«Vase: Woman», Βαλορί, 1948. Ενα από τα έργα που φιλοτέχνησε
ο Πικάσο στο εργαστήριό του στην περιοχή Βαλορί κοντά στις Κάννες.
Ηταν μια ηλιόλουστη Κυριακή στη Νέα
Υόρκη και το πανδαιμόνιο στους δρόμους αναμενόμενο, καθώς βρισκόταν σε
εξέλιξη η μεγάλη παρέλαση για την «Ημέρα του Κολόμβου» που συγκεντρώνει
κάθε χρόνο χιλιάδες θεατές στους δρόμους του Μανχάταν. Θα μπορούσε
βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι οι επισκέπτες συνωστίζονται στο κέντρο
της πόλης και για τις γενναίες εκπτώσεις σε όλα σχεδόν τα καταστήματα
που φτάνουν σε ποσοστό μέχρι και 50% – χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε
τη συμπαθητικά κιτς παρέλαση. Οταν, πάντως, καταφέραμε να διασχίσουμε
τους πλημμυρισμένους δρόμους και φτάσαμε μπροστά στο Μουσείο Μοντέρνας
Τέχνης της Νέας Υόρκης, μας περίμενε άλλη μια ανθρώπινη ουρά, για την
οποία όμως ήμασταν προετοιμασμένοι, καθώς σε όλους αρέσουν τα μυστικά
όταν αποκαλύπτονται.
Και τα γλυπτά του Πάμπλο Πικάσο ήταν, σύμφωνα με τους ειδικούς της τέχνης, ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά στην ιστορία της τέχνης του 20ού αιώνα.
Ο Πικάσο δεν είχε εκπαίδευση ως γλύπτης· δεν διέθετε καν κατάλληλο στούντιο για να μπορεί να εξασκείται στην τέχνη της γλυπτικής, παρά μόνον μετά τα πενήντα του χρόνια, και τα γλυπτά που φιλοτεχνούσε τα φύλαγε όπως έναν θησαυρό στο σεντούκι που ήταν για τα... δικά του μάτια μόνο. Η πρώτη φορά που συναίνεσε σε μεγάλης κλίμακας έκθεσή τους, ήταν το 1966 όταν είχε φτάσει σε ηλικία 85 ετών.
Επόμενο είναι λοιπόν, η μεγάλη έκθεση με τίτλο «Picasso Sculpture» (διάρκεια έως τις 7/2) να έχει προκαλέσει ενθουσιασμό. Οι ουρές είναι τεράστιες, τα δημοσιεύματα του Τύπου εγκωμιαστικά και ερωτήματα όπως «ήταν τελικά καλύτερος ζωγράφος ή γλύπτης ο Πικάσο» –ποιος άραγε παίρνει την ευθύνη να απαντήσει;– ερεθίζουν ακόμη περισσότερο το κοινό και φουντώνουν τα ντιμπέιτ που τόσο αγαπάνε οι Αμερικανοί.
Είναι λοιπόν μια πολύ μεγάλη έκθεση, πολύ σημαντική και φυσικά εξαιρετικά ακριβή με ασφάλιστρα που μόνο ένα μουσείο όπως το MOMA θα μπορούσε να πληρώσει. Περιλαμβάνει εκατόν σαράντα έργα, δάνεια από μεγάλα δημόσια ιδρύματα και ιδιωτικές συλλογές από την Αμερική και ολόκληρο τον κόσμο, και πενήντα έργα που ήρθαν από το Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι. Το πρώτο έργο χρονολογείται το 1902 και το τελευταίο το 1964, καλύπτονται δηλαδή όλες οι δημιουργικές φάσεις του Πικάσο και σε κάθε αίθουσα υπάρχουν πυκνά, επεξηγηματικά κείμενα αλλά και περιστατικά αποκαλυπτικά για τη σχέση του Πικάσο με τη γλυπτική. Οπως αυτό όπου γίνεται αναφορά στην επίσκεψη του καλλιτέχνη το 1907 στο Εθνογραφικό Μουσείο του Παρισιού και στη γοητεία που άσκησαν πάνω του τα γλυπτά της Αφρικής και της Ωκεανίας. Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να δουλεύει με υλικό το ξύλο. Οπως εξηγούν οι επιμελητές της έκθεσης, Ann Temkin, Anne Umland και Virginie Perdrisot, «η σχέση του Πικάσο με τη γλυπτική δεν ήταν συνεχόμενη, εξελίσσεται σε επεισόδια. Στη διάρκεια έξι δεκαετιών δημιουργίας ο Πικάσο επαναπροσδιόρισε ξανά και ξανά τους όρους με τους οποίους ασκούσε τη γλυπτική, θέτοντας τον εαυτό του όχι μόνο σε διαφορετικό πλαίσιο απ’ αυτό που κινούνταν καλλιτέχνες της εποχής του, αλλά και από ό,τι ο ίδιος είχε δημιουργήσει στο παρελθόν». Κάθε ενότητα της έκθεσης στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, αντιπροσωπεύει ένα κεφάλαιο, μια φάση της γλυπτικής του καριέρας όπου φαίνεται και πώς περνούσε στη χρήση νέων υλικών, εργαλείων και τεχνικών. Υπάρχουν έργα φτιαγμένα με πηλό, γύψο, ξύλο, σίδηρο, μπρούντζο, ενώ τα θέματα που τον απασχόλησαν ήταν εκτός από την ανθρώπινη φιγούρα, ζώα και μουσικά όργανα.
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιευτηκε στις 01/11/2015
Και τα γλυπτά του Πάμπλο Πικάσο ήταν, σύμφωνα με τους ειδικούς της τέχνης, ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά στην ιστορία της τέχνης του 20ού αιώνα.
Ο Πικάσο δεν είχε εκπαίδευση ως γλύπτης· δεν διέθετε καν κατάλληλο στούντιο για να μπορεί να εξασκείται στην τέχνη της γλυπτικής, παρά μόνον μετά τα πενήντα του χρόνια, και τα γλυπτά που φιλοτεχνούσε τα φύλαγε όπως έναν θησαυρό στο σεντούκι που ήταν για τα... δικά του μάτια μόνο. Η πρώτη φορά που συναίνεσε σε μεγάλης κλίμακας έκθεσή τους, ήταν το 1966 όταν είχε φτάσει σε ηλικία 85 ετών.
Επόμενο είναι λοιπόν, η μεγάλη έκθεση με τίτλο «Picasso Sculpture» (διάρκεια έως τις 7/2) να έχει προκαλέσει ενθουσιασμό. Οι ουρές είναι τεράστιες, τα δημοσιεύματα του Τύπου εγκωμιαστικά και ερωτήματα όπως «ήταν τελικά καλύτερος ζωγράφος ή γλύπτης ο Πικάσο» –ποιος άραγε παίρνει την ευθύνη να απαντήσει;– ερεθίζουν ακόμη περισσότερο το κοινό και φουντώνουν τα ντιμπέιτ που τόσο αγαπάνε οι Αμερικανοί.
Είναι λοιπόν μια πολύ μεγάλη έκθεση, πολύ σημαντική και φυσικά εξαιρετικά ακριβή με ασφάλιστρα που μόνο ένα μουσείο όπως το MOMA θα μπορούσε να πληρώσει. Περιλαμβάνει εκατόν σαράντα έργα, δάνεια από μεγάλα δημόσια ιδρύματα και ιδιωτικές συλλογές από την Αμερική και ολόκληρο τον κόσμο, και πενήντα έργα που ήρθαν από το Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι. Το πρώτο έργο χρονολογείται το 1902 και το τελευταίο το 1964, καλύπτονται δηλαδή όλες οι δημιουργικές φάσεις του Πικάσο και σε κάθε αίθουσα υπάρχουν πυκνά, επεξηγηματικά κείμενα αλλά και περιστατικά αποκαλυπτικά για τη σχέση του Πικάσο με τη γλυπτική. Οπως αυτό όπου γίνεται αναφορά στην επίσκεψη του καλλιτέχνη το 1907 στο Εθνογραφικό Μουσείο του Παρισιού και στη γοητεία που άσκησαν πάνω του τα γλυπτά της Αφρικής και της Ωκεανίας. Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να δουλεύει με υλικό το ξύλο. Οπως εξηγούν οι επιμελητές της έκθεσης, Ann Temkin, Anne Umland και Virginie Perdrisot, «η σχέση του Πικάσο με τη γλυπτική δεν ήταν συνεχόμενη, εξελίσσεται σε επεισόδια. Στη διάρκεια έξι δεκαετιών δημιουργίας ο Πικάσο επαναπροσδιόρισε ξανά και ξανά τους όρους με τους οποίους ασκούσε τη γλυπτική, θέτοντας τον εαυτό του όχι μόνο σε διαφορετικό πλαίσιο απ’ αυτό που κινούνταν καλλιτέχνες της εποχής του, αλλά και από ό,τι ο ίδιος είχε δημιουργήσει στο παρελθόν». Κάθε ενότητα της έκθεσης στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, αντιπροσωπεύει ένα κεφάλαιο, μια φάση της γλυπτικής του καριέρας όπου φαίνεται και πώς περνούσε στη χρήση νέων υλικών, εργαλείων και τεχνικών. Υπάρχουν έργα φτιαγμένα με πηλό, γύψο, ξύλο, σίδηρο, μπρούντζο, ενώ τα θέματα που τον απασχόλησαν ήταν εκτός από την ανθρώπινη φιγούρα, ζώα και μουσικά όργανα.
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιευτηκε στις 01/11/2015
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire