Οι πλάκες του Μωυσή

Ο διάλογος του ενός Tου Παντελη Μπουκαλα Αν έσπασε το ρεκόρ του Φιντέλ Κάστρο ο Αμερικανός γερουσιαστής Μπέρναρντ Σάντερς, ο μοναδικός στην πατρίδα του που αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλιστής, δεν το ξέρω. Μίλησε πάντως στη Γερουσία επί οχτώμισι συναπτές ώρες, υιοθετώντας μια τεχνική κωλυσιεργίας που την προβλέπει η αμερικανική πολιτική παράδοση. Ο στόχος του δεν ήταν μαξιμαλιστικός. Ηξερε ότι δεν θα κατόρθωνε να ματαιώσει μόνος του ή μαζί με τους λιγοστούς Δημοκρατικούς αντιρρησίες την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τις γενναιόδωρες φοροαπαλλαγές των πλουσίων, διά του οποίου η πολιτική Τζορτζ Μπους συνεχίζεται διά χειρός Μπαράκ Ομπάμα. Προσπάθησε, λοιπόν, να καθυστερήσει λίγο το μοιραίο, όπως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, όπου οι αδύναμες ομάδες κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πετύχουν ό,τι δεν μπορούν να καταφέρουν με τα πόδια τους, μια τιμητική ισοπαλία ας πούμε. Τέτοια παράδοση χρονοκαθυστέρησης δεν υπάρχει στην Ελλάδα, ενώ αντίθετα υπάρχει πληθώρα σοσιαλιστών, και δη κυβερνώντων. Ούτε Ομπάμα υπάρχει, θα πείτε, αν και οι αγιογράφοι του κ. Παπανδρέου δεν είχαν διστάσει να τον παραστήσουν σαν τον Ευρωπαίο πολιτικό, τον μοναδικό εννοείται, που συναντάται στα ύψη του πρωτοποριακού οραματισμού του με τον Αμερικανό πρόεδρο. Ενα κοινό σημείο, πάντως, το έχουν οι δύο ηγέτες: άρχουν σκίζοντας και πετώντας μια μια τις πίσω τους σελίδες, τις προ εξουσίας, πάνω στις οποίες είχαν γράψει και υπογράψει τα σπουδαία συμβόλαια. Θα πρέπει, ωστόσο, να αναγνωρίσουμε, κι όχι παρωθημένοι από τον ελληνοκεντρισμό μας, ότι ο δικός μας εμφανίζεται ασυναγώνιστος στο ευγενές άθλημα της διγλωσσίας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον «διάλογο» και τη «διαβούλευση», που υμνολογούνται από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός. Και τι βλέπουμε; Οσο επιτρέπουν οι τροϊκανοί στον κ. Παπανδρέου να διαβουλευτεί μαζί τους, άλλο τόσο επιτρέπει και αυτός, για να ισοφαρίσει προφανώς, να έχουν κάποιον διάλογο μαζί του, πρώτον, οι αρχηγοί των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, δεύτερον, οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι, τρίτον, οι ίδιοι οι υπουργοί του και, τέταρτον, οι βουλευτές του κόμματός του, οι οποίοι υποχρεώνονται κάθε τόσο να προβαίνουν στη δημόσια αυτοαναίρεσή τους. Σε όλους εμφανίζει τις ειλημμένες αποφάσεις του, δηλαδή τις εντολές της τρόικας, σαν ανεπίδεκτες αμφισβήτησης, σαν τις πλάκες του Μωυσή. Και οι μεν υπουργοί, με την πολιτική τους επιβίωση στο βάθος του μυαλού τους, αλληλοκαρφώνονται, οι δε βουλευτές του, αδυνατώντας για πολλούς λόγους να τα πουν στον ίδιο, τα λένε στον όποιο πρόχειρο Παπακωνσταντίνου ή στην όποια Κατσέλη. Και τα λένε για ένα-δυο λεπτά βέβαια, κι όχι επί οχτώμισι ώρες. Ισως επειδή ξέρουν ότι και επί ένα εικοσιτετράωρο να μιλούσαν, αφενός θα τα έλεγαν σε ώτα μη ακουόντων και αφετέρου αμέσως έπειτα, κομματικώς συντεταγμένοι, θα ψήφιζαν αυτό που κατήγγελλαν.