Την ώρα που η Άγκυρα και ο εγκάθετός της στα κατεχόμενα προωθούσαν τους σχεδιασμούς της τουρκικής πλευράς, στις ελεύθερες περιοχές επιχειρούσαμε μέσα από ψευδαισθήσεις να φτιάξουμε στην αντίπερα όχθη, τον «ηγέτη της λύσης». Ο Μουσταφά Ακιντζί «άλλαξε τον αέρα» στο Κυπριακό καθώς βοηθήθηκε από τη δική μας πλευράς Όταν έφθασε η ώρα της κρίσης, η ώρα να τοποθετηθεί σε αυτά που δεν θα έβαζε στο δικό του σακούλι των ελληνοκυπριακών υποχωρήσεων αλλά θα έδινε, επιβεβαίωσε πως αυτός απλά παρίσταται στις συνομιλίες. Είναι η Τουρκία που αποφασίζει. Ο «ηγέτης της λύσης», με αυτόν που ανακαλύφθηκε το «κοινό όραμα», ήταν ο αχυράνθρωπος για τις βόλτες και τις κοινές εμφανίσεις. Και επιπροσθέτως, δεν φτάνει που δεν μπορεί να αποφασίσει, αλλά απλά είναι ο αχθοφόρος εντολών, μπήκε εσχάτως και στη λογική να επιτίθεται προσωπικά κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Στην πολιτική η αφέλεια και οι ψευδαισθήσεις είναι επικίνδυνα φαινόμενα. Κι αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό το συντομότερο δυνατό. Οι τουρκικοί σχεδιασμοί παραμένουν οι ίδιοι. Το γεγονός ότι αλλάζει ο εγκάθετος στα κατεχόμενα αυτό δεν επηρεάζει. Η μόνη διαφοροποίηση που υπάρχει είναι ενδεχομένως «η εικόνα» και η ρητορική. Η ουσία είναι η πολιτική και η προώθηση των σχεδιασμών.
Στη διαδικασία που άρχισε πριν δύο χρόνια, η Τουρκία άφησε περιθώριο κινήσεων στον Ακιντζί μέχρι του σημείου που δεν επηρεάζονταν οι σχεδιασμοί τους. Ουσιαστικά του άφησε περιθώριο να συζητήσει αυτά που θα έδινε η ε/κ πλευρά στην τουρκική, έχοντας υπόψη τις κόκκινες γραμμές που προ πολλού έχει καθορίσει η Τουρκία. Όταν η διαδικασία προχώρησε και στα άλλα ζητήματα, τούμπαρε η διαπραγμάτευση.
Οι τουρκικές επιδιώξεις δεν διαφοροποιήθηκαν, ούτε και ήταν κάπου κρυμμένες, ήταν γνωστές, αλλά κάποιοι έκαναν ότι δεν τις έβλεπαν.
Ο πρώτος τουρκικός σχεδιασμός αφορά τη μορφή της λύσης που επιδιώκουν, τη μετεξέλιξη δηλαδή του ψευδοκράτους σε συνιστών κράτος, σε «μια νέα κατάσταση πραγμάτων». Το εξήγησε προ ημερών ο Ακιντζί. Ένα συνιστών κρατίδιο με την παρουσία, ορατή ή μη, της Άγκυρας και έλεγχό του από αυτήν. Ο δεύτερος σχεδιασμός παράλληλος και εναλλακτικός  με τον πρώτο, αφορά τη μεθόδευση που βαθμηδόν προχωρεί και είναι η ντε φάκτο προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία. Εξάρτηση από νερό και ηλεκτρισμό, εναρμόνιση του νομικού συστήματος του ψευδοκράτους με αυτό της Τουρκίας, αλλαγή της δομής της «διοίκησης» για να είναι η ίδια (Τουρκίας και ψευδοκράτους). Από τον περασμένο Οκτώβριο προέκυψε και το θέμα της ώρας. Στα κατεχόμενα έχουν την ίδια ώρα με την Τουρκία, διαφορετική με αυτήν της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για το μέγεθος της χώρας τούτο αποτελεί παραδοξότητα. Όπως παραδοξότητα είναι και η συνέχιση της κατοχής ή ακόμη και η προσαρμογή ή έμμεση αποδοχή της μέσα από διάφορες κινήσεις και ενέργειες.
ΠΗΓΗ: Ο Φιλελεύθερος,Τρίτη, 28 Φεβρουαρίου