Κύπρος - Κι εμείς τι κάνουμε, πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε;

Γ. Καλλινίκου

Ο ενδεχόμενος διαχωρισμός της Τράπεζας Κύπρου σε «καλή» και «κακή» (αυτό ουσιαστικά σημαίνει ο διαχωρισμός σε εμπορική και κτηματική) απειλεί ακόμη περισσότερο τα μικρομεσαία στρώματα του λαού. Απειλεί ότι σπουδαιότερο είχαν να παρουσιάσουν επί δεκαετίες, την κατοχή στέγης. Ένα σπουδαίο αγαθό, που ήταν στήριγμα ακόμη και για τις πιο φτωχές οικογένειες. Σήμερα και αυτό κινδυνεύει, αφού υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης πολλοί αδυνατούν να πληρώνουν τα δάνεια τους και θα δουν τις κατοικίες τους να βγαίνουν στο σφυρί σε εξευτελιστικές τιμές. Και εμείς τι κάνουμε;

Παρακολουθούμε απαθείς τον Αρχιεπίσκοπο να βγαίνει από το Προεδρικό και να μας καθησυχάζει –δίκην κυβερνητικού εκπροσώπου- ότι όλα θα πάνε καλά; Τι και αν ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος Αβέρωφ Νεοφύτου προειδοποιούσε μόλις μερικές μέρες προηγουμένως ότι έρχονται ακόμη δυσκολότερες μέρες και ότι τα επόμενα δύο χρόνια θα χρειαστούν κι άλλες θυσίες; Μας καθησυχάζουν λέγοντας ότι θα γίνει επιμήκυνση των δανείων για να πέσει το ύψος των δόσεων. Και εμείς το ακούμε χαλαρά από τον καναπέ μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι χιλιάδες άνεργοι και χιλιάδες άλλοι που τα εισοδήματα τους κουρεύτηκαν στο μισό, μετά βίας βγάζουν τον επιούσιο και επομένως, αδυνατούν να πληρώσουν οποιαδήποτε δόση. Και όλοι αυτοί είναι τα θύματα της ασυδοσίας των λίγων σε πολιτικό και τραπεζικό επίπεδο, της ασυδοσίας εκείνων που ζούσαν με τις μίζες σε βάρος του δημοσίου. Ο Άριστος Μιχαηλίδης το έγραψε πολλές φορές και όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να βρω άλλη ορθότερη λύση: Μόνο αν παγώσουν τα δάνεια για ένα-δύο χρόνια μπορεί να διασωθούν οι μικρομεσαίοι και να ρολάρει σιγά-σιγά η οικονομία. Πώς το διεκδικούμε όμως αυτό; Περιμένουμε πως θα μας το χαρίσουν; Ποτέ; Σε αυτή τη ζωή αν δεν διεκδικήσεις κάτι δεν το αποκτάς ποτέ. Παρακολουθούμε τον ένα μετά τον άλλο τους τραπεζίτες να περνούν από την Ερευνητική και να ανταγωνίζονται ποιος θα επιρρίψει περισσότερο τις ευθύνες σε άλλους. Ουδείς από αυτούς αναλαμβάνει έστω και την ελάχιστη ευθύνη. Τελικά την ευθύνη μάλλον, την έχουμε οι μεροκαματιάρηδες που παίρναμε μικροδάνεια μερικών χιλιάδων για να αγοράσουμε ένα διαμερισματάκι ή ένα αυτοκινητάκι και όχι οι καρχαρίες που έπαιρναν δάνεια εκατομμυρίων με ελάχιστη ή μηδενική εξασφάλιση. Ακούμε για όλους αυτούς που τους χάριζαν δάνεια εκατομμυρίων αλλά ουδείς ανοίγει το φάκελο, ενώ κάποιους τους τρέχουν γιατί καθυστέρησαν μερικές δόσεις μικροδανείων. Και εμείς τι κάνουμε; Παρακολουθούμε απαθείς από την πολυθρόνα μας, επικεντρωνόμενοι στο αν και πότε γέννησε ο Κέιτ το βασιλικό μωρό. Ακούμε ότι κάθε μέρα περνούν την είσοδο της φυλακής πέντε συνάνθρωποι μας για χρέη που αδυνατούν να πληρώσουν, ενώ εκείνοι που έτρωγαν εκατομμύρια κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα μας. Κι εμείς τι κάνουμε; Αδιαφορούμε διότι αφορά άλλους και όχι εμάς. Δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να αναλογισθούμε ότι τα χτυπήματα έρχονται το ένα μετά το άλλο και ότι σύντομα μπορεί να βρεθούμε εμείς στη δική τους θέση. Προτιμούμε να επικεντρωνόμαστε στις μεταγραφές που κάνει ο ΑΠΟΕΛ και η Ομόνοια. Κάποιοι έκαναν χθες εκδήλωση συμπαράστασης, λέει, στον Παπακώστα. Αντί να διαδηλώσουν γιατί δεν μπήκαν φυλακή πολλοί άλλοι και ιδίως εκείνοι που ευθύνονται γιατί πληρώνει ο Παπακώστας, φωνάζουν γιατί η δικαιοσύνη βρήκε κάποιον ένοχο. Ναι, είναι ηλικιωμένος, είναι άρρωστος, ίσως άλλοι να ευθύνονται πολύ περισσότερο από αυτόν, αλλά τι ζητούμε; Να καταργηθεί εντελώς η δικαιοσύνη αντί να επεκταθεί και να τους καλύπτει όλους;
Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε σε αυτό τον τόπο; Τι άλλο περιμένουμε να γίνει για να σηκωθούμε από τους καναπέδες; Πότε επιτέλους θα αντιδράσουμε;

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 24/07/2013