Προς Επιμετρούντας (α’)
Γ.Σέρτης
ΚΑΤΙ ο επηρεασμός από τον Μπρεχτ –«μήπως αμελήσαμε ό,τι σημαντικό»;- κάτι η δασκαλική επιμονή ότι η επανάληψη μπορεί –κάποτε- να (συγ)κλονίσει και τα –ξεπίτηδες- βουλλωμένα αυτιά, αναγκαία αυτή η –ετήσια- χρονομέτρηση, επώδυνη και κουραστική (αυτό)αντιγραφή.
- Πώς από τα ψηφίσματα κατοχύρωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας του ΟΗΕ, για τερματισμό της τουρκικής κατοχής και άρση της αποσχιστικής ενέργειας του Ντενκτάς, καταλήξαμε –κατρακυλήσαμε, πιο σωστά- στο χάλι ν’ ακούμε από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, εν έτει 2017, να …σκεφτούν σοβαρά οι …δύο πλευρές, τόσον οι … βόρειοι όσον και οι νότιοι!
Παραμονή, λοιπόν, της 20ής Ιουλίου, και ξανά οι εικόνες να σταματούν πριν «το ποδοβολητό των βαρβάρων» αναστατώσει την κερυνειώτικη ακτή.
Όσοι είχαμε το θλιβερό προνόμιο να βρεθούμε στο σημείο της εισβολής εκείνο το ανείπωτο πρωινό της 20ής Ιουλίου του 1974, δεν αναμένουμε, ύστερα από 43 χρόνια, φορτηγά με κούτες του «Φακέλου της Προδοσίας», για αναμόχλευση της μισαλλοδοξίας από κάπηλους και μεταμφιεσμένους, με προσποιήσεις –τάχα- ότι δεν …ξέρουν τους ένοχους και συνένοχους, ως να αποδήμησαν οι χιλιάδες αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες.
Για τους νεότερους, λοιπόν, η επαναληπτική χρονομέτρηση:
Για όσους επέζησαν από την πρωτοφανή τουρκική βαρβαρότητα, ο αγώνας της επιβίωσης αποτελεί προσωπικό μυθιστόρημα σ’ ένα κοινό αφήγημα που μόνον όσοι βρέθηκαν σε τέτοια δεινή θέση –βαρυπενθούντες και ανέστιοι, από τη μια στιγμή στην άλλη με τα ρούχα που φορούσαν, ταπεινωμένοι και εξαθλιωμένοι- μπορούν να αντιληφθούν.
Στα δυο-τρία χρόνια που ακολούθησαν, παραζαλισμένοι από την καταστροφή, με τις φωτογραφίες των απόντων, με την οργή και τον θυμό στις σφιγμένες –αποφασιστικά- γροθιές μας, χωρίς ταλαντεύσεις στη διεκδίκηση:
- Λευτεριά – Επιστροφή! Έξω ο Αττίλας από την Κύπρο! Όχι διχοτόμηση, όχι ομοσπονδία!
Με ιδιαίτερο βάρος των λέξεων το:
- Ουδέποτε θα απεμπολήσομε!...
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 19/07/2017
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire