Όταν ήμουν δέκα χρονών βρέθηκα στο δρόμο μαζί με διακόσιες χιλιάδες άλλους ανθρώπους

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
 

Μια ιστορία

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία. Όταν ήμουν δέκα χρονών βρέθηκα στο δρόμο μαζί με διακόσιες χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Και για δύο χρόνια έζησα σε ένα αντίσκηνο. Τέσσερα άτομα σε ένα τσαντήρι 2χ2, με τα κρεβάτια στην άκρη κάτω από το κύρτωμα της τέντας, να νοιώθεις το πανί πάνω από το πρόσωπο σου, μέσα στο σκοτάδι, να σε πνίγει σαν μαύρο σύννεφο. Στα 19 μου, πέθανε ο πατέρας μου και βρέθηκα να στέκω σε μία κινούμενη άμμο. Οι επιλογές ήταν δύο. Ή θα αφηνόμουνα να με ρουφήξει ή θα προσπαθούσα να πετάξω και να σωθώ. Πέταξα. Άφησα πίσω μου την άμμο, ταξίδεψα, έζησα, ευτύχησα (στις μέρες μας, διάβασα κάπου, ευτυχία είναι να μπορείς να πετάς ακόμα και πάνω σε ένα φτερό). Σήμερα, σχεδόν στα πενήντα, το σκοτάδι ακόμα με πνίγει σαν μαύρο σύννεφο που πέφτει πάνω μου και χρειάζομαι ένα φως κάπου να αχνοφέγγει. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει τεχνητό φως, προσπαθώ να εστιάζω κάπου όπου μπορεί να υπάρχει μια αχτίδα. Κι αυτό με βοηθά να κοιμάμαι ένα ύπνο βαθύ, χωρίς όνειρα, χωρίς εφιάλτες, χωρίς βαρίδια.

Μέσα σε όλα αυτά που μοιάζουν (και είναι) μαύρα, έμαθα να ζω όπως και να είναι οι συνθήκες και να εστιάζω στο φως όσο αχνό κι αν είναι. Δεν θα ήθελα να ζήσω ξανά σε αντίσκηνο, αλλά δεν με τρομάζει η πιθανότητα. Διάβασα Κοέλο αλλά δεν ασπάστηκα ποτέ την θεωρία του, πως άμα θες κάτι πολύ, όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει να το πετύχεις. Πίστεψα όμως την θεωρία του Νίκου Θέμελη όπως την εξέφρασε με τρεις λέξεις: Με τους τίτλους της τριλογίας του: Αναζήτηση, Ανατροπή, Αναλαμπή. Κι αν ζούσε, ίσως να έγραφε μια νέα τριλογία με τους ίδιους τίτλους, με άλλη όμως σειρά. Άμα συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή δεν είναι ευθεία, αλλά υπάρχουν ανατροπές, αυτό θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να επιδιώξουμε την αναλαμπή. Δεν θα πετύχει πάντα. Ας μην τα κάνουμε κι όλα ρόδινα, αλλά αυξάνουμε τις πιθανότητες.
Στις μέρες μας ίσως κάποιοι βρεθούμε χωρίς στέγη ή χωρίς δουλειά, χωρίς εισόδημα. Ίσως συμβεί η ανατροπή, που έστω μία, αναλογεί στην πορεία του καθενός μας. Μας αναλογεί όμως και μία έστω αναλαμπή, φθάνει να μην σταματήσουμε να εστιάζουμε στο παραμικρό φως που μπορεί να διαφαίνεται στον ορίζοντα, φτάνει να μην αφήσουμε να μας ρουφήξει η κινούμενη άμμος. Ο φόβος κι ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου