Οι ελληνικές εκλογές

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

Οι ελληνικές εκλογές της περασμένης Κυριακής επιβεβαίωσαν την πολιτική ηγεμονία του Αλέξη Τσίπρα και την σταδιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα που αφομοιώνεται, επίσης σταδιακά, αλλά σταθερά, από το σύστημα. Επιβεβαιώνεται ακόμη η πλήρης απαξίωση των δημοσκόπων και των καθεστωτικών ΜΜΕ που ξεφεύγοντας από τον ρόλο τους, θέλησαν να διαμορφώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα ποδηγετώντας τους πολίτες αντί να τους πληροφορήσουν σωστά. Αυτή η αντιδεοντολογική στάση-που έφτανε μέχρι το σημείο να αναγορεύει πρωθυπουργό τον Μεϊμαράκη- βοήθησε αντί να βλάψει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Επιπλέον η έλλειψη μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης από τους αντιπάλους του, του επέτρεψε να κάνει απλώς ένα εκλογικό περίπατο ! Ούτε η ΝΔ είχε εναλλακτική πρόταση, ούτε το Ποτάμι που φαίνεται να στέρεψε νωρίς. Ο Θεοδωράκης ειδικά και το κόμμα του, είχαν για μόνη εναλλακτική πρόταση την εύνοια του Βερολίνου και αυτή του ντόπιου κατεστημένου, όπως και την προσωπική του αλαζονεία και αυτή των «διανοουμένων» που τον περιστοίχιζαν. Όσο για το ΠΑΣΟΚ περισσότερο επιβιώνει ως συνισταμένη του ΣΥΡΙΖΑ! Καθ΄ότι οι μισοί σχεδόν υπουργοί είναι πασοκογενείς.

Οι αντιμνημονιακοί στην αντίπερα όχθη πνίγηκαν μέσα στην προχειρότητα και δεν παρουσίασαν μια σοβαρή πειστική εναλλακτική πρόταση. Ο αντισυστημικός ριζοσπαστισμός από μόνος του δεν αρκούσε στην ΛΑΕ. Ταυτόχρονα όμως οι αντιμνημονιακοί δαιμονοποιήθηκαν και η δραχμοφοβία αναδείκτηκε σε μπαμπούλα. Το ΚΚΕ άντεξε βέβαια, αλλά πάντα περιχαρακωμένο. Κάπου εκεί αναδείκτηκε και η γραφικότητα του Λεβέντη, έτσι για να θυμίζει τη χώρα όπου ανθεί φαιδρά η πορτοκαλέα...Αν και είδαμε ακόμη πιο φαιδρά που μπορεί και να αποδειχτεί πως η περίπτωση του είναι λιγότερο γραφική απ΄ότι παρουσιάζεται. Και βεβαίως η Χρυσή Αυγή, πάντα εκεί σταθερή, τρίτο κόμμα. Ό,τι σώζει την Ελλάδα από ακόμη μια πιο μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς είναι το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της. Την μέρα που η Χρυσή Αυγή θα βρει την Μαρίν Λεπέν της θα εκτιναχτεί σε ακόμη μεγαλύτερα ύψη, όπως συνέβηκε με την γαλλική ακροδεξιά.

Σε κάθε περίπτωση, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ακόμη μια ευκαιρία να δείξουν τι θα κάνουν με το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Η δημιουργία μιας αποτελεσματικής κρατικής μηχανής που θα άφηνε πίσω της τα νοσηρά αυτά φαινόμενα και τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία που μονίμως ταλαιπωρεί τον πολίτη, είναι το ζητούμενο που θα κρίνει εν πολλοίς την κυβέρνηση μετά την μνημονιακή συνθηκολόγηση της. Οι οιωνοί όμως δεν φαίνονται τόσο καλοί και σε αυτό τον τομέα, αν κρίνει κανείς απο την σύνθεση της νέας κυβέρνησης όπου επικρατούν οι μετριότητες και οι μικροκομματικοί συμβιβασμοί.

Ο ξένος παράγοντας-Βρυξέλλες, Βερολίνο και Ουάσιγκτον- φαίνεται αυτή την φορά ικανοποιημένος από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την μνημονιακή συνθηκολόγηση του θεωρεί ότι μπορεί πολύ καλύτερα από τους παλιούς μνημονιακούς να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα. Προπάντων που οι παλιές μνημονικές δυνάμεις και ιδιαίτερα η ΝΔ θα είναι συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα πορεία που χάραξε. Αντίθετα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ περνούσε στην αντιπολίτευση, ο πειρασμός θα ήταν μεγάλος για τον Αλέξη Τσίπρα να αναζητήσει την χαμένη «αριστερή παρθενία » του. Είναι γι΄αυτό τον λόγο που καμιά ανησυχία δεν εκδηλώνεται πια για την «αριστερή» κυβέρνηση στην Αθήνα, όπως έγινε όταν εκλέχτηκε την πρώτη φορά. Άλλωστε ο ίδιος ο Τσίπρας πριν πριν προχωρήσει στις εκλογές και πριν ανακοινώσει την απόφαση του στο ίδιο το κόμμα του και τον ελληνικό λαό, επικοινώνησε με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο που του έδωσαν το πράσινο φως να προχωρήσει. Αλλά και στο εσωτερικό, παρά την προσπάθεια μιας μερίδας του κατεστημένου να του ανακόψει τον δρόμο προς την εξουσία, ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης στήριξε την επανεκλογή του μετά την μνημονιακή συνθηκολόγηση του. Η μερίδα αυτή της αστικής τάξης εκτιμά πως ο Τσίπρας είνα πιο αξιόπιστος να εφαρμόσει το μνημόνιο που υπέγραψε από τις παλιές μνημονιακές δυνάμεις που κυβέρνησαν την χώρα. Επιπλέον με τον Τσίπρα πρωθυπουργό υπολογίζουν ότι οι λαϊκές αντιδράσεις στην εφαρμογή του θα είναι περιορισμένες. Εν ολίγοις, η μερίδα αυτή της αστικής τάξης πιστεύει, όπως και οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, στον «εξευρωπαϊσμό» του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Σην εξωτερική πολιτική, και ειδικά στο Κυπριακό, η παραμονή του Κοτζιά στο υπουργείο Εξωτερικών υποδηλοί μια συνέχεια που μπορεί να αποδειχτεί θετική, ή τουλάχιστον λιγότερον επιζήμια από την παρουσία στην ίδια θέση κάποιου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ με ισχυρές ανανικές καταβολές και με ψευδαισθήσεις όσον αφορά την πολτική της Άγκυρας τόσο στο Κυπριακό, όσον και στα ελληνοτουρκικά. Ο χρόνος βεβαίως θα δείξει προς τα που θα κλίνει η πλάστιγγα την κρίσιμη ώρα που ο Αναστασιάδης και οι σύμμαχοι του στην Λευκωσία θα παρουσιάσουν μια νεοανανική λύση στο Κυπριακό.

Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

* .E-mail stephanos.constantinides@gmail.com