Άριστος Μιχαηλίδης
ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ δημοκρατίες της Ευρώπης, όταν οργανώνονται διαδηλώσεις εναντίον των κυβερνήσεων, δεν οργανώνονται ταυτόχρονα και αντιδιαδηλώσεις υπέρ τους. Αυτά γίνονται μόνο στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία, όπως είδαμε τους τελευταίους μήνες. Εκεί τα καθεστώτα μαζεύουν τα τσογλάνια τους και τα βάζουν να σκοτώνονται με τους διαδηλωτές για να δείξουν ότι έχουν λαϊκή υποστήριξη και φυσικά οδηγούν σε εμφύλιους. Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις αντικρίζουν τις διαδηλώσεις ως έκφραση δημοκρατίας και προσπαθούν με ώριμο πολιτικό λόγο να δώσουν απαντήσεις στα αιτήματα των διαδηλωτών και να κατευνάσουν τα πνεύματα.
Μπορεί σε ακραίες περιπτώσεις να υπάρχουν και συγκρούσεις διαδηλωτών με την Αστυνομία, αλλά σίγουρα καμιά κυβέρνηση δεν βάζει μια μερίδα του λαού να συγκρούεται με μια άλλη. Το έκανε πρόσφατα ο Καντάφι και οι γιούδες του, ο Μουμπάρακ και οι γιούδες του, ο Άσαντ και τα αδέλφια του και τα αποτελέσματα είναι τραγικά για τις χώρες τους.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες της Ευρώπης, οι οικογένειες των ηγετών, ιδίως του αρχηγού του κράτους είναι πολύ προσεκτικές στο τι λένε και τι κάνουν γιατί οι ενέργειές τους έχουν αντίκτυπο στον ηγέτη.
Και πολύ περισσότερο, ο γιος του αρχηγού του κράτους δεν ρίχνει λάδι στη φωτιά σε περιόδους κρίσεων, ζητώντας από το λαό να ξεσηκωθεί για να στηρίξει τον πατέρα του, που επικρίνεται από τους διαδηλωτές οι οποίοι θέλουν να κάψουν το Προεδρικό και πρέπει να τρέξουν οι οπαδοί να προστατεύσουν τη δημοκρατία. Αυτά συμβαίνουν μόνο στη Λιβύη, στην Αίγυπτο και στη Συρία.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες της Ευρώπης, όταν συμβαίνουν τραγωδίες όπως τη δική μας, οι οργανωμένοι κομματικοί οπαδοί και οι καθοδηγητές τους, δεν τα βάζουν με τα Μέσα Ενημέρωσης, που προσπαθούν να ενημερώσουν το λαό, άσχετα αν πλήττεται ο εκλεκτός τους. Γιατί αυτό είναι πολύ μακριά από τη σύγχρονη αντίληψη περί δημοκρατίας και φτάνει στον παραλογισμό. Διαβάζαμε σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης διαλόγους που μας σόκαραν: Συζητούσαν ότι έπρεπε να σαμποτάρουν το Φιλελεύθερο επειδή δεν τους αρέσει η κριτική προς την κυβέρνηση και κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι τα έγγραφα που αποκαλύφθηκαν και ξεσκέπασαν την υπόθεση με τα φονικά κοντέινερ, τα είχαν οι δημοσιογράφοι πριν γίνει το κακό (γι’ αυτό, λένε, τα δημοσίευσαν αμέσως μετά!) αλλά δεν τα δημοσίευαν πριν να γίνει το κακό, διότι ήθελαν να γίνει για να πλήξουν τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση και το Κόμμα τους. Τόσο στενόμυαλοι οπαδοί, με τέτοιες αρωστημένες συζητήσεις δεν πιστεύουμε να υπάρχουν αλλού. Και πάντως η κυκλοφορία εφημερίδων, που να εκφράζουν μόνο τα καθεστώτα που κυβερνούν, υπάρχουν μόνο στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία… Αλλά αυτά είναι τα παράπλευρα της τραγωδίας μας. Το κεφαλαιώδες είναι ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες της Ευρώπης δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν όλοι αυτοί οι ερασιτεχνισμοί, που οδήγησαν στη μαζική σφαγή τόσων ανθρώπων και οι ηγέτες να περιμένουν ένα δικηγόρο, που διόρισαν οι ίδιοι ως ανακριτή για να τους πει αν έχουν ευθύνες…
