Mετά
τις τουρκικές εκλογές
Επομένως το βασικό παραμένει η οικονομία και κατά πόσον υπήρξε
βελτίωση της ζωής τους στην περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον
Ερντογάν. Η τουρκική οικονομία παρά τα προβλήματά της και τις διαρθρωτικές
αδυναμίες της, ακόμη και το 2013 γνώρισε ένα ρυθμό ανάπτυξης του 4% σε μια
στιγμή οικονομικής κατάθλιψης στην Ευρώπη. Μια απόδοση που συγκρίνεται μόνο με
αυτή των ασιατικών οικονομιών. Η αδυναμία των αντιπάλων του Ερντογάν είναι η
έκφραση της μόνιμης αδυναμίας που είχε πάντα ο κοσμικός χώρος της τουρκικής
πολιτικής ζωής, πάντα
μειοψηφικός σε
μια χώρα με βαθιές τις ρίζες του Ισλάμ. Αυτή η διαίρεση όμως δεν θα πρέπει να
ιδωθεί μόνο με θρησκευτικούς όρους αλλά και με οικονομικούς. Ο Ερντογάν και το
κόμμα του στηρίζονται από μια νέα ισλαμογενή αστική τάξη που αναπτύχθηκε κυρίως
στην Ανατολία και βρίσκεται σε αντιπαλότητα με την κοσμική αστική τάξη της
Κωνσταντινούπολης, της Άγκυρας και των Μικρασιατικών παραλίων. Αυτή η κοσμική αστική
τάξη κυριάρχησε για σχεδόν ένα αιώνα στην Τουρκία με τη στήριξη του στρατού και
των γραφειοκρατικών μηχανισμών του κεμαλικού κράτους. Η επιτυχία του Ερντογάν
και του ισλαμικού κόμματός του AKP
έγκειται στο γεγονός ότι ανέτρεψε την πολιτική αυτή κυριαρχία και έβγαλε
από το κοινωνικό περιθώριο μια σιωπηρή μάζα και της έδωσε υπόσταση. Βεβαίως
στις τελευταίες εκλογές παρά την καθαρή νίκη του έχει υποστεί και μια σχετική
φθορά, σε σύγκριση με τις τελευταίες
βουλευτικές εκλογές, φθορά που υπολογίζεται γύρω στο 7%. Επί πλέον η νίκη του
αυτή δεν τον αθωώνει φυσικά από τη διαφθορά και τα σάνδαλα. Το βέβαιον όμως
είναι ότι θα εγκαθιδρύσει στην Τουρκία ένα ακόμη περισσότερο αυταρχικό
καθεστώς, ιδίως αν εκλεγεί πρόεδρος με αυξημένες εξουσίες με επίφαση μόνο τις δημοκρατικές
διαδικασίες. Αν και παραμένει τρωτός, εντούτοις η εξουσία του, εκτός απροόπτου,
δεν απειλείται. Λόγω δε των διαμορφούμενων γεωπολιτικών ισορροπιών στην περιοχή
και με όσα συνέβηκαν στην Κριμαία, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θα είναι
υποχρεωμένοι να συνεργαστούν μαζί του. Γίνεται ακόμη λόγος για αποκατάσταση των
σχέσεων με το Ισραήλ και πιθανή επίσκεψη του στην χώρα αυτή, κάτι που δεν
αποκλείεται, καθώς ο Ερντογάν είναι αρκετά πραγματιστής όταν πρόκειται για την
προάσπιση των τουρκικών συμφερόντων και την εδραίωση της εξουσίας του.
Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής
πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του
Πανεπιστημίου Κρήτης.
Προς το παρον τα οσα γραφεις ;μπορω να τα εχω υπ οψιν μου.Η θεωρια μου ειναι οτι ο μελλον μας παιζεται σαν γιο γιο μεταξυ αμερικης και Ρωσσιας και πολυ φοβουμαι να μην συμβει οτι εγινε στην Συρια.Οι φιλικες μας σχεσεις πρεπει να ειναι με την Μ.Βρεττανια ενδυναμωμενες.Δεν εχουμε αλλη ευκαιρια.Αλλα επειδη τα εκαμαν μουσκεμα με την ΕΟΚΑ και τον Μακαριον καλυτερα να στριψουμε την προσοχη μας με την αμερικη και τα συμφεροντα της αλλα φιλικες διπλωματικες σχεσεις με την Ρωσσια.
RépondreSupprimer