Είχε αρχίσει από πέρυσι να είναι ορατό το πρόβλημα διά γυμνού οφθαλμού. Από τις πρώτες εξόδους που κόπηκαν ήταν η κάθοδος στην Επίδαυρο.
Φέτος επιβεβαιώθηκε, σχεδόν είναι δεδομένο. Μέχρι στιγμής τα πράγματα, πλην του «Πλούτου» που θύμισε τις παλιές καλές μέρες της Επιδαύρου, όλες οι υπόλοιπες παραστάσεις ήταν από κακές έως μέτριες από πλευράς προσέλευσης κοινού.
Λογικό. Εχει ειπωθεί πολλές φορές, έχει υπολογιστεί πολλές φορές το κόστος δύο ατόμων (πόσω μάλλον τεσσάρων) να κατέβουν στην Επίδαυρο να πληρώσουν εισιτήρια, να φάνε κάτι πρόχειρο έστω. Πλησιάζει τα 100 ευρώ! Πόσες φορές να το κάνει το κοινό της ταλαιπωρημένης μεσαίας τάξης; Μία, άντε δύο κάθε καλοκαίρι. Και αν...
Πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα; Πώς θα γίνει οικονομικά ελκτική η Επίδαυρος σε ομάδες του πληθυσμού που θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν; Κυρίως στην Επίδαυρο κατεβαίνουν κρατικοί θεατρικοί οργανισμοί, και φέτος υπάρχει η παρουσία ενός ΔΗΠΕΘΕ (της Πάτρας), του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου και ενός ιδιώτη παραγωγού, του «Ακροπόλ» (με δύο παραγωγές φέτος, τη «Μήδεια» και τον «Πλούτο»).
Είναι τυχαίο ότι μόνο σ’ αυτές τις παραστάσεις, του ιδιώτη παραγωγού, το πάρκινγκ της Επιδαύρου είχε γεμίσει με πούλμαν σωματείων, επαγγελματικών ομάδων, οργανισμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.λπ.; Μάλλον όχι. Φαίνεται ότι ο ιδιώτης επιχειρηματίας σκέφτηκε το προφανές: με ποιον τρόπο θα κάνει προσφορές σε ευρύτερο κοινό ώστε να παρακάμψει ή να περιορίσει την οικονομική αδυναμία. Εβλεπα τις παρέες, πούλμαν-πούλμαν, με το ομαδικό εισιτήριο στο χέρι, ν’ αναζητούν τη θέση τους. Είχαν κάνει εκδρομή, είχαν δει παράσταση, είχαν κάνει μια διακοπή στην καθημερινότητά τους.
Γιατί άραγε δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο οι κρατικοί θεατρικοί οργανισμοί, κι ακόμα περισσότερο το Φεστιβάλ Επιδαύρου, που κι αυτό κρατικός οργανισμός είναι; Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Χρειάζεται, δηλαδή, κάποιος ν’ αποφασίσει να σηκώσει το τηλέφωνο, ν’ απευθυνθεί σε κάποιους άλλους οργανισμούς, και να προσφέρει μειωμένα εισιτήρια για την τάδε παράσταση. Δεν θα είναι μόνο όφελος για το ταμείο του όποιου κρατικού θεατρικού οργανισμού, θα είναι όφελος και για τους φορολογούμενους που στηρίζουν την ύπαρξή του, και μάλιστα διπλό, και οικονομικό και πολιτιστικό.
Ακόμα κι από αυτή τη μικρή «λεπτομέρεια» φαίνεται πόσο δύσκαμπτα λειτουργούν δημόσιοι οργανισμοί που έτσι έχουν μάθει, που εξακολουθούν να κινούνται με τη «δύναμη της αδράνειας» και με δεδομένα άλλων εποχών, έναντι ιδιωτών επιχειρηματιών που ειδικά αυτή την περίοδο καλούνται να εξαντλήσουν τις ιδέες τους, ώστε να στηρίξουν τις προτάσεις τους και τις παραγωγές τους.
Οι καλές καλλιτεχνικές προτάσεις, στις κακές εποχές δεν αρκούν πάντα. Ιδίως όταν οι θεατές εκτός από το εισιτήριο πρέπει να σκεφτούν και τα... οδοιπορικά.
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 30/07/2013
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire