Κώστας Βενιζέλος
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ τις δημόσιες συζητήσεις γύρω από την κρίση με φόντο τα ζητήματα της διαχείρισης. Αυτή (τη διαχείριση), που έγινε και οδήγησε στη φονική έκρηξη, στην τραγωδία και την καταστροφή και εκείνη που πρέπει να γίνει για να εξέλθουμε από την κρίση. Όλες αυτές οι συζητήσεις επιβεβαιώνουν αυτό που εξαρχής διαπιστώσαμε. Αποκαλύφθηκε η γύμνια του κράτους, επί του οποίου πειραματίσθηκαν διαχρονικά πολλοί και επένδυσαν πελατειακά, αλλά και η γύμνια των πολιτικών. Στην περίπτωση πολιτικών, η γύμνια συνδέεται με την ανικανότητα στη διαχείριση. Γι’ αυτό ακριβώς το γεγονός η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί και δεν πρέπει να μεταβληθεί σε διακύβευμα εναλλαγής στην εξουσία. Αλλά σε πρόταγμα για την ανάταξη της χώρας.
Ένα μεγάλο γεγονός,μια καταστροφή, μια τραγωδία οδηγεί συνήθως νομοτελειακά στην ολοκλήρωση ενός κύκλου. Το πολιτικό σύστημα, για τα όσα προηγήθηκαν αλλά και για τον τρόπο αντίδρασης μετά τη φονική έκρηξη, έχει επιβεβαιώσει πως δεν μπορεί ως έχει σήμερα να ανταποκριθεί σε ώρες κρίσης. Το πολιτικό προσωπικό επιχειρεί είτε αμυνόμενο να υπερασπιστεί πρακτικές που δεν δικαιολογούνται (και το γνωρίζουν), είτε από την αντίπερα όχθη να επιτεθούν, να εξοντώσουν αντιπάλους, με στόχο την πολιτική επένδυση. Το μείζον σήμερα είναι η αντιμετώπιση των επιπτώσεων και όχι οι τακτικισμοί και οι μακροπρόθεσμοι, πλην κοντόφθαλμοι, στόχοι πολιτικών προσώπων και κομμάτων. Για να προχωρήσουμε επιβάλλεται να αναληφθούν πρωτίστως οι πολιτικές ευθύνες. Είναι θέμα πολιτικής δεοντολογίας και πολιτικής ηθικής. Ούτως ή άλλως οι πολίτες, που έχουν κριτήριο και καθαρή ματιά στα γεγονότα, γνωρίζουν πως οι ευθύνες είναι ψηλά και αφορούν τους διαχειριστές. Αυτό το πολιτικό σκηνικό, με λίγο-πολύ τους ίδιους πρωταγωνιστές, δεν στήθηκε τώρα, έχει ρίζες στο παρελθόν και είναι επαναλαμβανόμενο. Οι συνταγές, οι πρακτικές, οι ρητορικές είναι οι ίδιες. Οι πολίτες έχουν βαρεθεί την ανακύκλωση προσώπων και προσεγγίσεων. Έχουν βαρεθεί τους τσακωμούς μεταξύ πολιτικών που λίγο-πολύ «βράζουν στο ίδιο ζουμί». Δεν είναι όλα αυτά μηδενισμός των πάντων, ούτε υποτίμηση της πολιτικής και των πολιτικών, ούτε και εξίσωση ευθυνών. Είναι, όμως, μια πραγματικότητα που εδραιώνεται στη συνείδηση των πολιτών. Τα κόμματα, οι πολιτικοί είναι απαραίτητα συστατικά στοιχεία της Δημοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να στηρίζονται και να διαιωνίζουν ξεπερασμένες πολιτικές. Δεν μπορεί η πολιτική να υποτάσσεται στην ανεπάρκεια και στις αδυναμίες κανενός. Δεν μπορεί η χώρα να υποφέρει από τα κάθε λογής γινάτια.
Σημ: Τα κυβερνητικά προγράμματα συνήθως συντάσσονται για να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι στη συνέχεια. Κρύβονται πίσω από αυτά, όταν εξυπηρετούνται επιδιώξεις. Τα ξεχνούν όταν εξυπηρετούνται άλλες σκοπιμότητες.
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 30/07/2011
Ένα μεγάλο γεγονός,μια καταστροφή, μια τραγωδία οδηγεί συνήθως νομοτελειακά στην ολοκλήρωση ενός κύκλου. Το πολιτικό σύστημα, για τα όσα προηγήθηκαν αλλά και για τον τρόπο αντίδρασης μετά τη φονική έκρηξη, έχει επιβεβαιώσει πως δεν μπορεί ως έχει σήμερα να ανταποκριθεί σε ώρες κρίσης. Το πολιτικό προσωπικό επιχειρεί είτε αμυνόμενο να υπερασπιστεί πρακτικές που δεν δικαιολογούνται (και το γνωρίζουν), είτε από την αντίπερα όχθη να επιτεθούν, να εξοντώσουν αντιπάλους, με στόχο την πολιτική επένδυση. Το μείζον σήμερα είναι η αντιμετώπιση των επιπτώσεων και όχι οι τακτικισμοί και οι μακροπρόθεσμοι, πλην κοντόφθαλμοι, στόχοι πολιτικών προσώπων και κομμάτων. Για να προχωρήσουμε επιβάλλεται να αναληφθούν πρωτίστως οι πολιτικές ευθύνες. Είναι θέμα πολιτικής δεοντολογίας και πολιτικής ηθικής. Ούτως ή άλλως οι πολίτες, που έχουν κριτήριο και καθαρή ματιά στα γεγονότα, γνωρίζουν πως οι ευθύνες είναι ψηλά και αφορούν τους διαχειριστές. Αυτό το πολιτικό σκηνικό, με λίγο-πολύ τους ίδιους πρωταγωνιστές, δεν στήθηκε τώρα, έχει ρίζες στο παρελθόν και είναι επαναλαμβανόμενο. Οι συνταγές, οι πρακτικές, οι ρητορικές είναι οι ίδιες. Οι πολίτες έχουν βαρεθεί την ανακύκλωση προσώπων και προσεγγίσεων. Έχουν βαρεθεί τους τσακωμούς μεταξύ πολιτικών που λίγο-πολύ «βράζουν στο ίδιο ζουμί». Δεν είναι όλα αυτά μηδενισμός των πάντων, ούτε υποτίμηση της πολιτικής και των πολιτικών, ούτε και εξίσωση ευθυνών. Είναι, όμως, μια πραγματικότητα που εδραιώνεται στη συνείδηση των πολιτών. Τα κόμματα, οι πολιτικοί είναι απαραίτητα συστατικά στοιχεία της Δημοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να στηρίζονται και να διαιωνίζουν ξεπερασμένες πολιτικές. Δεν μπορεί η πολιτική να υποτάσσεται στην ανεπάρκεια και στις αδυναμίες κανενός. Δεν μπορεί η χώρα να υποφέρει από τα κάθε λογής γινάτια.
Σημ: Τα κυβερνητικά προγράμματα συνήθως συντάσσονται για να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι στη συνέχεια. Κρύβονται πίσω από αυτά, όταν εξυπηρετούνται επιδιώξεις. Τα ξεχνούν όταν εξυπηρετούνται άλλες σκοπιμότητες.
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 30/07/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire