Το σύστημα κατέρρευσε

Κώστας Βενιζέλος

ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ συνηγορούν πως ούτε οι προειδοποιήσεις είχαν ληφθεί υπόψη, ούτε οι σοβαρές ενδείξεις οδήγησαν σε μέτρα. Η φονική έκρηξη στο Μαρί, συνεπώς, θα γινόταν. Ήταν περίπου δεδομένο. Οι αρμόδιοι και αναρμόδιοι έκλειναν τα αυτιά, ασχολούνταν στη άνεση των συσκέψεων με το θέμα και υιοθετούσαν την γνωστή πρακτική «κούντα το πάρακατω» και βλέπουμε. Να μην εκραγεί το φορτίο στα χέρια τους. Έχει εκραγεί, ωστόσο, στα χέρια των ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή για να αντιμετωπίσουν το κακό. Έχει εκραγεί στα χέρια της Κύπρου και έκτοτε μετρούμε τα κομμάτια μας.

Κατέρρευσε το κράτος, το οποίο έκπαλαι είχε στηριχθεί στο ρουσφέτι και το βόλεμα, την κουμπαροκρατία και τα κομματικά ραβασάκια. Στηρίχθηκε στις κομματικές ισορροπίες και ενίοτε στις κοινωνικές ανισορροπίες. Έτσι λειτουργεί ένα μεγάλο τμήμα του κρατικού μηχανισμού. Η λογική του «που στύλλον, στύλλον άνεση» αποτελεί κυρίαρχη ιδεολογία. Ευθύνες; Ο ένας τις φορτώνει στον άλλο και στο βάθος ατιμωρησία. Αυτό δεν επικρατεί δεκαετίες; Αυτό δεν έτρεφε και γιγάντωσε τις γραφειοκρατίες; Την ανοχή και την επιδερμικότητα;
Κατέρρευσαν οι μύθοι για πολιτικούς και κόμματα. Ο ερασιτεχνισμός και η επιπολαιότητα βασικά χαρακτηριστικά που οδήγησαν σε μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία. Δεν είχε η περίπτωση αυτή να κάνει με διθυραμβικές ρητορικές εκρήξεις. Αλλά για μια πραγματική έκρηξη στα θεμέλια του κράτους και της χώρας. Όταν, στη μετριότητά τους, αναλώνονται σε εκ του ασφαλούς θεωρίες και εξαγγελίες, δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Όταν βρεθούν, όμως, μπροστά σε μια τραγωδία και μια καταστροφή, αποδεικνύουν τη γύμνια τους. Αυτή η τάση της εγωιστικής γνώσεως της αντικειμενικής αλήθειας, του κάθε ξερόλα που επιλέγει ανικανότερους συνεργάτες για να μπορεί να φαίνεται… ο καλύτερος, είναι πρακτική με κοντά ποδάρια. Στάθηκε, όμως, διαχρονικά και άντεξε μέχρι που νομοτελειακά οδηγήθηκε σε αυτό που ζούμε σήμερα. Όπως είχαμε οδηγηθεί και το 1974 και στη μεγάλη, τη μεγαλύτερη καταστροφή και τραγωδία.
Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το κράτος, τους θεσμούς, τους πολιτικούς. Αυτή η σχέση περνά από διάφορες φάσεις, εσχάτως μεγαλώνει και η απόσταση μεταξύ τους. Το ζητούμενο σήμερα είναι να αντιληφθούμε όλοι, πως χωρίς ανατροπές δεν υπάρχει αύριο. Η διατήρηση ενός συστήματος, πολιτικού και άλλου κατεστημένου, που αποδείχθηκε σάπιο και αρρωστημένο οδηγεί νομοτελειακά σε χειρότερες καταστροφές. Σε μια νέα εποχή, το παιχνίδι δεν διαδραματίζεται με παλιούς, ξεπερασμένους όρους, νοοτροπίες και παίκτες.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 23/07/2011