Αλκίνοος Ιωαννίδης:
Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Ο δημοφιλής κύπριος τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, κατακεραυνώνει τους κυβερνώντες στην Κύπρο αλλά και τον ίδιο τον λαό της Μεγαλονήσου με ένα κείμενό του που ανήρτησε στην προσωπική του ιστοσελίδα.
Στο κείμενό του με τίτλο Ελεύθεροι Κατακτημένοι, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης καταγγέλλει πρωτίστως τον ίδιο τον λαό και τις επιλογές που έκανε τις τελευταίες δεκαετίες, λησμονώντας την ιστορία του και τα μαθήματα του 1974. Το κείμενο του Ιωαννίδη έχει ως εξής.
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει.
Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Ερχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ό,τι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Εχω γάμο» λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ό,τι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ό,τι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Εφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ' έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ' αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ό,τι ποτέ μας κράτησε σ' αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ' ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει "plan B". Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς "Όχι". Έστω και για μια στιγμή. Ένα "Όχι" καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας "Ναι".
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
Στο κείμενό του με τίτλο Ελεύθεροι Κατακτημένοι, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης καταγγέλλει πρωτίστως τον ίδιο τον λαό και τις επιλογές που έκανε τις τελευταίες δεκαετίες, λησμονώντας την ιστορία του και τα μαθήματα του 1974. Το κείμενο του Ιωαννίδη έχει ως εξής.
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει.
Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Ερχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ό,τι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Εχω γάμο» λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ό,τι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ό,τι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Εφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ' έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ' αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ό,τι ποτέ μας κράτησε σ' αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ' ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει "plan B". Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς "Όχι". Έστω και για μια στιγμή. Ένα "Όχι" καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας "Ναι".
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
Πριν 22'
Αλκίνοε, σε ευχαριστούμε που έκανες τον κόπο να καθήσεις και να
περιγράψεις τόσο λεπτομερώς και με τόση ευστοχία την πραγματικότητα.
Είμαστε δίπλα σου. Είμαστε με τα αυτιά ανοιχτά να ακούσουμε και το
παρακάτω. Πάντα οι ποιητές προπορεύονται των "τεχνοκρατών" και όχι το
αντίθετο όπως μας έκαναν να πιστέψουμε.
1
2
Πριν 36'
ΔΩΡΑ
ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΟ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΑΣ ΑΛΚΙΝΟΕ.ΜΕ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ Η
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ:ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΔΟΛΟΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ.ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΣΡΕΦΟΥΝ ΣΤΟ ΤΟΠΟ ΤΟΥΣ.ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
2
19:35
ίλια δίκια έχει ο Αλκίνοος.
Και αυτά που γράφει τα γράφει ΚΑΙ για την Ελλάδα. Αλλά αν τά έγραφε πρίν
θα βγαίνανε οι ελλαδίτες γερμανοτσολιάδες να του πουν "Τί σε νοιάζει
εσένα ρε κύπριε?" από την άλλη θα βγαίνανε οι κύπριοι γερμανοτσολιάδες
και θα τούλεγαν : "τι σε νοιάζει εσενα ρε κύπριε - ασε να κάνουν σεφτέ
οι τράπεζές μας".
Αρε έρμε Ελληνισμέ.......... 5000 χρόνια ιστορίας δίδαξες τον κόσμο τι
θα πει Ηρωισμός αλλά και τί προδοσία, τί θα πει πατριώτης αλλά και τί
ρουφιάνος. Εσύ που ταυτόχρονα στη μητέρα τον μαχών για όλο το δυτικό
κόσμο, έδωσες Έναν Λεωνίδα αλλά και έναν Εφιάλτη.
Αυτοί είμαστε κύριοι. Από την Κύπρο μέχρι την Ήπειρο, και από το
Διδυμότειχο μέχρι τη γαύδο. 5000 χρόνια εαυτούλιδες, ρουφιάνοι και
παρτάκιδες. 5000 χρόνια ήρωες και δάσκαλοι των πάντων. Τώρα αν κάποιος
νομίζει ότι είναι καλύτερος, ή πιο έληνας απο το γείτονα, ας κοιτάξει
και αυτός τον καθρέφτη να δεί αν είναι με το Λεωνίδα που θυσιάστηκε για
τους απανταχού ΕΛΛΗΝΕΣ, ή με τον εφιάλτη που τα έδωσε ΟΛΑ για τον εαυτό
του.......
