Κύπρος - Ιδιοτελείς πολιτικοί και... ηλίθιοι γονείς!

 

Νίκος Τόκας

Προς συμπολίτες μας, απορία: Πώς τα καταφέραμε, βρε αδέλφια, και μετατραπήκαμε σε μια δυστυχισμένη και αναξιοπαθούσα οικογένεια, απένταροι και χωρίς κανένα μέλλον και προοπτική, που αδιαμαρτύρητα ανέχεται και υπομένει τα πάντα; Πώς τα καταφέραμε έτσι και χάσαμε τη μιλιά μας, τη ζωντάνια και το χαμόγελό μας, παραμένοντας απελπιστικά μουγγοί ακόμα κι όταν μας κόβουν φέτα φέτα την ίδια την ψυχή μας;

Και πώς, βρε αδέλφια, τα κατάφεραν να μας φιμώσουν, αχρηστεύοντάς μας σκέψη και κρίση, χωρίς να χρειαστεί να μας βάλουν φίμωτρο στο στόμα και χωρίς να μας ράψουν στόμα και εγκέφαλο; Και καλά άλαλοι και μοιραίοι, από πού και ώς πού όμως τόσο εξευτελιστικά παθητικοί και τόσο ευάλωτοι και παραδομένοι, ακόμα και στις πιο διεστραμμένες (πολιτικές) ορέξεις του κάθε απατεωνίσκου;

Ούτε αναισθητικό να μας έβαζαν στο νερό που πίνουμε, δεν θα βρισκόμασταν σωματικά και ψυχολογικά σε αυτή την κατάσταση: Ζωντανοί νεκροί, που, ανεξήγητα πώς, και με το στομάχι συχνά άδειο ή, στην καλύτερη περίπτωση, χορτασμένο μέρα παρά μέρα, διατηρούμε (εν τη αφελεία μας, άραγε;) μόνο μια ιδιότητα: Αυτήν των ένθερμων οπαδών και χειροκροτητών των «φονιάδων» της ζωής και των ονείρων τους!

Αυτών δηλαδή που συνωθούνται ή «κουλιάζουν» κυρίως εντός κομματικών σχηματισμών. Οχι προφανώς για να ρουφήξουν τη δημοκρατία στα ρουθούνια τους ώστε να τη «διδάξουν» και «περάσουν» αργότερα στον λαό. Γιατί γι' αυτούς, άλλες και καθαρά ιδιοτελείς είναι οι στοχεύσεις τους: Να λεηλατήσουν, να ροκανίσουν και να κάνουν «προίκα» ό,τι... χρυσοφόρο «παράγει» το κομματικό χωράφι. Γευόμενοι από μέσα, και από πρώτο χέρι τους χυμούς και τα αγαθά, μιας καθόλα αθώας «επιχείρησης» που απογειώνεται σαν... πιάσει εξουσία: Μοιράζοντας θέσεις και αξιώματα στα πρωτοπαλλήκαρα της, και ρίχνοντας κοκκαλάκια και αποφάγια στον όχλο των αξιοθρήνητων χειροκροτητών της!   

ΠΡΟΣΟΧΗ, προσοχή: Αν ως πολίτες διατηρήσουμε την ίδια στάση και συμπεριφορά, δηλαδή να παραμένουμε βαθιά κοιμισμένοι και... τηλεβόες φανατικής προπαγάνδισης των πολιτικών ηγεσιών και των όποιων επιδιώξεών τους, τότε δικαιούνται τα ίδια τα παιδιά μας να μας φτύνουν και φασκελώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και να κλαίνε γοερά, όχι γιατί τους... έτυχαν ιδιοτελείς πολιτικοί, αλλά κυρίως γιατί τους... γέννησαν ηλίθιοι γονείς!

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 31/08/2013