Όταν ένα μη θέμα προκαλεί μείζονα κρίση, τότε τι θα απογίνει μετά την επίτευξη συμφωνίας, όταν θα κληθούμε όλοι μαζί να την εφαρμόσουμε; Τι θα απογίνει εάν μια απόφαση του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου δεν αρέσει στο τουρκοκυπριακό και τανάπαλιν; Δεν θα λειτουργεί το κράτος; Όταν δεν αρέσει στον κ. Ακιντζί, ή τον οποιοδήποτε άλλο, μια πράξη, ενέργεια, απόφαση προφανώς και θα προκαλούνται αναταράξεις και προβλήματα λειτουργίας του κράτους. Αυτό ήταν το μήνυμα του κατοχικού ηγέτη, με αφορμή την απόφαση της Βουλής για το ενωτικό δημοψήφισμα. Ο κ. Ακιντζί, που φωταγωγεί τη σημαία του ψευδοκράτους στον Πενταδάκτυλο για να υπενθυμίζει την κατοχή, που έχει αποδεχθεί να γίνονται βήματα προσάρτησης με την Τουρκία με τα έργα για το νερό και τον ηλεκτρισμό, δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις και να φωνάζει. Γι' αυτό και η αντίδρασή του όχι μόνο δεν δικαιολογείται αλλά είναι και υπερβολική και εκτός πραγματικότητας. Ο ίδιος βιώνει τη δική του πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία ακολουθεί μόνο ντιρεκτίβες από την Άγκυρα. Ούτε την ίδια ώρα μαζί με τις ελεύθερες περιοχές δεν κατάφερε να διασφαλίσει και ζει στην Κύπρο με… ώρα Τουρκίας. Πώς μπορεί να δηλώνει ότι θέλει λύση, να μας υπενθυμίζει με βαρύγδουπο και ενίοτε μελοδραματικό ύφος πως είναι «η τελευταία γενιά που μπορεί να λύσει το Κυπριακό» και να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο; Να είναι, δηλαδή, ο αχθοφόρος των στρατηγικών επιδιώξεων της Τουρκίας στο νησί. Το αποδεικνύει και με τα θέματα που καταθέτει στις διαπραγματεύσεις, όπως για παράδειγμα την αξίωση για την εφαρμογή για Τούρκους πολίτες των τεσσάρων ελευθεριών που ισχύουν στην Ε.Ε.
Ο κ. Ακιντζί, πολύ πριν επικαλεστεί την απόφαση της Βουλής για το ενωτικό δημοψήφισμα, παρευρέθηκε στα πανηγύρια των εγκαινίων για το έργο μεταφοράς νερού από την Τουρκία, ενώ έπεται και η σύνδεση με ηλεκτρισμό. Αυτό κι εάν είναι ένωση (με την Τουρκία) και όχι η ολιγόλεπτη αναφορά για το ενωτικό δημοψήφισμα σε σχολικές αίθουσες, για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα!
 
Η αποχώρησή του από τη χθεσινή συνάντηση ήταν προσχεδιασμένη. Δεν υπήρξε αντιπαράθεση μεταξύ αυτού και του Προέδρου Αναστασιάδη. Μήπως θίχτηκε επειδή ο κ. Αναστασιάδης απευθύνθηκε με έντονο ύφος προς τον Άιντα; Αναζητούσε αφορμή και τη βρήκε. Απλά έπρεπε να αποχωρήσει, αυτές ήταν οι ντιρεκτίβες και η αποστολή εξετελέσθη.
 
Από τότε που ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε πει για τον Ακιντζί εκείνο το αμίμητο «ακούνε τα αφτιά του τι λέγει;», κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η προσπάθεια αρχικά του κατοχικού ηγέτη να διαφοροποιηθεί από προκατόχους του ως προς τη δημόσια ρητορική του δεν άντεξε. Κτίσθηκαν, τότε, ολόκληρες «πολιτικές», έγιναν φιέστες, εξαγγέλθηκαν «κοινά οράματα». Μπήκαν κι αυτά στο ράφι του Κυπριακού.
Η αποτυχία μιας πολιτικής που στηρίχθηκε στο απόλυτο κενό.