ΑΚΕΛ: Επιλέγει υποψήφιο από το χώρο του… βαθέως νεοφιλελευθερισμού

Κώστας Βενιζέλος

Στην τελική φάση της διαδικασίας για επιλογή υποψηφίου για τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 2018 έχει εισέλθει το ΑΚΕΛ και είναι προφανές πως προσανατολίζεται να υποστηρίξει μη κομματικό και συγκεκριμένα τον κ. Μάικ Σπανό. Ο τελευταίος, ως γνωστό, είναι επιχειρηματίας που ανήκει σε μεγάλο οικονομικό τζάκι του τόπου ενώ μπορεί με τις θέσεις που εκφράζει στην οικονομία να καταταχθεί στον λεγόμενο βαθύ νεοφιλελευθερισμό. Μια τέτοια επιλογή, που θα πρέπει να εγκριθεί πρώτα από την κομματική βάση και μετά πρωτίστως από τους ψηφοφόρους, αναδεικνύει μια σειρά από ζητήματα που έχουν να κάνουν με το κόμμα και τις ακολουθούμενες πολιτικές του.
Πρώτο, η επιλογή του κ. Σπανού, ενός προσώπου εκτός του χώρου, επιβεβαιώνει εν πολλοίς ότι η πενταετία που κυβέρνησε το ΑΚΕΛ, με Πρόεδρο τον Δημήτρη Χριστόφια, αποτελεί παρένθεση.
Δεύτερο, η επιλογή ενός τρίτου προσώπου, από τον χώρο της Δεξιάς, επιβεβαιώνει την επάνοδο στις παλιές πρακτικές, την τακτική της στήριξης προσώπων αυτού του πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού.
Τρίτο, μια απόφαση για στήριξη υποψήφιου αυτών των προδιαγραφών σαφώς και δείχνει παραδοχή ότι δεν μπορεί το ΑΚΕΛ να κυβερνήσει. Δεν ήταν έτοιμο το 2008, δεν είναι το 2018.

Τέταρτο, ενώ είναι σαφές πως στο Κυπριακό δεν είναι δύσκολο να βρεθεί η κοινή συνισταμένη, το θέμα που φαίνεται πως θα προκαλεί δυσκολία είναι τα ζητήματα της οικονομίας. Γιατί το ζήτημα δεν είναι τι θα εφαρμόσει ο υποψήφιος, εάν και εφόσον εκλεγεί, αλλά τι θα λέγει προεκλογικά. Γιατί σε ό,τι αφορά την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής διαφορά δεν θα υπάρχει με τη σημερινή διακυβέρνηση. Αυτό, άλλωστε, αποδείχθηκε και κατά την πενταετία που κυβέρνησε το ΑΚΕΛ. Ήταν μια πολιτική με διαφορετική ρητορική αλλά επί της ουσίας κινείτο στις ίδιες γραμμές νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Υπενθυμίζεται συναφώς πως είναι εκείνη η κυβέρνηση που είχε προσκαλέσει την Τρόικα στην Κύπρο και της εκχώρησε, στο όνομα ενός προγράμματος, το δικαίωμα άσκησης οικονομικής πολιτικής.
Το κόμμα παραμένει εγκλωβισμένο σε ένα στρεβλωτικό πολιτικό σύστημα, όπως και τα άλλα, βέβαια, κόμματα του κατεστημένου. Δεν είναι τυχαίο ότι φλέρταρε και φλερτάρει με τα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά κατεστημένα του τόπου, τα τζάκια και τους τραπεζίτες, ενώ δεν έχει πρόβλημα να είναι μέρος τους. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι στην κοινοβουλευτική του ομάδα δεν υπάρχει ένα στέλεχος από τον συνδικαλιστικό χώρο (τα ηγετικά στελέχη της ΠΕΟ δεν κατήλθαν καν στις εκλογές), έχει να κάνει και με τα χαρακτηριστικά του κόμματος. Ως ένα κλασικό κόμμα, με αστικά χαρακτηριστικά ως προς τη συμπεριφορά των ηγετικών του στελεχών, διατηρεί κανάλια επικοινωνίας με όλες τις κοινωνικές ομάδες, έχει διαύλους επικοινωνίας με το κεφάλαιο αλλά και με τους εργαζόμενους. Αυτό, πριν κυβερνήσει, θεωρείτο συνταγή επιτυχίας και «εκσυγχρονισμού». Είχε, όμως, όλο αυτό αποδοθεί σε μια τάση προσαρμοστικότητας, η οποία πριν το 2008 το βοήθησε να κρατήσει δυνάμεις.
Η επιλογή για τις προεδρικές εκλογές πλησιάζει και θα είναι κομβικής σημασίας και για το μέλλον του κόμματος. Και το πρόσωπο έχει σημασία και οι πολιτικές που εκφράζει. Στην ηγεσία του κόμματος γνωρίζουν πως μια αποτυχία θα τη φορτωθούν, με ό,τι σημαίνει αυτό. 

  Κώστας Βενιζέλος