Κύπρος - «Θα νικήσουν όσοι πιστεύουν»

 

Γ. Καλλινίκου

«Ονομάζομαι Χ. Μ.. Είμαι 33 χρονών, άνεργος, με πτυχίο Ελληνικής Φιλολογίας και μεταπτυχιακές σπουδές. Θα ήθελα απλά να σας αναφέρω ότι με πολλή απογοήτευση διαπιστώνω ότι δυστυχώς δεν ιδρώνει το αυτάκι κανενός και συνεχίζουμε τον καταστροφικό μας δρόμο. Θα μου πείτε γιατί δεν αντιδρούμε εμείς οι νέοι; Ειλικρινά, είμαι βέβαιος ότι οποιαδήποτε αντίδραση είτε θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους διάφορους καιροσκόπους που καιροφυλακτούν είτε θα είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Άρα, οποιαδήποτε προσπάθεια ξεσηκωμού και αντίδρασης είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, όπως γίνεται σε άλλες χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία».

Το πιο πάνω κείμενο είναι απόσπασμα επιστολής που έστειλε στη στήλη ένας νέος. Ένας νέος σπουδασμένος αλλά άνεργος. Ένας άνεργος και απογοητευμένος νέος. Αλήθεια, πόσες χιλιάδες άλλοι νέοι δεν αισθάνονται ακριβώς τα ίδια με τον συγκεκριμένο; Ο Χ.Μ. έχει φτάσει στα 33 του και είναι άνεργος. Το κυριότερο όμως, είναι ότι δεν βλέπει καμία προοπτική για να αλλάξει το μέλλον αυτού του τόπου και μαζί το δικό του. Είναι πεπεισμένος ότι το σύστημα είναι τόσο πανίσχυρο που δεν θα επιτρέψει σε οποιονδήποτε να αλλάξει οτιδήποτε. Είναι πεπεισμένος ότι ούτε οι νέοι –που έχουν ένα σωρό λόγους- μπορούν να αλλάξουν το παραμικρό. Ποιος μπορεί άραγε να τον αδικήσει; Έγιναν κορυφαία εγκλήματα σε αυτό τον τόπο και εκείνοι που έφεραν την πολιτική ή ηθική ευθύνη έμειναν αλώβητοι. Αυτοί οι νέοι παρακολουθούν το σαθρό πολιτικό σύστημα να καταφέρνει ενίοτε να αποφεύγει την όποια τιμωρία. Παρακολουθούν τον Πρόεδρο του κράτους (τον τέως) αντί να είναι ο πρώτος που θα προστατεύει τους θεσμούς να είναι εκείνος που επιδεικνύει ασέβεια και τους ποδοπατά, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων το πόρισμα της Ερευνητικής Επιτροπής που ο ίδιος διόρισε, επειδή δεν του άρεσε. Παρακολουθούν τον ίδιο που κυβέρνησε αυτό τον τόπο επί πέντε χρόνια, να αντιμετωπίζει εκ νέου με ασέβεια τους θεσμούς, πρωταγωνιστώντας σε  ολόκληρη θεατρική παράσταση για να αποφύγει να τον στήσουν στον τοίχο και να έχει άλλοθι (έτσι πιστεύει) μετά να αμφισβητεί το όποιο πόρισμα, παριστάνοντας το πολιτικό θύμα. Παρακολουθούν έναν πρώην υπουργό που υπηρέτησε σε διαδοχικές κυβερνήσεις να ισχυρίζεται ότι είναι αθώος αλλά να αρνείται να πάει στο δικαστήριο για να αποδείξει την αθωότητα του. Παρακολουθούν το νοσοκομείο να μετατρέπεται εσχάτως σε υποκατάστατο των φυλακών. Παρακολουθούν ένα γενικό εισαγγελέα να χαρίζεται σε κάποιο αδίκημα του υιού του. Πώς λοιπόν, αυτοί οι νέοι να μην θεωρούν δεδομένο ότι η όποια αντίδραση τους είναι καταδικασμένη σε αποτυχία; Ο γράφων ίσως να μην είναι πειστικός σε ό,τι και αν υποδείξει. Μπορεί όμως να τους πείσει ο τεράστιος Νίκος Καζαντζάκης: «Νάμαστε απροσάρμοστοι, να η μεγάλη αρετή μας. Να μη βολευόμαστε, νάμαστε ανυπόμονοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, να θέμε το αδύνατο -σαν τους ερωτευμένους. Να ξέρουμε πως ότι λένε σήμερα δικαιοσύνη είναι οργανωμένη αδικία κι ότι λένε ηθική είναι η βολική, ταπεινή συνεννόηση των άναντρων..... Και να μην το ανεχόμαστε. Ποιοι θα νικήσουν; Οι πιο σοφοί; Οι πιο πολλοί; Οι πιο ξύπνιοι; Οι πιο σήμερα δυνατοί; Θα νικήσουν όσοι πιστεύουν».
 

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 25/08/2013