Κύπρος - Και όμως, δεν μπορεί να μην υπάρχει διέξοδος…

Γ. Καλλινίκου

Ουδείς αμφισβητεί ότι έχουμε πιάσει πάτο. Σε όλα. Στην πολιτική, στην οικονομία, στις αρχές, στην απονομή δικαιοσύνης. Κάποιοι ευθύνονται. Κάποιοι που είτε ο λαός εξέλεγε είτε διορίζονταν από αυτούς που ο λαός εξέλεγε είτε βρέθηκαν να κινούν τα νήματα λόγω της οικονομικής τους ισχύος. Σ’ αυτή την πορεία δεκαετιών προς τον πάτο, εξαιρείτο (έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε) η δικαιοσύνη και το σύστημα απονομής της. Έπρεπε να συμβούν τεράστια εγκλήματα (χρηματιστήριο, «Ήλιος», Μαρί, οικονομία) για να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι τόσο το σύστημα απονομής δικαιοσύνης όσο και αυτοί που εμπλέκονται σε αυτό, απλώς κατολισθαίνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Και αυτή η διαπίστωση είναι επώδυνη. Προκαλεί κατάθλιψη. Διότι ήταν η τελευταία ελπίδα του λαού. Πολλοί το αντιλαμβάνονται και συμβιβάζονται με αυτή τη διαπίστωση. Κάποιοι άλλοι, δεν συμβιβάζονται αλλά αντιδρούν σπασμωδικά. Με οργή στις συζητήσεις σε διάφορες κοινωνικές συνάξεις. Οι πολύ λίγοι, συνεχίζουν να προσδοκούν ότι κάποια στιγμή θα φυσήξει ένας αέρας, θα διαλύσει τα σύννεφα και ο ήλιος θα ξαναπροβάλει πάνω από τη μακαρία γη. Θα ξαναζεστάνει τις ψυχές των κατοίκων αυτού του νησιού, που βρίσκονταν επί δεκαετίες σε χειμερία νάρκη και ξύπνησαν μόνο όταν «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί». Και το ξύπνημα ήταν πολύ απότομο. Τους βρήκε εντελώς απροετοίμαστους και αδύναμους να αντισταθούν. Και οι οχτροί ισοπέδωσαν στο διάβα τους τα πάντα. Ευρισκόμενοι πλέον στον πάτο, το ερώτημα είναι πώς μπορεί να γίνει ανέλκυση. Μπορεί άραγε κάποιος από τους πολιτικούς να το κάνει; Μα αν αυτοί είχαν τέτοια δύναμη, θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει και τη βύθιση. Πλην όμως, αποδείχτηκαν μικροί και αδύναμοι. Απομένει μόνο ο λαός. Μόνο αυτός έχει πλέον τη δύναμη. Φαίνεται ωστόσο, ότι δεν το γνωρίζει ή δεν το πιστεύει. Χρειάζεται κάποιες υγιείς δυνάμεις να πρωτοστατήσουν. Να πείσουν το λαό ότι όλοι μαζί έχουν τη δύναμη να ανελκύσουν το σκάφος. Στην ιστορία των λαών, αυτές οι δυνάμεις συνήθως προέρχονται από τα συνδικάτα ή από τη νεολαία. Οποία δυστυχία όμως. Στο πολύπαθο νησί μας και οι δύο κατηγορίες φαίνονται μπλοκαρισμένες. Τα συνδικάτα ήταν μέρος του παιχνιδιού που παιζόταν σε βάρος του κοιμωμένου λαού. Τη δε νεολαία, κατάφεραν οι πολιτικοί και την μπλόκαραν στα κομματικά γρανάζια. Εκεί την απονεύρωσαν για να την ελέγχουν. Την φανάτισαν και την έκαναν γιο-γιο στα συμφέροντα τους. Τα συνδικάτα και οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους μόνο αν τους πειράξουν τα επαγγελματικά τους κεκτημένα ή για να απαιτήσουν κάποια επιπρόσθετη χορηγία. Τους στέρησαν τα όνειρα αλλά δεν βγήκαν στο δρόμο. Τους φόρτωσαν ένα σωρό χαράτσια αλλά το ανέχτηκαν. Τους εμπαίζουν ότι θα υπάρξει κάθαρση και δεν αντιδρούν.
Και όμως. Δεν μπορεί να μην υπάρχει διέξοδος. Ο ήλιος υπάρχει πάντοτε. Τα σύννεφα όσο και αν μένουν, κάποια στιγμή διαλύονται. Στο λαό μέσα υπάρχουν υγιείς δυνάμεις, που πρέπει να ενωθούν για να διαλύσουν τα σύννεφα. Όπως είχε υποδείξει ο ιταλοεβραϊκής καταγωγής πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπέντζαμιν Ντισραέλι, «Κάθε δύναμη βρίσκεται στην ένωση κι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, γιατί απ' το λαό πηγάζουν όλα και απ' αυτόν όλα εξαρτώνται».

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 01/09/2013