Το νόημα...

Το νόημα...

... των λέξεων καθαυτό είναι φορές που δεν φθάνει για να περιγράψει τα πάθη των ανθρώπων. Για να τα διεκτραγωδήσουν, ακόμη και ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης χρειάστηκε συχνά να καταφύγουν σε μεταφορές και αλληγορίες. Τόσο ασύλληπτες και απίστευτες είναι μερικές φορές οι καταστάσεις των ανθρώπων, που το σαστισμένο πνεύμα χρειάζεται τέτοιες διευκολύνσεις.

Το κράτος...

... ως Τιτανικός είναι στις μέρες μας η κυρίαρχη μεταφορά. Σαν να μην άδειασαν ποτέ τα καταστρώματά του. Κυβερνήσεις που μολονότι χτύπησαν μια φορά στο παγόβουνο χωρίς να βυθιστεί το πλοίο τους βάζουν όλα τους τα δυνατά για να το ξαναθέσουν στην ίδια πορεία. Η οικονομική κρίση που ζούμε αποκάλυψε μια βαθιά πολιτική κρίση παντού. Οταν οι Ιρλανδοί είδαν σαστισμένοι πόσο δουλικά οι κυβερνήσεις τους έσκυψαν μπροστά στους τραπεζίτες, ένας από αυτούς, ο καθηγητής των Οικονομικών Μόργκαν Κέλι, είπε: «Τώρα πια δεν μπορούμε να ελπίζουμε παρά μονάχα στην καλοσύνη των ξένων». Είναι η τελευταία ατάκα της Μπλανς Ντιμπουά στο θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος», όταν, μετά τον βιασμό της, αναγκάζεται να δεχτεί τον εγκλεισμό της σε ψυχιατρικό άσυλο. «Οποιος κι αν είσαι», λέει στον γιατρό που την παίρνει μαζί του, «πάντα ήλπιζα στην καλοσύνη των ξένων». Είναι μια μεταφορά που αναφέρεται στο ότι κάποτε επιβίωνε ως πόρνη, κάτι που ποτέ δεν θα τολμούσε να ομολογήσει σε κανέναν. Οπως άλλωστε δεν τολμά σήμερα να το ομολογήσει καμιά από όσες κυβερνήσεις εκπορνεύονται στους δανειστές τους. Για πολιτικούς κατώτερης ποιότητας που μιλούν σαν ευνούχοι, γράφουν πολλοί σχολιαστές - λέει ένας από αυτούς, ο θεατρικός συγγραφέας Γκάβιν Κόστικ - μια αναφορά στους ευνουχισμένους άρρενες «καστράτους», που με τη γυναικωτή φωνή τους κάποτε έτερπαν με τα τραγούδια τους τις παπικές αυλές. Ο παραλληλισμός της απώλειας του ανδρισμού με την απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας είναι εμφανής.

Για τα πάθη...

... των λαών, εδώ είναι κυρίαρχος ο φόβος του βιασμού. Δεν είναι τυχαίο εκείνο που έγραφε στο πρωτοσέλιδό του το περιοδικό «Εκόνομιστ»: «Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο άνθρωπος που πήδηξε μια ολόκληρη χώρα». Ούτε εκείνο που έγραφε στο πανό του ένας αγανακτισμένος της Βαρκελώνης: «Δεν μπορώ να σφίγγω το ζωνάρι και ταυτόχρονα να κατεβάζω το πανταλόνι». Αν και ένας άλλος ιρλανδός σχολιαστής, ο Σέι Μπέγκορα, εντρύφησε ακόμη πιο βαθιά στην πολύπλοκη και συχνά σαδομαζοχιστική σχέση τού θύματος με τον βιαστή του: «Σε παρακαλώ, πειθάρχησέ με. Οχι, πιο αποδοτικά! Πιο ανταγωνιστικά! Χρειάζονται θυσίες, ακόμη και από εκείνους που δεν έχουν λεφτά. Πόνεσέ με! Ντύσου Ανγκελα Μέρκελ! Ξεζούμισέ με!».

Φάρμακα...

... φαρμάκια, κίνδυνοι μετάδοσης, σαν να ακούμε κιόλας στ' αυτιά μας τα μεσαιωνικά καμπανάκια των λεπρών. Μια εκστρατεία τρόμου, σαν να μην απομένει τίποτα πια για τον λαό, παρά μονάχα μια θέση στον ναό των Φιλισταίων, στον ρόλο του Σαμψών, να σπρώχνει τις κολόνες φωνάζοντας «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

 

Πηγή: Τα Νέα

Δημοσιεύτηκε στις 30/06/2011