Κύπρος - Δίκωμο, το δικό μας χωριό

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

Λίγο πριν το πραξικόπημα, δυο Δικωμίτες, ο ένας δεξιών πεποιθήσεων κι ο ίδιος αριστερών, έπεσαν νεκροί ο ένας εξερχόμενος του σωματείου όπου βρισκόταν κι ο άλλος σε ταβέρνα γειτονικού χωριού. Σαράντα χρόνια μετά, δυο Δικωμίτες τσακώνονται δημόσια, άνευ λόγου στην ουσία, αλλά με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις να χρωματίζουν την αντιπαράθεση τους φανατίζοντας τους οπαδούς, κτίζοντας ο καθένας τη δική του κερκίδα. Τι άλλαξε;

Το Δίκωμο όμως δεν είναι αυτό. Το Δίκωμο είναι το γυμνό βουνό που ορθώνεται πίσω από τα τελευταία σπίτια του χωριού, με μια πηγή –την Μάνα- να αναβλύζει νερό και να συνοδεύει τις πρώτες σχολικές εξορμήσεις κάθε Δικωμίτη. Είναι οι διαδρομές μέσα από τα περιβόλια για να φτάσει κάποιος στην Παναγία, με σταθμό στην Αννεζού για παλλουζέ. Είναι το πανηγύρι του Σεπτέμβρη με τόσα προϊόντα στους πάγκους προς πώληση που στην παιδική ηλικία μοιάζουν με παραμύθι. Είναι το μνημείο του Κυριάκου Μάτση που μας έμαθε το νόημα της θυσίας. Το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία που μας δίδαξε την ταπεινότητα στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική. Είναι ένα χωράφι που κάθε αρχή του χειμώνα γέμιζε με άγρια ματσικόριδα κι ένα άλλο λίγο έξω από το χωριό κοντά στις ράγες όπου κάποτε περνούσαν βαγόνια, που κοκκίνιζε από τις τουλίπες σαν θαύμα της φύσης. Είναι η πρώτη μας επαφή με τη γη σκαλίζοντας τους σχολικούς κήπους. Είναι οι χοροί του οφτού του κλέφτικου στην αυλή του παλιού σχολείου κάθε καλοκαίρι. Είναι η γεύση των σύκων που κλέβαμε από την αυλή του σχολείου το καλοκαίρι που ήτανε κλειστό και δεν υπήρχε κανείς να τα μαζέψει. Είναι η πρώτη μας επαφή με τον κινηματόγραφο στα σινεμά του Καραγιάννη και του Βενιζέλου. Είναι η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού όπως έβγαινε από τον φούρνο του Βρακά. Είναι τα αυλάκια που τσαλαβουτούσαμε όταν έρεε το νερό. Οι λευκοί κρίνοι στους κήπους, οι βρύσες στους δρόμους. Οι θύμισες από τις γυναίκες που ύφαιναν. Η γεύση της υγρής αναρής που μας κερνούσε η Χρυσταλλού του Μαυροκορδάτου. Είναι τα χωράφια που χανόμασταν παίζοντας  ως αργά. 

Το Δίκωμο είναι αυτό που κουβαλά στη μνήμη του ο κάθε ένας. Το Δίκωμο είναι αυτό που η θύμιση του μας κάνει να κλαίμε.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 21/07/2013