3
7
18:50
Ως Έλληνας Κυπριακής καταγωγής κατανοώ πλήρως το ύφος και περιεχόμενο
στο γράμμα του Αλκίνοου. Αν δεν έχεις πάει ποτέ στην Κύπρο δεν έχεις
ιδέα για τι πράγμα μιλάει. Η φούσκα του νεοπλουτισμού στην Κύπρο
ξεκίνησε την δεκαετία του '80 και έσκσε σήμερα. Τα αυτοκίνητα ΟΛΑ
κοινούργια και ακριβά, τα ρούχα πανάκριβα και κακόγουστα. Οι προσώπικες
Εκκλησίες σε κάθε σπίτι φαντασμένου ήταν μία νέα μόδα στις αρχές του
90.. ''I believe in Γod more than you do''. Οι φτωχές Φιλιππινέζες που
εκτελούσαν και άλλα χρέη (ξέρεις...) και βέβαια τα υπέρογκα και μη
βιώσιμα δάνεια σε σπίτια, επιχειρήσεις, κτλ - 2,3 ή και 4 φορές υποθήκη
το καθένα.
ΧΚ
28
18:50
Η μελωδικοτατη και ακρως ποιητικη αναλυση του Αλκινοου εμπεριεχει το
απαραιτητο συστατικο της τεχνης, της ζωης και ολων τον πραξεων του
ανθρωπου...την αληθεια..
14
18:48
Βραβο Αλκινοε ! τους ξεβρακωσες τους αθλιους ! ν'αγιασουν τα... πληκτρα
του υπολογιστη σου !! Εγω γυρισα στην Ελλαδα απ'την Αμερικη και εμεινα
20 μηνες και τους ειδα τους "Ελλαδιτες" τους παραφουσκωμενους
"Ελλαδιτες" να
ξεφουσκωνουν και να σωριαζονται ! Ναι, αυτους που εστειλαν εμενα και
τοσους αλλους στην Εξορια της ξενηχτιας,
Μια βραδια εβγαλα το μπουζουκι μου να παιξω δυο πενιες σε μια ταβερνα
και δεν μπορουσα ν'ακουσω τι επαιζα !!!
απ'το κουβεντολοι , χαβρα Εβραιικια σου λεω λες και δεν υπηρχα ! ετσι κι
εγω το εβαλα παλι στη θηκη πλερωσα κι εφυγα ! τωρα ειμαι παλι στο
Μισουρι των ΗΠΑ και εκπαιδευω αλογα , καταλαβαινομαστε καλυτερα !
Ανδρεας.
3
14
18:39
Αλκίνοε, καλά τα λες. Λίγο ρομαντικό το γράψιμο λόγω της καλλιτεχνικής
σου φύσης, αλλά το πρόβλημα είναι κυριώς τεχνοκρατικό.
Η Κύπρος είχε φτιάξει ένα τραπεζικό σύστημα α λα Μάλτα, Λουξεμβούργο και
Ελβετία. Κάποια λάθη γίνανε και τώρα βρίσκουν ευκαιρία κάποιοι
Ευρωπαίοι να την βγάλουν έξω από το παιχνίδι. Η μουσική σου είναι
ποιοτική και πουλάει αλλά ο κλάδος σου δεν είναι εξαγωγικά
ανταγωνιστικός. Το τραπεζικό σύστημα είναι αυτό που δίνει δουλείες στην
Κύπρο και κρατάει το νησί ανεξάρτητο. Αυτό θέλουν να πάρουν τώρα που
υπάρχει κρίση.
Τα άλλα σχόλια είναι ρομαντικές θλίψεις γέρων ανθρώπων. Αν θέλεις να
βοηθήσεις τη χώρα σου, την Ελλάδα και την Κύπρο, κοιτάχτε πως θα γίνετε
ανταγωνιστικοί στο χώρο σας. Η Universal Music, των δίσκων σου, είναι
καλή σε προσωπικό επίπεδο, αλλά μια ελληνική εταιρία ανταγωνιστική θα
ήταν ακόμa καλύτερη για τις αναπτυξιακές ανάγκες του κλάδου σου.
2
5
18:39
Εμένα δεν μου αρέσει να βάζω εγώ το αίμα και κάποιοι να κρατάνε το καλαμάκι
Έτσι είναι φίλε η ζωή αλλά θα αλλάξει
1
1
18:33
Ωραίο κείμενο με μεγάλες αλήθειες. Διαφωνώ στο ότι η Ελλάδα δεν έχει
βοηθήσει την Κύπρο και στο ότι ενα ΟΧΙ χρειάζεται ακόμα κι αν είναι να
οδηγήσει σε κάτι χειρότερο. Αυτό που χρειάζεται είναι να αντιληφθούν
όλοι τις αιτίες της καταστροφής και στις δύο χώρες και να χαράξουμε άλλη
πορεία ενωμένοι και χωρίς ανέξοδους ηρωισμούς και ακραίες αντιδράσεις.
Να βοηθηθούν οι δυνάμεις που θα προτείνουν κάτι νέο και διαφορετικό και
όχι οι λαικιστές που μας χαιδεύουν τ' αυτιά.
20
18:22
Επειδή σας φταίει και ΠΑΛΙ η Ελλάδα δεν πρέπει να στείλουμε ξανά ούτε
έναν φαντάρο στο κρατίδιο σας. Δεν είμαι φασίστρια αλλά δεν μου αρέσει
επίσης να κατηγορείτε εμάς για τα λάθη σας.Κύριε Ιωαννίδη σας
εκτιμούσα,μετά από αυτό το κείμενο σας βαρέθηκα και σας σιχάθηκα.
31
3
Πριν 43'
Ανοιξτε τα ματια σας και κοιταξτε λιγο γυρο σας. Αν δεν ειναι η Ελλαδα οπως τα περιγραφει ο Αλκινοος, τοτε τι ειναι;
2
18:07
Ενα πραγμα δεν εχουν καταλαβει οι ασχετοι και ο Αλκινοος προσπαθει αλλα
δεν φτανει. Ο τρελλος δανεισμος, εδημιουργησε πολλες δουλειες και
ανεβασε το βιοτικο επιπεδο. Τα δε offshore accounts των Ρωσων και αλλων
δψσανε στις τραπεζες χρυσες δουλειες. Ελα ομως που η οικονομια της
Κυπρου δεν μπορουσε να απορροφησει τα χρηματα αυτα σε επενδυσεις. Εγινε
τρελλο παρτυ τα τελευταια 10 χρονια, Οι Κυπριοι νομισανε οτι το βιοτικο
τουες επιπεδο ανεβηκε γιατι το αξιζανε, μεχρι που καταλαβανε οτι ολα τα
δανεια που εκαναν ηταν σαπια και χωρις αντικρυσμα. Το παρτυ τελειωσε.
Για να κλεισουνε την Λαικη καταλαβενετε ποιος ηταν το προβλημα. τα
κορακια μεσα στην τραπεζα τα ειχαν κανει λυμπα.
15
17:23
εύχομαι και ελπίζω η ευαισθησία του καλλιτέχνη να αποτελέσει κάποτε
την πυξίδα των ανθρώπων.Ενα μεγάλο ΕΥΓΕ στον Αλκίνοο και ΝΤΡΟΠΗ σε όλους
αυτούς που έκαναν τις κοινωνίες και τους ανθρώπους σκλαβους και έρμαια
του κέρδους.Παναγιώτης
1
14
17:16
Το "Οχι" ειναι σημαντικότερο κι ας χάσουμε περισσότερα μετα...
Οσο επιβιώνει αυτο το ναρκισσιστικο σκεπτικό, τόσο θα μένουν τα πράγματα
πίσω.
Ενα ΟΧΙ ειναι βέβαια διορατικότητα κι ηρωισμος αν ο χρόνος κι η
πραγματικότητα δείξουν κέρδη σε σχεση με ενναλακτικους δρόμους, ή
τουλαχιστο οχι πολυ περισσοτερη ζημια. Οταν όμως "χάσεις περισσότερα
μετα" ειναι απλά βλακεία και ψευτομαγκια -- παραλογισμοι που κάνανε μια
δύσκολη στιγμη καταστροφική.
3
7
17:07
Φιλε, φαίνεται από τα γραφόμενα σου ότι είσαι παιδί οικογενειας με
επαύλεις. Θέλω να δω το τι θα γραφεις σε ένα χρόνο από τώρα εφόσον
βιώσεις κάποια πράγματα τα οποια ποτε δεν σε απασχόλησαν. Εργάζομαι σε
τράπεζα, είμαι στέλεχος και mαρέσει. Πολύ απλά σε ένα χρόνο από τώρα εσύ
από πάνω κάτω κι εγώ από κάτω πάνω. Έτσι είναι φιλε η ζωή αλλα θέλει
χρόνο..