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 19/07/2011
Μπορεί σε ακραίες περιπτώσεις να υπάρχουν και συγκρούσεις διαδηλωτών με την Αστυνομία, αλλά σίγουρα καμιά κυβέρνηση δεν βάζει μια μερίδα του λαού να συγκρούεται με μια άλλη. Το έκανε πρόσφατα ο Καντάφι και οι γιούδες του, ο Μουμπάρακ και οι γιούδες του, ο Άσαντ και τα αδέλφια του και τα αποτελέσματα είναι τραγικά για τις χώρες τους.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες της Ευρώπης, οι οικογένειες των ηγετών, ιδίως του αρχηγού του κράτους είναι πολύ προσεκτικές στο τι λένε και τι κάνουν γιατί οι ενέργειές τους έχουν αντίκτυπο στον ηγέτη.
Και πολύ περισσότερο, ο γιος του αρχηγού του κράτους δεν ρίχνει λάδι στη φωτιά σε περιόδους κρίσεων, ζητώντας από το λαό να ξεσηκωθεί για να στηρίξει τον πατέρα του, που επικρίνεται από τους διαδηλωτές οι οποίοι θέλουν να κάψουν το Προεδρικό και πρέπει να τρέξουν οι οπαδοί να προστατεύσουν τη δημοκρατία. Αυτά συμβαίνουν μόνο στη Λιβύη, στην Αίγυπτο και στη Συρία.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες της Ευρώπης, όταν συμβαίνουν τραγωδίες όπως τη δική μας, οι οργανωμένοι κομματικοί οπαδοί και οι καθοδηγητές τους, δεν τα βάζουν με τα Μέσα Ενημέρωσης, που προσπαθούν να ενημερώσουν το λαό, άσχετα αν πλήττεται ο εκλεκτός τους. Γιατί αυτό είναι πολύ μακριά από τη σύγχρονη αντίληψη περί δημοκρατίας και φτάνει στον παραλογισμό. Διαβάζαμε σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης διαλόγους που μας σόκαραν: Συζητούσαν ότι έπρεπε να σαμποτάρουν το Φιλελεύθερο επειδή δεν τους αρέσει η κριτική προς την κυβέρνηση και κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι τα έγγραφα που αποκαλύφθηκαν και ξεσκέπασαν την υπόθεση με τα φονικά κοντέινερ, τα είχαν οι δημοσιογράφοι πριν γίνει το κακό (γι’ αυτό, λένε, τα δημοσίευσαν αμέσως μετά!) αλλά δεν τα δημοσίευαν πριν να γίνει το κακό, διότι ήθελαν να γίνει για να πλήξουν τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση και το Κόμμα τους. Τόσο στενόμυαλοι οπαδοί, με τέτοιες αρωστημένες συζητήσεις δεν πιστεύουμε να υπάρχουν αλλού. Και πάντως η κυκλοφορία εφημερίδων, που να εκφράζουν μόνο τα καθεστώτα που κυβερνούν, υπάρχουν μόνο στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία… Αλλά αυτά είναι τα παράπλευρα της τραγωδίας μας. Το κεφαλαιώδες είναι ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες της Ευρώπης δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν όλοι αυτοί οι ερασιτεχνισμοί, που οδήγησαν στη μαζική σφαγή τόσων ανθρώπων και οι ηγέτες να περιμένουν ένα δικηγόρο, που διόρισαν οι ίδιοι ως ανακριτή για να τους πει αν έχουν ευθύνες…
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 19/07/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire