Οταν συνομιλείς με την Ελένη Καραΐνδρου, καταλαβαίνεις αμέσως πως και η
ίδια είναι όπως οι συνθέσεις της: χειμαρρώδης, ασυγκράτητη, βαθιά
συναισθηματική, ονειροπόλα αλλά και προσγειωμένη ταυτόχρονα.
Αναστασία ΚΟΥΚΑ
Παρά τα χρόνια που πέρασαν και τις μεγάλες επιτυχίες που της έφεραν, σε Ελλάδα και εξωτερικό, εκείνη, όταν μιλά για μουσική, συνεχίζει να διαθέτει τον παρορμητικό ενθουσιασμό ενός νεαρού κοριτσιού. Κάθε καινούργιο καλλιτεχνικό της σχέδιο το αντιμετωπίζει σαν ένα νέο ταξίδι. Οπως, για παράδειγμα, η πρόσφατη κυκλοφορία του άλμπουμ «Concert in Athens» με τη ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας που είχε δώσει το 2010, στο Μέγαρο Μουσικής ή την επικείμενη, πρώτη συνεργασία της με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Ωστόσο, ο πηγαίος αυτός ενθουσιασμός μετατρέπεται σε θυμό όταν αναφέρεται στην οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα και στις δραματικές συνέπειες που δημιουργεί.
Ποιoς είναι ο σκοπός και η αξία ενός ζωντανά ηχογραφημένου άλμπουμ; Το συναίσθημα της στιγμής μπορεί να καταγραφεί;
Είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό, γιατί συλλαμβάνεται εκείνη η ανεπανάληπτη μαγική στιγμή της επικοινωνίας ανάμεσα στους μουσικούς και τον κόσμο. Οι καλλιτέχνες μεταμορφώνονται πάνω στη σκηνή. Η «συνενοχή» που υπάρχει ανάμεσα στους μουσικούς, σε συνδυασμό με το συναίσθημα του κοινού, δημιουργεί μια κατάσταση μοναδική. Οταν μπορείς όλο αυτό να το συλλάβεις και στη συνέχεια να το δουλέψεις ηχητικά, και μάλιστα να το δουλέψει ένας «μάγος» του ήχου όπως ο διάσημος παραγωγός Μάνφρεντ Αϊχερ, το αποτέλεσμα είναι πολύτιμο.
Ποια τα ιδιαίτερα στοιχεία αυτής της συναυλίας που σας έκαναν να θέλετε να την αποτυπώσετε δισκογραφικά;
Πράγματι αυτή η συναυλία ήταν κάτι ξεχωριστό για μένα. Γιατί ξαναβρισκόμουν με τον εξαίρετο σολίστα του σαξοφώνου Γιαν Γκάρμπαρεκ με τον οποίο είχα πρωτοσυναντηθεί το 1986 στη μουσική του «Μελισσοκόμου». Επίσης ξαναβρέθηκα με την καταπληκτική βιολονίστα Κιμ Κασκασιάν, με την οποία συνεργάστηκα το 1995 στη μουσική της ταινίας «Το βλέμμα του Οδυσσέα», στην πραγματικότητα εμπνεύστηκα από εκείνη τη συγκεκριμένη μουσική. Είχα επίσης μαζί μου τον σολίστα του όμποε Βασίλη Χριστόπουλο, με τον οποίο συνεργάζομαι για περισσότερα από 30 χρόνια. Από την άλλη έπαιξα κι εγώ μαζί τους σε έναν μουσικό διάλογο πραγματικά υπέροχο. Ηταν για μένα μια συγκλονιστική εμπειρία.
Αυτό είναι το 10ο άλμπουμ σας που κυκλοφορεί από τη γερμανική δισκογραφική εταιρεία ECM, η οποία φιλοξενεί τις σημαντικότερες μουσικές δυνάμεις από όλο τον κόσμο. Περιγράψτε μας τις εμπειρίες σας από αυτή τη συνεργασία.
Από τη στιγμή που βρέθηκα μέσα σ' αυτή την οικογένεια, ένιωσα μια τρομακτική ψυχική ανάταση και μια μεγάλη καλλιτεχνική αυτοπεποίθηση. Γιατί ο Μάνφρεντ Αϊχερ στα μάτια τα δικά μου, όπως και στα μάτια όλου του κόσμου, είναι ένας θρυλικός παραγωγός. Είναι ένας άνθρωπος της μουσικής που αναζητά συνεχώς νέα ταλέντα και δεν κάνει καλλιτεχνικές εκπτώσεις, Ενας άνθρωπος μεγάλης κουλτούρας και φιλέλληνας πραγματικός που λατρεύει την ελληνική ποίηση, τον Σεφέρη, τον Σολωμό, τον Καβάφη. Το να έχει κανείς την ευκαιρία να συνεργάζεται μαζί του είναι σπάνια τύχη.
Είστε από τους καλλιτέχνες που επιμένουν στις στενές και μακροχρόνιες συνεργασίες. Τι σημαίνει για σας καλός συνεργάτης;
Οι συνεργασίες για μένα είναι σχέσεις ζωής. Πιστεύω ότι οι σχέσεις, όσο περνά ο χρόνος, βαθαίνουν, γίνονται πιο ουσιαστικές. Γι' αυτό και πάντα επιδιώκω τις μακροχρόνιες συνεργασίες. Είμαι πιστή στους συνεργάτες μου, είμαι και στους φίλους μου έτσι. Ας πούμε με τη Μαρία Φαραντούρη είμαστε πάνω από 40 χρόνια φίλες. Με συγκινεί να γυρίζω στο παρελθόν και να θυμάμαι πώς την πρωτογνώρισα, όταν είχε έρθει να με ακούσει σε μια συναυλία την εποχή που ήμουν ακόμη μαθήτρια στο ωδείο, το ότι την εποχή της χούντας βρεθήκαμε στο εξωτερικό, το ότι συνεργαστήκαμε δισκογραφικά... Την αισθάνομαι σαν αδελφή ψυχή.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
Υπάρχει ένα σχέδιο για το οποίο είναι πολύ ενθουσιασμένη και περήφανη. Από τις 2 Μαρτίου και για έξι συνολικά παραστάσεις, θα παρουσιαστεί στη Λυρική Σκηνή, μπαλέτο, με σκηνικά της κόρης του Αγγελόπουλου, Κατερίνας Αγγελοπούλου και με μουσική δική μου από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου υπό τον γενικό τίτλο «Ταξίδι στην Αιωνιότητα». Παράλληλα ετοιμάζονται τα δύο επόμενα άλμπουμ μου από την ECM. Το ένα θα είναι η μουσική της «Μήδειας» που συνέθεσα το 2011 για την παράσταση του Αντώνη Αντύπα στην Επίδαυρο. Το άλλο είναι ο «Δαυίδ», που παρουσιάστηκε στη συναυλία που έδωσα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το 2010.
Η μουσική, οι τέχνες γενικότερα, τι μπορούν να προσφέρουν σε περιόδους κρίσης;
Η τέχνη είναι αυτό που θα μας προσφέρει μια ανάταση, μια παρηγοριά. Και αυτόν τον τρόπο αντίδρασης οι Ελληνες τον είχαν πάντα. Ακόμη και σε περιόδους τεράστιας φτώχειας οι Ελληνες ήταν οι άνθρωποι που εκφράζονταν και λυτρώνονταν μέσα από τον χορό και το τραγούδι. Αυτά είναι τα όπλα του λαού μας. Πολλοί ξένοι σχολιάζουν αρνητικά το γεγονός ότι παρά την κρίση οι Ελληνες πηγαίνουν σε θεάματα ψυχαγωγίας. Λάθος. Υπάρχει κρίση, αλλά ο κόσμος αμύνεται μ' αυτόν τον τρόπο. Για να μην τρελαθεί.
«ΛΑΒΩΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»
Πώς αισθάνεται η Ελένη Καραΐνδρου ως πολίτης της σημερινής λαβωμένης Ελλάδας;
Αισθάνεται ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι Ελληνες. Λαβωμένη Ελλάδα σημαίνει λαβωμένοι Ελληνες. Ολη αυτή η συσσωρευμένη κοινωνική αδικία είναι κάτι που πραγματικά με στενοχωρεί, με προβληματίζει. Είναι πολύ στενόχωρο το γεγονός ότι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε από κακή διαχείριση, από έλλειψη διαφάνειας, από διαφθορά, από απληστία ανθρώπων που διαχειρίστηκαν τα πράγματα. Νιώθω πολλές φορές μέσα μου και θυμό, κυρίως όταν σκέφτομαι τους νέους ανθρώπους που τους έχουν στερήσει το δικαίωμα να ονειρεύονται και να ελπίζουν.
- ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ
Είναι μια τεράστια απώλεια, όχι μόνον για μένα αλλά και για την Ελλάδα και για όλο τον κόσμο. Η σχέση μου με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ήταν μια σχέση ζωής. Εκανα μαζί του κάποια από τα ωραιότερα «ταξίδια» μου... Εχει αφήσει μια συγκλονιστική παρακαταθήκη, πνευματική και καλλιτεχνική.
Πηγή: Έθνος
Δημοσιεύτηκε στις 17/02/2013
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire