Κύπρος - Από το... σικκιμέ ρε κουμπάρε, στην επανάσταση!

Nίκος Τόκας

  

Οπως διαχωρίζουν τις τράπεζες σε καλές και κακές, ξεχωρίζοντας ουσιαστικά τα υγιή από τα σάπια κομμάτια τους, κάτι παρόμοιο θα έπρεπε να είχε κάνει ήδη από καιρό και ο κυπριακός λαός, όσον αφορά τους πολιτικούς του. Δηλαδή, να επέλεγε έναν τρόπο, μια μέθοδο τελοσπάντων, ώστε, περνώντας τους από το κόσκινο της αξιολόγησης, να επιλέξει και να κρατήσει τους αξιόπιστους ή έστω τους λιγότερο παραμυθάδες. Ρίχνοντας στον καιάδα τους σκάρτους πολιτικούς, τους αναξιόπιστους, εκείνους που είναι τελείως για τα... πανηγύρια! Δεν θα ήταν αυτός ένας τρόπος να καθαρίσει οριστικά και αμετάκλητα το πολιτικό σκηνικό από τους τσαρλατάνους, τους αλχημιστές και όσους προκαλούν καθημερινά πολιτική ηχορύπανση;

Επειδή, όμως, θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρχουν ενστάσεις ως προς την αντικειμενικότητα της όποιας μεθόδου χρησιμοποιηθεί για την... εκτίμηση των πολιτικών προσόντων, τον εντοπισμό και την... απόσυρση των «κακών» πολιτικών, θεωρούμε ότι το θέμα μπορεί να επιλυθεί και με άλλον τρόπο και μάλιστα αθόρυβα. Φτάνει φυσικά ο κάθε πολίτης ξεχωριστά, και ιδιαίτερα εκείνος που μέχρι σήμερα πίστευε ότι η συμβολή του σε μια Δημοκρατία εξαντλείται με το ρίξιμο απλά και μόνο στην κάλπη της ψήφου του, αποδιώξει από πάνω του την απίστευτη βαριεστημάρα που τον καταβάλλει. Καθώς και την αντίληψη και... φιλοσοφία ζωής που σέρνει, εκείνο δηλαδή το απελπιστικά μοιρολατρικό και αποκαρδιωτικό «σικκιμέ κουμπάρε, ό,τι θέλει ας γίνει».
...Λοιπόν, ο πιο πάνω πολίτης οφείλει να ρίξει τόνους συμπιεσμένου νερού στα νυσταγμένα και παραδομένα σε μόνιμο ύπνο μάτια του, μπας και αυτά... ανοίξουν διάπλατα και δουν τη γύρω τους πραγματικότητα. Και αντιληφθούν επιτέλους ποιοι κάνουν κουμάντο για λογαριασμό του, σε ποιους «μεταβίβασε» την ευθύνη να τον κάνουν ευτυχέστερο και ποιοι είναι αυτοί που με τις πράξεις, παραλείψεις και την εγκληματική ιδιοτέλειά τους τον έχουν πλήξει ανεπανόρθωτα: μετατρέποντάς τον ενδεχομένως και σε... τρόφιμο εκκλησιαστικών συσσιτίων ή πελάτη κοινωνικών παντοπωλείων!
Επομένως θέλει ειρηνική «επανάσταση» το θέμα. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα προηγηθεί... εσωτερική επανάσταση στον καθένα μας. Κάτι που θα σηματοδοτήσει και το τέλος της αδιαφορίας και της ανοχής μας σε «έργα και ημέρες» επικίνδυνων για την εναπομείνασα πατρίδα, σατανάδων πολιτικών!

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 25/07/2013