Από το κακό στο χειρότερο

Ένα νέο Μνημόνιο, με ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα τουλάχιστον ώς το 2020 και χρηματοδοτική κηδεμονία επ' αόριστον, συνεπάγεται η απόφαση της Συνόδου Κορυφής για την υποτιθέμενη διάσωση της Ελλάδας. Αυτό που συνέβη στις Βρυξέλλες είναι ότι το ευρωπαϊκο σύστημα κέρδισε μερικές εβδομάδες, βάζοντας την Ελλάδα να πάει πίσω δεκαετίες. Ούτε το ελληνικό πρόβλημα λύνεται, στην πραγματικότητα επισημοποιείται η χρεωκοπία, ούτε το ευρωπαϊκό πρόβλημα λύνεται, αφού οι 27 συμφώνησαν, βάζοντας το κεφάλι στην άμμο, ότι το πρόβλημα είναι ελληνικό.

Ακόμα κι αν δεχθεί κανείς ότι οι προθέσεις είναι αγαθές, και πάλι τα νούμερα εξακολουθούν να μην βγαίνουν, καθώς προϋποθέτουν ρυθμούς ανάπτυξης που δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν ούτε στην Κίνα. Αλλά και στην περίπτωση που οι αριθμοί ήταν ρεαλιστικοί, και τότε ακόμα η νέα διευθέτηση δεν θα ήταν θετική για τους εργαζόμενους, διότι η ανάπτυξη που επαγγέλλονται, μετά τις λεγόμενες δομικές και διαρθρωτικές αλλαγές, θα είναι ανάπτυξη με μεγάλη ανεργία, μεροκάματα πείνας και διάλυση του κράτους πρόνοιας.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις αναφορές Ελλήνων και κοινοτικών αξιωματούχων μετά τη λήψη της απόφασης, στην πρώτη παράγραφο αναφέρεται ως προαπαιτούμενη η άμεση εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Επίσης, ενώ όλοι διαβεβαιώνουν ότι η λύση που επελέγη διασώζει το τραπεζικό σύστημα, ουδείς αναφέρει το "κούρεμα" που υφίστανται τα ήδη αποδυναμωμένα ελληνικά Ασφαλιστικά Ταμεία.
Και ενώ το σκέλος των υποχρεώσεων της Ελλάδας υπολογίζεται με ακρίβεια δεύτερου δεκαδικού, το υποτιθέμενο αναπτυξιακό σκέλος, οι υποχρεώσεις των εταίρων δηλαδή, πέραν του τοκογλυφικού νέου δανείου, κινούνται στη σφαίρα της διατύπωσης ευχών και της δήλωσης καλών προθέσεων με το αζημίωτο.
Τα παλαμάκια στο χθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο και η πανηγυρική περιαυτολογία του κ. Παπανδρέου πρέπει να καταγραφούν για το μέλλον ως παράδειγμα αυτοεξευτελισμού και εθελοδουλείας.

Πηγή: Η Αυγή
Δημοσιεύτηκε στις 23/07/2011