Κύπρος - Από φούσκα σε φούσκα

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

Πριν λίγα χρόνια για να περπατήσεις στη Στασικράτους στη Λευκωσία χρειαζότανε face control και dress code. Δεν επιβαλλόταν, αλλά με την στάση τους οι καταστηματάρχες αλλά κι οι θαμώνες έκαναν σαφές το τι ονειρεύονταν. Στη Μακαρίου, τα πράγματα ήταν πιο ελεύθερα, οι μύτες δεν ήταν τόσο ψηλά, αλλά τα ενοίκια συναγωνίζονταν αυτά της 5^th Avenue κι αυτά της Champs Elysees. Μέχρι που μας βρήκε η κρίση και δεν μπορούσε κάποιος να πουλά πέντε μπλουζάκια και να πληρώνει χιλιάδες ευρώ ενοίκιο. Κι έτσι, ο δρόμος άδειασε. Νεκρός πια μας θυμίζει μια εποχή. Μια εποχή που σημαδεύτηκε με ένα άππωμα κι αποδείχτηκε φούσκα.

Αλλά κι όταν η φούσκα έσπασε, η απότομη πτώση που προκλήθηκε δεν μας βοήθησε να αλλάξουμε. Προτιμάμε να εισέλθουμε σε μια νέα φούσκα. Και να μετατρέψουμε το ιστορικό κέντρο της πόλης, το οποίο μέχρι πρόσφατα μόνο οι αλλοδαποί οικονομικοί μετανάστες καταδέχονταν, στη νέα μας ψευδαίσθηση. Με άλλο στυλάκι. Πιο πολυπολιτισμικό, κάπως αταξικό, χωρίς την fashion police όπως την ονόμαζαν οι κοσμικοί συντάκτες να υποδεικνύει πώς πρέπει να είναι κάποιος ντυμένος για να κυκλοφορεί στα πέριξ. Και παρόλο που θα έπρεπε πια να γνωρίζουμε πως οι φούσκες σκάνε, μοιάζει να μην μας απασχολεί. Αυτό που μας απασχολεί είναι να κάνουμε ακόμα μία αρπαχτή κι έπειτα βλέπουμε. Οι καταστηματάρχες θέλουν να διώξουν τους ενοικιαστές που είχαν για χρόνια, οι ενοικιαστές θέλουν να πουλήσουν αέρα, επίδοξοι επιχειρηματίες θέλουν να πιάσουν κι αυτή την καλή και να πουλάνε κι αυτοί καφέ στην παλιά πόλη τώρα που υπάρχει ζήτηση. Κι όλοι αυτοί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην απουσία σχεδιασμού από τις αρχές της πόλης. Χωρίς, ένα ολοκληρωμένο πλάνο, μοιράζουν άδειες για ό,τι ζητήσει ο καθένας. Κι αυτό που έχει ζήτηση είναι η λειτουργία καφενείων. Και δώστου καφενεία το ένα δίπλα στο άλλο. Χωρίς μέτρο, χωρίς ισορροπία. Τώρα, που το πράγμα πάει να ξεφύγει, οι αρχές θέτουν θέμα ασφάλειας. Αν συμβεί κάτι, να υπάρχει δίοδος για τα οχήματα της πυροσβεστικής και τα ασθενοφόρα. Δεν είναι μόνο αυτό όμως που θα έπρεπε να απασχολεί τις αρχές. Μια πόλη δεν στήνεται μόνο με καφενεία. Δεν αναπνέει εισπνέοντας αντί για οξυγόνο την οσμή του καφέ. Μια τέτοια πόλη, μονοδιάστατη, χωρίς κατοίκους, μόνο με επισκέπτες, περαστικούς, είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Μια τέτοια πόλη δεν είναι πόλη, είναι σκηνικό.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 27/08/2013