Κύπρος - Ο Χριστόφιας, ο Γρίβας, ο Χάσικος και η κοινωνία της πόλωσης

Γ. Καλλινίκου

«Ο Γρίβας έχει συνεχιστές κι ένας απ’ αυτούς είναι από το χωριό μου… Κανένας Χάσικος, κανένας ακροδεξιός δεν πρόκειται να μας φιμώσει». Τάδε έφη Δημήτρης Χριστόφιας. Αυτή ήταν η αναφορά του στην προψεσινή αντικατοχική εκδήλωση του ΑΚΕΛ. Και άντε να πιστέψει κάποιος ότι από τη χείρα που έτεινε ο Αβέρωφ Νεοφύτου προς το ΑΚΕΛ θα προκύψει θετικό αποτέλεσμα για την πολιτική ζωή και τον τόπο γενικότερα. Άντε να πιστέψει κάποιος ότι ξαφνικά θα ξημερώσει και όλοι αυτοί οι αρνητικοί πρωταγωνιστές θα έχουν αλλάξει μυαλά.

Είχα αποφύγει να ασχοληθώ με την πρωτοβουλία Αβέρωφ για να μην θεωρηθεί ότι υπονομεύω μια καθ’ όλα αξιόλογη κίνηση. Φρόντισε όμως ο Δ. Χριστόφιας να με βοηθήσει να τοποθετηθώ. Απλούστατα διότι με την προαναφερθείσα τοποθέτηση κατέδειξε ότι όσοι ευελπιστούν πως μπορεί ο δομημένος διάλογος που εισηγείται ο Αβ. Νεοφύτου να καταλήξει σε άνοιγμα μιας νέας σελίδας στην κυπριακή πολιτική ζωή, απλώς αιθεροβατούν. Μερικές μόνο μέρες μετά από την πρωτοβουλία του προέδρου του ΔΗΣΥ, ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρώην ηγέτης του ΑΚΕΛ και μέλος της Κ.Ε. του κόμματος χαρακτήρισε τον υπουργό Εσωτερικών συνεχιστή του Γρίβα. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι μετά από μια τέτοια τοποθέτηση μπορεί να αλλάξει ο Χριστόφιας και να αγκαλιάσει το συγχωριανό του χωρίς να βλέπει στο πρόσωπο του τον Γρίβα; Βεβαίως, κάποιος μπορεί να αντιτάξει ότι ο Χριστόφιας δεν είναι πλέον ο ηγέτης του ΑΚΕΛ. Όμως και η αντίδραση του Α. Κυπριανού δεν ήταν καλύτερη. Έθεσε όρους λέγοντας ότι «η ενότητα μόνο πάνω στην αποδοχή της ιστορικής πραγματικότητας μπορεί να χτιστεί». Διευκρίνισε μάλιστα, ότι στα πλαίσια αυτά πρέπει πρώτον, να υπάρξει αναγνώριση του πορίσματος της Επιτροπής για το Φάκελο της Κύπρου και δεύτερον, να αναγνωριστεί ότι η Αριστερά δεν κουβαλά κανένα στίγμα μη συμμετοχής στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Η πρόταξη όρων –είτε είναι ορθοί είτε όχι επί της ουσίας- καταδεικνύει και την πρόθεση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Σε μια πρωτοβουλία για εθνική συμφιλίωση, εάν πραγματικά πιστεύεις στο εγχείρημα δεν μπορεί να ξεκινάς θέτοντας όρους και μάλιστα δημοσίως. Εάν ειλικρινά πιστεύεις σε μια αναγκαιότητα και είσαι διατεθειμένος να συνεισφέρεις για να ευοδωθεί η προσπάθεια, δεν ξεκινάς απαιτώντας δημοσίως να αποδεχτεί η άλλη πλευρά τους όρους σου.
Ασχέτως των προαναφερθέντων όμως, επί δεκαετίες η κυπριακή κοινωνία μεγαλώνει μαθαίνοντας να ζει με τα «αντί» και με διάφορους πόλους «ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ», «κυβερνώντες-αντιπολιτευόμενοι», «δεξιοί-αριστεροί» «ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια» και πάει λέγοντας. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος σε κάθε χωριό την ύπαρξη αριστερών και δεξιών σωματείων και το φανατισμό που προκαλούν για να αντιληφθεί την ωμή πραγματικότητα. Αυτοί που ωθούν την κοινωνία προς αυτή την κατεύθυνση, αυτοί που την εμβολιάζουν με φανατισμό για να παραμένει αγκυλωμένη, αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτή την πόλωση και αυτό το διχασμό είναι τα μεγάλα κόμματα. Μπορούν να βρουν τη δύναμη να απαγκιστρώσουν την κοινωνία από τον πόλεμο των «αντί»; Μπορούν να θέσουν την ανάγκη για ενότητα υπεράνω των κομματικών συμφερόντων; Η στήλη θεωρεί πως όχι, αλλά εύχεται να διαψευστεί…

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 19/07/2013