Ελληνικά Αδιέξοδα και διλήμματα

 

Στέφανος Κωνσταντινίδης

 

Με το τρίτο μνημόνιο ολοκληρώθηκε η αποικιοποίηση της Ελλάδας. Όπως φαίνεται, η Κυβέρνηση Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει ουσιαστικά στον ίδιο δρόμο όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και καμιά αριστερή σάλτσα δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ατελεύτητες διαπραγματεύσεις με τους Θεσμούς, την Τρόικα δηλαδή, το μαρτύριο της σταγόνας, το συνεχές μαρτύριο ενός λαού. Με ένα τεράστιο χρέος που σε λίγο θα ξεπερνά το 200% του ΑΕΠ, με ένα κράτος διαλυμένο, και με τον πολιτικό κόσμο και τα κανάλια να ασχολούνται με τον Φίλη και τον Πανούση, πριν λίγο με το εκατομμύριο του Σταθάκη ή την εταιρεία του Φλαμπουράρη, και δεν ξέρω τι άλλο θα βρεθεί στη συνέχεια,  η χώρα θα βουλιάζει σταθερά και  τα τραγικά αδιέξοδα θα μεγαλώνουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κυβέρνηση ξέμειναν από οράματα, αν ποτέ είχαν, και ικανοποιούνται σε ρόλο διαχειριστή της καθημερινότητας σύμφωνα με τις εντολές και τις προδιαγραφές των ξένων τοποτηρητών, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων. Η συνεχής όμως ανακύκλωση του χρέους θα μονιμοποιεί την αποικιοποίηση. Στη Δεξιά, τέσσερις μετριότητες αγωνίζονται για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί εξαντλούνται σε ανούσιες συζητήσεις χωρίς να προτείνουν τίποτε το ουσιαστικό για τη χώρα. Και όσο για τα μικρότερα κόμματα, είτε φιλοδοξούν συμμετοχή στην υπό κηδεμονία κυβερνητική διαχείριση, είτε περιχαρακώνονται στην ιδεολογική τους σιγουριά.

Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι επαναλαμβάνουν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι ακόμη και αυτή η προτεινόμενη αναδιάρθρωση δεν πρόκειται να έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Και ότι η μόνη λύση είναι η διαγραφή του σε ένα ποσοστό που να ξεπερνά τουλάχιστον το 60%. Αλλά αυτοί που θέλουν να κρατούν την Ελλάδα μόνιμη αποικία, δεν πρόκειται να συγκατανεύσουν εύκολα σε μια τέτοια διαγραφή. Άρα μένει ο μονόδρομος της μονομερούς διαγραφής του από μια ελληνική κυβέρνηση που θα πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό και θα αναλάβει την ευθύνη για τη ριζική αναδιάρθρωση των οικονομικών και παραγωγικών δομών της χώρας και τη ριζική μεταρρύθμιση της σημερινής κρατικής πελατειακής μηχανής. Μια τέτοια πολιτική δεν είναι εύκολη και η Ελλάδα σίγουρα θα ματώσει. Όμως με μια τέτοια πολιτική ανοίγονται νέοι δρόμοι στην χώρα, υπάρχουν ελπίδες, ενώ η σημερινή  πολιτική είναι αδιέξοδη και οδηγεί στον αργό θάνατο.

Οι προβολές ξένων οικονομολόγων και τραπεζών αναφέρουν ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον δύο δεκαετίες, δηλαδή κάπου το 2035, για να επιστρέψει η χώρα στο βιοτικό επίπεδο του 2009. Οι δε δημογραφικές προβολές, δεδομένης της συνεχούς εξόδου δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων   από την χώρα, των πιο μορφωμένων και των πιο παραγωγικών ηλικιών, και δεδομένης της υπογεννητικότητας λόγω της κρίσης, κάνουν λόγο για δραματική   πτώση του ελληνικού πληθυσμού στις επόμενες δεκαετίες.  Την ίδια στιγμή η Ευρώπη μετατρέπει την Ελλάδα σε μια τεράστια φυλακή προσφύγων και μεταναστών  από τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίοι δεν θα μπορούν να μετακινηθούν παρά επιλεκτικά και σε μικρούς αριθμούς στον ευρωπαικό βορρά, σύμφωνα με τις ανάγκες του. Αυτό σημαίνει ότι μια γηρασμένη και φτωχοποιημένη ελληνική κοινωνία δεν θα είναι σε θέση να ενσωματώσει τους ξένους πρόσφυγες και  μετανάστες με ότι αυτό σημαίνει. Το προσφυγικό αυξάνει επίσης τις τουρκικές πιέσεις  στο Αιγαίο, δεδομένων των τουρκικών επεκτατικών βλέψεων,  με την ανοχή, αν όχι την ενθάρρυνση της Ευρώπης που θέλει να αναθέσει ρόλο χωροφύλακα στην Άγκυρα

Προσθέστε σε όλα αυτά και τις ραγδαίες κλιματικές αλλαγές, οι οποίες σύμφωνα με τις διάφορες επιστημονικές προβλέψεις θα επιδράσουν αρνητικά τις επόμενες δεκαετίες στην Ελλάδα, με κίνδυνο να υπονομεύσουν τον μοναδικό φυσικό πλούτο της χώρας και τις φυσικές ομορφιές της.

Με άλλα λόγια η χώρα έχει εισέλθει σε μια παρακμιακή εποχή, η οποία ήταν ήδη ορατή και στην εποχή της επίπλαστης ευημερίας των προηγούμενων χρόνων, αλλά που σήμερα είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού και διαπιστώνεται από την εθνική και κοινωνική ακτινογραφία της, όσο και να προσπαθούν κάποιοι να εξωραΐσουν την πραγματικότητα  με ανέξοδες  ρητορείες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Την ίδια ώρα οι ελίτ, οι διανοούμενοι και οι πολιτικοί αναλίσκονται σε ανούσιες συζητήσεις για τα επιμέρους χωρίς να έχουν να προτείνουν στον τόπο μια μακροπρόθεσμη πολιτική και ένα όραμα κοινωνικής ανάκαμψης, αναμόρφωσης και αναδημιουργίας, όχι μόνο στο χώρο της οικονομίας, αλλά περισσότερο ίσως  στο χώρο του πολιτισμού. Κι όμως η χώρα χρειάζεται μια ειρηνική επανάσταση για να ανακοπεί ο κατήφορος της παρακμής. Και μόνο η λαϊκή οργή μπορεί πια να το κάνει αυτό.  Πάντα μέσα από αυτή την λαϊκη οργή ξεκινούσαν οι μεγάλες αλλαγές και διοχετεύονταν στη συνέχεια μέσα σε θεσμικά πλαίσια.  Έστω δε και    αν πολλά όνειρα των λαϊκών κινημάτων προδίνονταν καθ΄οδόν και έμεναν ανεκπλήρωτα, εντούτοις ένα μέρος τους έβρισκε στο τέλος τον δρόμο της κοινωνικής πραγμάτωσης. Έτσι  πάντα προχωρούσε ο κόσμος, έκανε βήματα, ξέφευγε από τα λιμνάζοντα νερά.  Έτσι θα προχωρήσει και η Ελλάδα, αν το θελήσει και το επιβάλει η λαϊκή οργή.

*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

stephanos.constantinides@gmail.com

Στέφανος Κωνταντινίδης

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/s-konstantinidis/1460/285895/ellinika-adiexoda#sthash.DB5hy4Bw.dpuf