Αναζητά υπευθύνους να ακούσουν ένα πρόβλημα ζωής και θανάτου και ουδείς σηκώνει το τηλέφωνο
Κωστάκης Αντωνίου
Ένας γέροντας, 88 χρονών, όπως μας είπε, τηλεφώνησε χθες στα γραφεία της εφημερίδας μας και διεκτραγώδησε το δράμα που βιώνουν οι κάτοικοι της κοινότητας Καλοπαναγιώτη, οι πλείστοι μεγάλης ηλικίας, και την ασέβεια που επιδεικνύουν Υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι του κράτους. Αρνούνται καν να τον ακούσουν και να ασχοληθούν με το πρόβλημα.
«Στον Καλοπαναγιώτη», μας είπε, «ούτε ιατρείο υπάρχει, ούτε ιατρικοί λειτουργοί έρχονται για να εξετάσουν ασθενείς, και ιδιαίτερα γέροντες 80 και 90 ετών. Μας υποχρεώνουν να μεταβαίνουμε στο νοσοκομείο Πεδουλά. Αλλά ακούστε τι γίνεται από 'δω και πέρα. Η "γραμμή" του λεωφορείου, περνά από την κοινότητα στις 8.30 το πρωί. Πρέπει να βρισκόμαστε στη στάση εκείνη την ώρα.
Οι οδηγοί, όμως, μας προειδοποιούν ότι το λεωφορείο δεν μπορεί να μας παραλαμβάνει από τον χώρο του νοσοκομείου Πεδουλά και πρέπει να περπατήσουμε έναν μακρύ ανηφορικό δρόμο, για να πάμε στον τόπο όπου θα μας παραλάβει στις 10.30 η ώρα. Φαντασθείτε τώρα, γέροντες και γριές 80 και πλέον χρόνων και μάλιστα ασθενείς, να περπατούν μέσα στο λιοπύρι, ή μέσα στη βροχή, για να φτάσουν στον χώρο παραλαβής τους. Και αν προλάβουν να συμπληρώσουν τις εξετάσεις μέχρι τις 10.30. Διαφορετικά το λεωφορείο φεύγει και είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν με ταξί, πληρώνοντας από την πενιχρή σύνταξή τους, τα κόμιστρα.
Προσπάθησα να έλθω σε επικοινωνία με το Υπουργείο Υγείας προκειμένου να ζητήσω να γίνει ένα έλεος και να διευθετηθεί η λειτουργία ιατρείου, ή η μετάβαση ιατρικών λειτουργών στην κοινότητα, για να τερματισθεί το μαρτύριο των κατοίκων. Από το Υπουργείο μού είπαν ότι δεν μπορεί να με δεχθεί ο Υπουργός και με παρέπεμψαν σε άλλο τηλέφωνο. Από το άλλο τηλέφωνο με παρέπεμψαν σε τρίτο.
Αλλά επί ώρες πολλές τηλεφωνούσα χωρίς κανένας να απαντά. Απευθύνθηκα τελικά στον Έπαρχο. Από τον Έπαρχο με παρέπεμψαν σε άλλο υπεύθυνο, τηλεφώνησα και εκεί, αλλά και πάλιν το τηλέφωνο δεν απαντούσε. Πέστε μου, σας παρακαλώ. Υπάρχει κράτος; Είμαστε κράτος; Και πόσο σεβασμό επιδεικνύει αυτό το κράτος στον πολίτη του; Ούτε καν δέχεται να ακούσει το αίτημα, το παράπονό του. Ούτε καν σηκώνει το τηλέφωνο για να ακούσει τον πολίτη. Εδώ πάνω, πεθαίνουμε χωρίς να μας δει κανένας...».
Συγκλονιστική, πράγματι, η φωνή του γέροντα. Καμία φροντίδα, κανένας σεβασμός, προς τον πολίτη. Καμία διάθεση του κράτους, των αξιωματούχων του, να ακούσουν καν το πρόβλημα των πολιτών. Τους εμπαίζουν, παραπέμποντάς τους από τον ένα, στον άλλο υπεύθυνο. Παίζει αυτό το κράτος, με τη δυστυχία και τον πόνο των πολιτών του.
Αυτή η συγκλονιστική φωνή του γέροντα του Καλοπαναγιώτη, επιβεβαιώνει και δικαιώνει τη συχνή ενασχόληση αυτής της στήλης με την κοινωνική αδικία που επικρατεί και την ασέβεια που επιδεικνύεται προς τον απλό άνθρωπο. Η Κυβέρνηση, όχι μόνο η σημερινή, αλλά και οι προηγούμενες, ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν πραγματικά και ειλικρινά με τα προβλήματα των ανθρώπων. Και αν κάποτε, και σε σπάνιες περιπτώσεις, δείχνουν ενδιαφέρον και προχωρούν σε λύσεις, το κάνουν για επικοινωνιακούς λόγους και για αυτοπροβολή.
Πόση «ταλαιπωρία» αποτελεί για τον δημόσιο υπάλληλο, τον λειτουργό του Υπουργείου, να σηκώσει το τηλέφωνο και να ακούσει το παράπονο του πολίτη; Πόση «ταλαιπωρία» συνιστά, να σημειώσει το παράπονο ή το αίτημα του πολίτη και να το διαβιβάσει στον Υπουργό και ο τελευταίος να διαθέσει μερικά λεπτά, ώστε να μελετήσει τα αιτήματα και να δώσει οδηγίες να διερευνηθούν;
Γιατί υπάρχουν οι Υπουργοί, οι Έπαρχοι, οι Γενικοί Διευθυντές, οι άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι; Ποιος είναι ο ρόλος τους; Δεν είναι να υπηρετούν τον πολίτη;
Δυστυχώς, είμαστε πολίτες ενός άστοργου και ασεβούς κράτους. Δεν είμαι βέβαιος αν έχουμε κράτος. Και ας δεσμεύεται ο νυν Πρόεδρος να το εκσυγχρονίσει.
Εκσυγχρονίζεται αυτό το κράτος, όταν εκείνοι που ετάχθησαν να το υπηρετούν και πληρώνονται από τους πολίτες, αρνούνται καν να σηκώσουν το τηλέφωνο για να τους ακούσουν;
Πηγή: Η Σημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 03/08/2013
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire