Κύπρος - Ο μέτοικος

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

Δεν σκεφτήκατε ποτέ να φύγετε από την Κύπρο, ρώτησε ο νέος βλέποντας τα πράγματα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, ακούγοντας τις συνεχείς επικρίσεις για αυτό τον τόπο αλλά και με το πάθος του νέου που θέλει να πετάξει σε άλλους τόπους όπου τα πράγματα, από μακριά τουλάχιστον, μοιάζουν ιδανικά.
Πεθαίνοντας ο Ζορζ Μουστακί, κι ακούγοντας ξανά, μετά από χρόνια πολλά, τον «Μέτοικο», έδωσε την απάντηση: «Περπάτησα όλη τη γη μ’ ένα τραγούδι στην καρδιά και τη βροχή στους ώμους. Μ’ αυτά τα χέρια σαν φτερά που δεν εγνώρισαν χαρά πάλεψα με το κύμα. Κι είχα βαθιά μου μια πληγή, αγάπη που δε βρήκε γη, χαμένη μες το κρίμα…».

Πως το αντιλαμβάνεται ένας νέος που μεγάλωσε για να είναι κοσμοπολίτης, να μην γνωρίζει σύνορα, να μην διαχωρίζει ανθρώπους ανάλογα με την εθνικότητα τους, που τα μοντέλα των κοινωνιών που έζησε και είδε είναι πολυπολιτισμικά; Που δεν διάβασε το «Νόστο» του Κούντερα, που δεν άκουσε τον «Μέτοικο» ή τον ερμήνευσε απλά ως ένα ερωτικό τραγούδι, που έμαθε την ιστορία του Οδυσσέα σαν ύλη για τις εξετάσεις;
Όταν ένας τόπος σε πληγώνει τον εγκαταλείπεις, λέει η ορθολογική προσέγγιση του νέου. Όταν διαβλέπεις πως τίποτα δεν αλλάζει, αλλάζεις τόπο. Κι όμως, όσα πράγματα κι αν αλλάξουν αυτό το συναίσθημα που λειτουργεί σαν πληγή, ο νόστος, παραμένει ο ίδιος. Από την εποχή του Οδυσσέα, μέχρι την εποχή μας, την εποχή του Μουστακί που πίστευε πως κάποτε, μια άνοιξη πικρή, που όλα θ’ ανοίγουνε στη γη, θα επιστρέψει κι απ’ την αρχή θ’ αρχίσει.
Για αυτό λοιπόν είμαστε ακόμα εδώ. Καταδικασμένοι να παραμείνουμε όσο άσχημα κι αν γίνουν τα πράγματα κι ας θυμώνουμε, κι ας γκρινιάζουμε. Αλλά ακόμα κι όταν γκρινιάζουμε, υπάρχουν πράγματα σε αυτό τον τόπο που η ομορφιά τους μας κάνει να κλαίμε. Μυρωδιές και εικόνες μας ξυπνούν ιστορίες, κομμάτια της ζωής μας πολύτιμα. Θέλουμε να φεύγουμε για να θυμόμαστε πως δεν είμαστε μόνοι, αλλά πάντα θα επιστρέφουμε. Κι αφού είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε, για να μην σέρνουμε τον πόνο του μετανάστη, του μέτοικου, θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Ο κάθε νέος όμως δικαιούται να προσπαθήσει, αν μη τι άλλο, να σπάσει αυτή την αλυσίδα που τον κρατάει δεμένο με τη γη που ονομάζεται πατρίδα.


Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 28/05/2013