Βέβαιο επίσης είναι ότι ο αρχηγός της τουρκικής στατοχωροφυλακής, που ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή αρχηγού, δεν βρίσκεται στην πλευρά των στρατιωτικών, αλλά στην πλευρά της κυβέρνησης: πρόκειται για το ημιστρατιωτικό σώμα που, εδώ και πολύ καιρό, λειτουργεί ως το κύριο ανάχωμα της πολιτικής ηγεσίας στους αξιωματικούς. Και η τοποθέτησή του, είναι μια πρώτη «νίκη στα σημεία» της κυβέρνησης.
Δεν είναι απίθανο οι στρατιωτικοί να έχουν υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις τους και, με αυτή την παραίτηση, αντί να πιέζουν τον Ερτνογάν, να του δίνουν το όπλο που χρειαζόταν για να τους καταφέρει ένα πολύ ισχυρό, περίπου τελικό πλήγμα.
Σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο, αν δηλαδή η τουρκική κυβέρνηση καταφέρει στις επόμενες ημέρες και επιβάλλει και εδραιώσει τη στρατιωτική ηγεσία της δικής της απόλυτης πλέον επιλογής, η ισχύς που θα αποκτήσει ο Τούρκος πρωθυπουργός θα είναι πρωτοφανής μετά τα χρόνια του Κεμάλ – έτσι κι αλλιώς, πιστοί οπαδοί του αξιωματικοί έχουν από καιρό αρχίσει να στελεχώνουν τα κατώτερα και μεσαία πια κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων. Και το μεγάλο ερώτημα, για εμάς, είναι πλέον το πώς θα χρησιμοποιήσει αυτή την ισχύ ο Τούρκος πρωθυπουργός έναντι της Ελλάδας.
Μια ενδεχόμενη τέτοια πλήρης συγκέντρωση της ισχύος στην Τουρκία, μάλλον ανησυχία παρά κάποιου είδους ανακούφιση θα πρέπει να προκαλεί: πρώτον, παρά τις ατυχείς κουμπαριές και τα μεγάλα λόγια, οι πραγματικές θέσεις της τουρκικής κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά όχι μόνον δεν έχουν μαλακώσει, αλλά, αντιθέτως, έχουν συστηματικά γίνει πιο άκαμπτες τα τελευταία χρόνια.
Δεύτερον, είναι μύθος ότι η Ελλάδα αντιμετώπισε την τουρκική επιθετικότητα κυρίως από το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας, με κορυφαίο παράδειγμα την εποχή της δικτατορίας Εβρέν. Αντίθετα, πολιτικές ήταν οι κυβερνήσεις οι οποίες προξένησαν το πιο μεγάλο κακό, όπως εκείνη του Ετσεβίτ, με την εισβολή στην Κύπρο. Στρατιωτικός «εγκέφαλος» του Αττίλα θεωρείται ο τότε ανώτερος αξιωματικός του στρατού και μετέπειτα αρχηγός του και αρχηγός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στρατηγός Μπουγιούκανιτ. Αλλά η πολιτική απόφαση, πρωτοβουλία και εντολή, ήταν της κυβέρνησης. Αντίστοιχα λειτούργησαν αργότερα και άλλοι Τούρκοι ηγέτες, όπως η κ. Τσιλέρ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ερντογάν είναι μια από τις σημαντικότερες πολιτικές φυσιογνωμίες της εποχής μας, σε διεθνές επίπεδο: σε ελάχιστα χρόνια άλλαξε πλήρως τη χώρα του, αφού πρώτα κατάφερε, ξεκινώντας από το κελί της φυλακής, να ανέλθει στην εξουσία και να εδραιωθεί σε αυτήν. Πλην του Ρώσου πρωθυπουργού Πούτιν, δύσκολα μπορεί κανείς να σκεφτεί άλλους σύγχρονους ηγέτες με επιτεύγματα τέτοιου βεληνεκούς. Αν σε αυτά προστεθεί τώρα και η πλήρης μονοπώληση της εξουσίας -«αν», καθώς ουδείς γνωρίζει αυτή τη στιγμή πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα -, η τουρκική απειλή για την Ελλάδα κάθε άλλο παρά θα περιοριστεί, ειδικά την ώρα που η Ελλάδα παραπαίει και που πεισματικά αρνείται να διεκδικήσει κάποιο στοιχειώδες όφελος από το ρόλο της στις εξελίξεις που αποδεδειγμένα είναι εξαιρετικά σημαντικός: είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα, αυτή τη στιγμή, όλη η νατοική επιχείρηση κατά του Καντάφι διεξάγεται πρακτικά από τη Σούδα – χωρίς τη Σούδα, θα ήταν απλώς αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Κι όμως, η Ελλάδα όχι μόνον δεν έχει καταφέρει να αποκομίσει κάποια οφέλη, αλλά, δεν έχει καν τολμήσει να ζητήσει την καταβολή του συνόλου των εξαιρετικά αυξημένων λειτουργικών εξόδων της βάσης, σε περίοδο χρεοκοπίας…
Πηγή: Το Βήμα
Δημοσιεύτηκε στις 30/07/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire