατική; Δεν φορτωνόμαστε και τις ζημιές των άλλων κομμάτων; Ας το πάρουμε υπόψη.
Είχε αξία, δεν ξέρω αν είδατε στο ΡΙΚ διάφορες τοποθετήσεις πολιτικών της Κύπρου στη Βουλή και το ΟΧΙ. Αυτό «το περήφανο ΟΧΙ» που είπε και ο Τσίπρας. Τι έλεγαν; Οτι αυτή τη στιγμή πάει να διαλύσει η Μέρκελ τους δύο πυλώνες από τους οποίους εξαρτώνται η ανάπτυξη της Κύπρου και η ευημερία του λαού. Τι είναι οι δύο πυλώνες; Ο ένας είναι ο τουρισμός, τώρα εκεί πέρα και αυτός συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια, και ο άλλος πυλώνας είναι η αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος, δηλαδή οι καταθέσεις των οff Shore εταιρειών και το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος στις τράπεζες της Κύπρου. Θα μου πείτε σε τέτοιες συνθήκες κάποια διάχυση τμήματος χρημάτων σε μεσαία στρώματα και σε ένα τμήμα της εργατικής τάξης μπορεί να έχει γίνει; Ναι. Δεν είναι τυχαίο ότι η Κύπρος είχε ένα βιοτικό επίπεδο πολύ καλύτερο. Ηταν η περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης, κερδοφορίας και υπήρξε μια διάχυση και μια κατανομή κάποιων κερδών στην εργατική τάξη. Και στην Ελλάδα είχαμε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη είχαμε βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Πρέπει να αποκαλύπτεις γιατί χτυπάνε το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου. Γιατί θέλουν να κάνουν ανακατανομή, ήρθε η ώρα να φάνε και τη Μάλτα και το Λουξεμβούργο, κρίση, αδιέξοδο, έχουν πρόβλημα συγκέντρωσης κεφαλαίων, αντιθέσεις με τη Ρωσία. Δεν τα λένε όλα αυτά, παρά λένε «μας στερεί η ΕΕ από ένα σύμμαχο» κ.λπ. Ποιος σύμμαχος; Θα τα χαλάσει η Ρωσία με τη Γερμανία για την Κύπρο;

Ακόμα μια φορά για τον ιμπεριαλισμό

Να δούμε και μια άλλη πλευρά. Γράφουν στον προσυνεδριακό διάλογο ότι λέμε «ιμπεριαλιστική χώρα η Ελλάδα». Εμείς για την Ελλάδα λέμε ότι είναι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Δεν την ταυτίζουμε με τη δυνατότητα να κάνει η ίδια ανεξάρτητο πόλεμο και να απειλήσει χώρες, αν και γενικά δεν μπορείς να το αποκλείσεις, γιατί έκανε π.χ. επίθεση η Ελλάδα ως σύμμαχος της Βρετανίας, των ΗΠΑ στην Κορέα. Ανεξάρτητο πόλεμο να κάνει η Ελλάδα, δεν φαίνεται τέτοιο πράγμα. Η Ελλάδα όμως ως χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ δεν απειλεί καμία χώρα; Δηλαδή, δε συμμετέχει σε έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό; Συμμετέχει. Η Κύπρος τώρα με ευθύνη του Αναστασιάδη θα μπει στη «Συνεργασία για το ΝΑΤΟ».
