Η Χρυσή Αυγή

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής έχει βαθύτερα κοινωνικά αίτια και επομένως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το βαθύτερο κοινωνικό πρόβλημα που εκτρέφει το ακροδεξιό αυτό μόρφωμα

 

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη* 

Η εντυπωσιακή άνοδος της Χρυσής Αυγής αποτελεί μόνιμο θέμα συζήτησης στην Ελλάδα αλλά και εκτός της χώρας. Μεγάλες ξένες εφημερίδες και μεγάλα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα ασχολήθηκαν κατά καιρούς με το φαινόμενο του κόμματος αυτού. Για την Ελλάδα πρόκειται για πρωτόγνωρο φαινόμενο γιατί τα ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα παρέμεναν ως επί το πλείστον περιθωριακά. Υπήρξε βεβαίως προηγουμένως η περίπτωση του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού-ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη ο οποίος είχε ενοποιήσει στο κόμμα του διάφορες ακροδεξιές ομάδες αλλά ο ίδιος προερχόταν από τη Νέα Δημοκρατία και πέτυχε γρήγορα με διάφορους πολιτικούς ελιγμούς να γίνει αποδεκτός από το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Αντίθετα η Χρυσή Αυγή παραμένει ένα αντισυστημικό μόρφωμα με ακραίες ιδέες και μια ακραία πρακτική.
Πολλοί τη συγκρίνουν με τα διάφορα ακροδεξιά κόμματα που έχουν γνωρίσει μια σημαντική άνοδο τα τελευταία χρόνια σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες. Η διαφορά όμως της Χρυσής Αυγής με τα κόμματα αυτά έγκειται στο γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά τα κόμματα καταβάλλουν προσπάθειες να ενσωματωθούν στο πολιτικό σύστημα της χώρας τους στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αντίθετα η Χρυσή Αυγή πολιτεύεται με τρόπο που την αποκόπτει από το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα και φαίνεται ότι αυτό το επιδιώκει συνειδητά.
Όλες οι δημοσκοπήσεις τη φέρνουν σταθερά ως το τρίτο κόμμα στις προσεχείς εκλογές μετά τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας πίσω της κόμματα με ιστορία όπως το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα κάποιες πληροφορίες που προέρχονται από το ίδιο το γραφείο του έλληνα πρωθυπουργού και βασίζονται σε αδημοσίευτες δημοσκοπήσεις του Μαξίμου, την φέρνουν ως το δεύτερο μεγάλο κόμμα αφήνοντας στην τρίτη θέση την Νέα Δημοκρατία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ακροδεξιό αυτό μόρφωμα είναι γέννημα της ευρύτερης κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Περισσότερο και από την οικονομική κρίση, η ηθική σήψη του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η ανικανότητά του να αντιμετωπίσει τα άμεσα προβλήματα΄του τόπου, φοβίες και ανασφάλεια που εμφανίζονται σε περιόδους κρίσης, αφήνουν ελεύθερο το πεδίο σε ακραίες ρατσιστικές και ξενοφοβικές ιδέες. Στο παρελθόν, σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία είχε πετύχει ν’απορροφήσει όλους αυτούς τους κραδασμούς που προέρχονταν από ακροδεξιές ομάδες. Επρόκειτο όμως για μια εποχή σχετικής ευημερίας και πολιτικής σταθερότητας. Επί πλέον το μεταναστευτικό πρόβλημα που δημιουργεί κραδασμούς στην ελληνική κοινωνία, ακριβώς λόγω της σχετικής ευημερίας, δεν είχε πάρει τις σημερινές του διαστάσεις.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος πολλοί εισηγούνται να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή. Και αν αυτό δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί με μια απλή νομοθετική πράξη να γίνει ακόμη και σχετική συνταγματική μεταρρύθμιση που να το επιτρέπει. Το πρόβλημα όμως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με νομοθετικές ή συνταγματικές ρυθμίσεις. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής έχει βαθύτερα κοινωνικά αίτια και επομένως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το βαθύτερο κοινωνικό πρόβλημα που εκτρέφει το ακροδεξιό αυτό μόρφωμα. Όσοι νομίζουν ότι εξορκίζουν με τον
καταγγελτικό λόγο τη Χρυσή Αυγή χωρίς να διερευνούν ψύχραιμα τα γενεσιουργά αίτια της,που είναι τις περισσότερες φορές τα υπαρκτά προβλήματα,προσφέρουν ολέθρια υπηρεσία στη δημοκρατία και μάλλον κουβαλούν οι ίδιοι νερό στο μύλο του εκφασισμού. Η θυματοποίησή της με νομοθετικές ρυθμίσεις θα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι ασφαλώς μέσα από κάποιες νομικές διαδικασίες θα επανεμφανιστεί με διαφορετικό όνομα, θα προσαρμοστεί στό νέο νομικό και συνταγματικό πλαίσιο και θα συνεχίσε τη δράση της. Ούτε οι ιδέες ποινικοποιούνται, όσο και αν είναι εμετικές, ούτε η πολιτική έκφραση ποινικοποιείται όσο αποτρόπαια και αν είναι. Τιμωρείται όμως η πράξη όταν δεν σέβεται το δημοκρατικό νομικό πλαίσιο.
«Η Ιστορία, υποστήριξε ο γάλλος ιστορικός Πιέρ Βιντάλ Ναγκέ, σ’ένα κείμενο που υπόγραψε με άλλους γάλλους διανοούμενους, δεν είναι θρησκεία, δεν δέχεται κανένα δόγμα, δεν σέβεται καμιά απαγόρευση, δεν γνωρίζει ταμπού. Η Ιστορία δεν είναι σκλάβος της επικαιρότητας. Η Ιστορία υπολογίζει στη μνήμη, δεν υποτάσσεται όμως σ' αυτήν. Η Ιστορία δεν είναι δικαστικό αντικείμενο. Σ' ένα ελεύθερο κράτος, ούτε η Βουλή ούτε η δικαστική αρχή είναι αρμόδιες να ορίσουν την ιστορική αλήθεια». Όπως η ιστορία, έτσι και η ελευθερία της πολιτικής έκφρασης δεν είναι δυνατόν να εναποτεθεί στα χέρια του κράτους. Με την ίδια λογική και η Χρυσή Αυγή μόνο στο επίπεδο των πολιτικών ιδεών και της πολιτικής πράξης μπορεί να αντιμετωπισθεί. Οι κομματάρχες στην Κύπρο ας το λάβουν υπόψη τους αυτό γιατί πιθανόν να βρεθούν επίσης προ εκπλήξεων κάποια στιγμή.


*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.
e-mail  stephanos.constantinides@gmail.com 



Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 01/09/2013