69
12
16:33
αντε και στην Βορεια Κορεα να κανεις νανενα πατριωτικο εμβατηριο για το παιδοβουβαλο Κιμ!!
64
7
16:25
ειναι πολλοι που στοχαζονται σαν τον Αλκινοο ,οχι σημερα που επεσαν οι
μασκες των ανεκδιηγητων ολιγιστων του φαινεσθαι αλλα χρονια ως ξυπολητα
ταγματα πορευομενοι στα υπογεια ρευματα...ομως η κυριαρχη ιδεολογια στο
επικοδομημα λυσαλεα εμποδισε ως μπλοκ ιερο μμε,κομματα,εργολαβοι να
προβαλει συστηματικα το καταναλωσε για να εισαι κατι...τωρα εχει απολυτο
δικιο ο Αλκινοος,τωρα τουλαχιστον εχουμε ελπιδα ο οικουμενικος
ελληνισμος να βρει την χαμενη του αθωοτητα...
4
19
15:51
Ασε μας ρε Αλκίνοε, μια ζωή οι "Ελλαδίτες" σας απογοητεύουν, είτε στα
πανεπιστήμια, είτε στην δημοσιογραφία....Ασε μας.....Το κόμπλεξ της
κατάκτησης της Κύπρου από τους Τούρκους, δήθεν-ντε-και-καλά επειδή δεν
σας προστατεύσαμε το ξεπεράσαμε. Και άμα δεν γουστάρεις, τράβα στην
Κύπρο.
58
12
15:18
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΤΟ
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΚΑΛΑ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΠΟΥ ΒΑΛΑΤΕ ΣΤΟ
ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΘΕ ΦΡΑΣΗΣ ΔΕΙΤΕ<<Όταν
κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις
επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για
την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη
μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν
νομίζω...>>.ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΔΙΚΟ,ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΤΑ
ΛΕΕΙ,ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΚΑΙ ΓΙΝΑΜΕ ΚΑΠΟΙΟΙ
ΑΛΛΟΙ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΟΝΑ,ΟΣΟ ΚΙ
ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΟΥΜΕ.ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΩΣΑΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΝ ΞΑΝΑ.ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΟΠΩΣ ΤΟΣΕΣ
ΑΛΛΕΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΞΑΝΑ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΕ ΑΙΜΑ,ΝΑΙ.ΜΕ ΘΥΣΙΕΣ,ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΑΡΑΔΟΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ
ΚΑΝΕΝΑΝ.
3
49
14:42
Οποιος καταλαβε το κειμενο σου (σιγουρα παντως οχι αυτος ο οποιος το
ανηρτησε σ αυτην την ηλεκτρονικη σελιδα) θα συμφωνησει μαζι σου... Εγω
παλι θα θελα ξα σ ευχαριστησω που με τα λογια και την προσωπικοτητα σου
δινεις φωνη σε πολλους σιωπηλους Ελληνες με τα τραγουδια και την σταση
σου. Πριν περιπου 20 χρονια σε ειδα να περνας μπροστα μου στο Θησειο και
σου ψελλισα οτι εισαι πολυ μεγαλος. Εξακολουθω να το πιστευω τοσα
χρονια μετα. Συνεχισε να εμπνέεις οσους μπορεις.
1
30
14:33
ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΜΙΛΑΣ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ-ΚΥΠΡΙΟΥ,ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ
ΒΟΛΕΥΤΕΙ,ΚΑΙ ΕΠΕΞΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΟΡΩΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ(((ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ
ΣΟΛΩΜΟ ΜΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΚΑΤΕΒΑΣΑΝ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΗΜΑΙΑ(ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΩ
ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ))
ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ
ΣΙΚΑΓΟ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ
ΔΕΣΤΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Ο ΟΤΣΑΛΑΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ(ΝΕΑ ΒΑΡΚΙΖΑ),
ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΖΗΤΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ
Ο ΚΕΡΙ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΙΡΑΚ,
Ο ΠΟΥΤΙΝ ΜΕ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ
ΠΟΡΤΑ
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΛΕΟΝ ΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΧΕΡΙ ΣΤΟΥΣ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ
ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ
ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΑΝ ΠΑΡΟΥΝ ΦΩΤΙΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ
ΠΡΙΝ ΓΙΘ,ΑΥΤΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ,ΔΕΝ
ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΑΝΤΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥΣ
ΤΟ ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΗΔΗ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΕ ,ΕΙΝΑΙ ΠΡΟ ΤΟ ΠΥΛΩΝ
ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ???????????
1974 ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ-200000 ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ-ΤΟ ΝΗΣΙ ΚΟΜΜΕΝΟ ΣΤΑ ΔΥΟ
ΕΡΙΞΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ
2013 ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ,ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΘΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΤΡΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ(ΜΠΑΡΜΠΑ ΦΩΤΗ)
20
4
14:17
Αλκίνοε, συγχαρητήρια για την καθαρή και ουσιαστική σκέψη και στάση σου.
Γ.Τσεμπερόπουλος, κινηματογραφιστής
2
21
14:00
Αγαπτητέ Αλκίνοε, όλα αυτά που λες είναι πολύ σωστά. Αλλά να μην ξεχνάς
ότι οι Ελλαδίτες όπως τους αποκαλείς πολέμησαν στο πλευρό σας στον
Αττίλλα. Οι Ελλαδίτες εξακολουθούν και υπηρετούν στην Εθνοφρουρά της
Κύπρου. Οι Ελλαδίτες φιλοξενούν τα παιδιά της Κύπρου στα Ελληνικά
Πανεπιστήμια με ειδικό καθεστώς εισαγωγής και πολλοί από αυτούς
συνεχίζουν και βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα. Ας μην χρεώνουμε σε όλους
τους Ελλαδίτες όπως αποκαλείς τα λάθη μιας περιόδου κατά την οποία ο
Ελληνικός Λαός στέναζε κάτω από τη Χούντα.
5
44
13:42
Εξαιρετικό! Και συγκινητικό. και πολύ αληθινό... Ομως κάπου χάθηκα! Στο
"δια ταύτα" τι εννοεί ο Αλκίνοος? Επρεπε τελικά να πούμε ΟΧΙ? Και
γιατί? για να υπερασπιτούμε τις βίλες μας, όπως ο ίδιος λέει?
2
14
13:28
Δεν εχω δικηο !!! να ξερω οτι υπαρχουν λεβεντιες σε αυτο το νησι ....κι
ας ειμαι Ελλαδιτης ....Θα δινα την ζωη μου για παρτι τους ...τάξιζουν
!!!!!!!!
1
9
13:11
Ο Αλκινοος εχει μιαν απαραμιλλον ευαισθησιαν και ολικην θεωρησιν της
πραγματικοτητος η οποια και μεταξυ δημιουργων της Τεχνης σπανιζει αλλα
πρεπει να γνωριζηι οτι δεν ειναι μονος, ως και οτι "... ΟΥΚ ΟΨΙΣ ΤΩΝ
ΑΔΗΛΩΝ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ..."
Ε.Ε.Δ.
8
13:07
με την άδεια του συνεχίζω: ......ήταν εκείνοι που πηγαίναν διακοπές για
να ξεκουραστούν !! σε εξωτικές χώρες ή χώρες για να κάνουν ψώνια χωρίς
να έχουν αντιληφθεί ποιος είναι ο τόπος που επισκέφθηκαν καιχωρίς να
έχουν επισκεφθεί την χώρα τους, ήταν εκείνοι που έχουν κηπουρό και δεν
αναζητούν την χαρά να φτιάξουν το κήπο τους, εκείνοι που ότι κέρδιζαν με
τη δουλειά τους το κατανάλωναν και τώρα ζητούν να πληρώσουν εκείνοι που
τα επένδυσαν σε σπίτια, επιχειρήσεις, καταθέσεις. Εκείνοι που δέχονταν
να παίρνουν αύξηση ως επίδομα έγκαιρης προσέλευσης και σήμερα να μην
μπορούν να δικαιολογηθούν στα παιδιά τους, ήταν εκείνοι που ......που να
σταματήσω δεν ξέρω Σ.Κ.
21
13:04
Κυριε Αλκινοο Ιωαννιδη καλημερα. Σας ευχαριστω πολυ για το ωραιο αρθρο
σας. Σας ευχαριστω που επιτελους καποιος λεει τα αυτονοητα. Να ειστε
πολυ καλα. Ειμαστε λαος που ποτε δεν μας αρεσε η αληθεια. Οταν ο κ.
Γιαννιτσης πριν απο δωδεκα χρονια εκανε προτασεις για το ασφαλιστικο,
τον βριζαν ολοι. Σημερα εξακολουθουν να γκρινιαζουν χωρις να
αναλαμβανουν το μεριδιο ευθυνης που δεν συνεβαλλαν στην αντιμετωπιση του
οταν επρεπε. Παντα να γκρινιαζουμε για να μην αναλαμβανουμε ευθυνες.
1
33
13:04
Εντάξει, οι καλλιτέχνες έχουν το δικό τους τρόπο προσέγγισης και είναι
απαραίτητος σε μια κοινωνία. Γι' αυτόν τον τρόπο η στιγμή είναι
μεγαλύτερης σημασίας από τη διάρκεια. Αλλά την ευθύνη την παίρνουν
άλλοι με πιο ορθολογικά κριτήρια, όπου η διάρκεια έχει μεγαλύτερη
σπουδαιότητα από τη στιγμή.
Κι αφού προτείνει σεμνότητα ο καλλιτέχνης, ας την εφαρμόσει πρώτα απ'
όλα στον εαυτό του.
19
6
13:00
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΑΓΑΠΗΤΕ, ΑΛΛΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 74,(ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΜΕΤΑ
ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ '81),ΔΙΔΑΧΤΗΚΕ ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΕ...."ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ,ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ,(ΤΙ ΝΡΟΠΗ ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ!!),ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ
ΑΠΟΚΤΑΤΕ,"ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ", ΛΕΦΤΑ,ΑΔΟΥΛΕΥΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΒΓΑΖΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ
ΚΛΠ.ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΕΤΕ......ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΜΕΝΑ....ΣΤΑ "ΒΟΡΕΙΑ
ΠΡΟΑΣΤΙΑ" ...ΑΥΣΤΗΡΑ, ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΦΑΓΗΤΟ, ΣΤΑ "ΕΠΩΝΥΜΑ"(ΤΙ ΑΘΛΙΑ ΛΕΞΗ),ΤΟΥ
ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΩ. Η ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ?? ΥΠΑΡΧΕΙ(?)ΝΑΙ.....ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ
ΕΚΛΟΓΩΝ..! ΑΙΣΧΟΣ!
2
24
12:54
Εκτός από λατρεμένος καλλιτέχνης είναι και άνθρωπος πάνω απ΄όλα. Τον αγαπάμε πολύ και η δήλωσή του αυτή δεν είναι τυχαία!
3
19
12:49
Καλά, αυτός ο τίτλος δεν είναι αντιπροσωπευτικός καθόλου του αρθρου (υπουλος τιτλος)
6
6
Πριν 10'
Μάλλον υψηλότερο IQ από το δικό σου. Το να εχει κάποιος διαφορετική
άποψη, δεν σημαίνει τίποτα άλλο εκτός από αυτό : άλλη άποψη!
12:42
Δεν εχω λογια να πω, τα λεει ολα ακριβως οπως ειναι. Και με διαθεση
αυτοκριτικης που αρμοζει σε ολους, αλλα λιγοι την κανουν. Τι βοηθεια να
παρεις βρε Αλκινοε απο μια Ελλαδα που παντα τον κωλο της κοιτουσε? Που
ψηφιζει χρυση αυγη γιατι ξαφνικα το πασοκ και η νδ δεν της προσφερουν
ριζοτο και η λυσσα τους τωρα ειναι απεριοριστη? τα ζομπι που ψαχνουν
σαπιους εγκεφαλους τωρα βρηκαν αλλου τροφη. Στα γουρουνια της ΕΥΠ, τους
κυριους Μιχαλοβλακες. Αισχος. Ευτυχως καποιοι ειδαν το φως, σαν εσενα.
7
21
12:41
οι τραγουδοποιοι εκ φυσεως πουλανε συναισθημα για να εχουν παρουσια.
Αραγε σε εναν με παιδια μικρα θα του ελεγε κατα προσωπο "ηρωικο οχι εστω καταστροφικο"
Το χρημα ανεκαθεν-και η εξουσια- διεφθειραν.Ειδικα εκεινο που εχει αποκτηθει χωρις παραγωγη και ευκολα.
16
5
12:39
Μπραβο στον Αλκινοοο μπράβο που τα λεει πολυ σωστά ολοι μαζι ενωμένοι θα καταφέρουμε να αλλαξει η ζωή μας
2
16
12:14
Λίγο συναισθηματικό αλλά βαθιά Αληθινό.
2
22