Η αλληλεξάρτηση: Βεβαίως οι ΗΠΑ την Ελλάδα τη βλέπουν σαν μία κουκίδα. Παρ' όλα αυτά πρέπει να χρησιμοποιήσουν, τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για επίθεση η βάση της Σούδας και για την Αφρική και για τη Μέση Ανατολή. Είχε ένα ενδιαφέρον άρθρο στο «Ριζοσπάστη», που έλεγε ότι τώρα οι ΗΠΑ με τα καινούργια μέσα που έχουν δεν τους ενδιαφέρουν τόσο τα πυρηνικά όπλα, γιατί κάνουν πόλεμο ακριβείας, ενώ οι Ρώσοι είναι με τα πυρηνικά όπλα. Μπορεί αύριο να μη χρειάζονται και τη Σούδα δεν ξέρω, αλλά από κάπου πρέπει να εξαπολύουν αυτά τα όπλα ακριβείας, από πού θα τα εξαπολύουν, από τη Νεβάδα;
Για τον πόλεμο: Εμείς τι λέμε σύντροφοι; Λέμε ότι είτε μας πολεμήσει μια χώρα, εισέλθει στην Ελλάδα, είτε εξέλθουμε εμείς σαν χώρα θα έχουμε το ανεξάρτητο Μέτωπο από την αστική τάξη. Εάν επιτεθούμε σε άλλη χώρα θα παλέψουμε για την ανατροπή της αστικής τάξης, για να βγει η χώρα από τον πόλεμο και τη σφαγή, για την εξουσία με ευημερία του λαού. Εάν μας επιτεθούν θα κάνουμε ό,τι έγινε, τηρουμένων των αναλογιών, με το ΕΑΜ. Θα έχουμε το ανεξάρτητο Μέτωπο. Και θα πολεμάμε σε συνδυασμό, βεβαίως, με το να βγούμε από τον πόλεμο και να λύσουμε το θέμα της εξουσίας. Βεβαίως και θα υπερασπιστούμε τα εδάφη μας. Και γιατί, δηλαδή, η πάλη για την εξουσία δε σημαίνει και πάλη για τα σύνορα κ.λπ.; Θα δώσουμε την Ελλάδα, δηλαδή, στους Τούρκους; Και μάλιστα είμαστε και πάρα πολύ προσεχτικοί. Εμείς δεν αποκλείουμε να μας επιτεθεί μέχρι και η Αλβανία. Οταν ετοιμάζαμε τις Θέσεις είπαμε να είμαστε προσεχτικοί. Γιατί δεν ξέρουμε αύριο, αν έχεις μεγάλη Αλβανία, η οποία είναι αμερικάνικο προτεκτοράτο, μπορεί να σου επιτεθεί. Και να σου επιτεθεί και συντονισμένα Βουλγαρία, Αλβανία, ΠΓΔΜ, όλοι μαζί και η Τουρκία από εκεί. Ολα είναι πιθανά. Εμείς, δηλαδή, τι θα κάνουμε; Δεν θα υπερασπιστούμε την Ελλάδα; Θα την υπερασπιστούμε, αλλά δε θα πάμε μαζί με την αστική τάξη.
Μέχρι που γράφεται στον προσυνεδριακό διάλογο σήμερα ότι λέμε ότι ο ιμπεριαλισμός έχει σχέση μόνο με την εξαγωγή κεφαλαίων. Και ότι εμείς παίρνουμε σαν στοιχείο ότι έχουμε μονοπωλιακό καπιταλισμό, επειδή έχουμε εξαγωγή κεφαλαίων μόνο. Και μάλιστα να γράφονται και από δημοσιογράφους του «Ριζοσπάστη»...

Ορισμένες πλευρές για τη Λαϊκή Συμμαχία

Τελευταίο ζήτημα. Υπάρχουν θέματα που πρέπει να προβληματιστούμε περισσότερο. Δεν μπορεί το Συνέδριο να τα λύσει όλα. Αυτό το θέμα της συμμαχίας των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Προχτές στο τμήμα Υγείας, συζητούσαμε και ξαναβάλαμε το ερώτημα. Τι σημαίνει κοινωνική συμμαχία στο νοσοκομείο. Μπορεί να έχουμε Λαϊκές Επιτροπές στη γειτονιά, αλλά τη συμμαχία στο νοσοκομείο πρέπει να την επεξεργαστείς. Είναι γιατροί και ποιο τμήμα γιατρών, όλοι οι μισθωτοί γιατροί; Θέλει ψάξιμο. Μισθωτοί γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, παραϊατρικό και διοικητικό, εργατοτεχνικό, κ.λπ.. Μιλάμε για κίνημα Υγείας. Πρέπει να υπάρχει κοινό πλαίσιο βάσης. Εχουμε χώρους που όχι μόνο δεν υπάρχει συμμαχία, αλλά δεν υπάρχει ούτε καν σύμπνοια. Είναι δυνατόν να έχεις κίνημα αλλαγής και ανατροπής; Η πολιτική συμμαχιών εδράζεται στις κοινωνικές δυνάμεις.
Αυτό που λέμε συμμαχία αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, είναι ωραίο που το λέμε, αλλά αυτό πρέπει να υλοποιηθεί κατά κλάδο και κατά χώρο, αυτή είναι η πολιτική συμμαχιών του κόμματος. Αυτό το μέτωπο πρέπει να διευρυνθεί, αυτοαπασχολούμενοι, η υπόλοιπη εργατική τάξη, κ.λπ. Θα ήταν μεγάλη δύναμη.
Θα προκύψουν πολιτικές δυνάμεις; Και εγώ σας λέω και να προκύψουν δυνάμεις, τίποτα δεν θα κάνουμε όταν από τα κάτω ο κόσμος είναι χώρια. Αυτό το κίνημα τι δύναμη θα έχει; Αν θέλετε κι εμείς είχαμε συνηθίσει, να κατανοούμε την πολιτική συμμαχιών με ποιο κόμμα θα πας. Αλλά δεν έχεις μέλλον έτσι. Εξάλλου, κανένα κόμμα δεν μπορεί να συμφωνήσει 100% και είναι φυσικό, γιατί δεν υπάρχει συμμαχία που δε σχετίζεται με το θέμα της εξουσίας. Αυτά σε επαναστατική κατάσταση θα λυθούν. Αλλά πρέπει να έχεις τη συμμαχία των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, που είναι συμβιβασμός. Και ο συμβιβασμός αυτός φαίνεται στο πρόγραμμα που έχουμε για τη Λαϊκή Συμμαχία.
Τι λέμε για τη Λαϊκή Συμμαχία; Εχουμε μια υποτυπώδη επεξεργασία στο ζήτημα της διακυβέρνησης. Δηλαδή τι λες: Κοινωνικοποίηση, Λαϊκή Εξουσία, γενικά, δεν την ταυτίζεις με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Τι λες: Λαϊκή Εξουσία, κοινωνικοποίηση, - δεν μπορείς να πας πίσω από την κοινωνικοποίηση - εργατικό έλεγχο, αποδέσμευση από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους. Αυτό σύντροφοι, είναι σημεία από το Πρόγραμμα του Κόμματος που από μόνα τους δε συνιστούν ούτε επαναστατική εξουσία, αλλά δεν μπορείς να πας πίσω από αυτά.
Λένε επίσης δεν αναφέρεται η Λαϊκή Συμμαχία στο πρόγραμμα για το Σοσιαλισμό. Το λέμε ως φύτρο, ως μετεξέλιξη. Ούτε είναι ζήτημα έξω από τη διαδικασία του Σοσιαλισμού. Το βάζεις στα άμεσα πολιτικά καθήκοντα. Ούτε ως τακτικό στόχο το έχεις, αλλά στη μετεξέλιξή της συνδέεται με το Πρόγραμμα του Κόμματος σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.
Αυτοί που γράφουν στο διάλογο κάνουν πως δεν το βλέπουν. Γιατί, σύντροφοι; Γιατί θέλουν συμμετοχή σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού - ας το πουν καθαρά για να τελειώνουμε - που σημαίνει απεμπόληση της πάλης για το Σοσιαλισμό, της συγκέντρωσης δυνάμεων, ακόμη και αυτής της ζύμωσης, που εμείς δεν κάνουμε μόνο ζύμωση. Τότε θα γίνουμε σαν τον πατριάρχη, θα κηρύσσουμε, το κήρυγμα του Σοσιαλισμού. Και μάλιστα ακριβώς, σε συνθήκες κρίσης και νίκης της αντεπανάστασης έχεις διπλή υποχρέωση να βάζεις αυτό το ζήτημα, γιατί ο Σοσιαλισμός έγινε στον 20ό αιώνα, ανατράπηκε, αλλά δεν είναι κάτι που είναι ανώριμο, έγινε. Δεν ισχύει ότι δεν είσαι σε εποχή περάσματος στο Σοσιαλισμό, αφού πέρασες στο Σοσιαλισμό, αυτόν που γνωρίσαμε. Ούτε ο καπιταλισμός έγινε από την αρχή στην αναπτυγμένη μορφή που κατέληξε σήμερα. Δεν έγινε η σοσιαλιστική επανάσταση στον 20ό αιώνα; Τώρα είναι 10 φορές πιο αναγκαίο, όχι μόνο σαν ζύμωση, αλλά αυτό που λέμε συγκέντρωση δυνάμεων. Αυτό δε σημαίνει υποτίμηση στα θέματα τακτικής. Δεν έχεις επαναστατική κατάσταση. Και ακριβώς επειδή δεν έχεις επαναστατική κατάσταση, το να δεις μέτωπα συσπείρωσης, κρίκους συσπείρωσης, μορφές πάλης, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Αλλά όχι έξω από τη στρατηγική σου.