Τον άφησε εκτός παιχνιδιού...
Η καγκελάριος
Μέρκελ απαρίθμησε τις χώρες που μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην
προσπάθεια για εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης στη Συρία: Ρωσία, ΗΠΑ,
Σαουδική Αραβία και Ιράν, αλλά και η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία.
Το μήνυμα είναι σκληρό για τον ...
Ερντογάν που από χθες επισκέπτεται επίσημα το Βέλγιο και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί την παρουσία του στις Βρυξέλλες για να αποσπάσει όποιο πολιτικό και οικονομικό αντάλλαγμα είναι δυνατόν έναντι της συνεργασίας της Τουρκίας στο προσφυγικό. Η καγκελάριος δεν προβάλλει την άποψη ότι η Τουρκία πρέπει να αποκλεισθεί από την όποια διευθέτηση στη Συρία, απλά διά της παραλείψεως διαπιστώνει ότι η περιθωριοποίηση της Αγκύρας είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Σε μια διαπραγμάτευση με τη συμμετοχή των παραπάνω επτά χωρών, τον ρόλο-κλειδί θα τον έχουν η Τεχεράνη και το Ριάντ που αν συμφωνήσουν στη χάραξη ζωνών και στην αποδοχή ποσοστών επιρροής στη Συρία, τότε ο δρόμος για τον τερματισμό της σύγκρουσης θα έχει ανοίξει.
Αλλωστε, αν επήλθε κάποια σχετική σταθερή συγκατοίκηση Σιιτών και Σουνιτών στην κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ στη Βαγδάτη χρειάσθηκε πριν μια συμφωνία κυρίων ανάμεσα στους Ρουχανί-Χαμενεΐ και τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας.
Δεν χρειαζόταν η Μέρκελ για να καταλάβει η Αγκυρα ότι δεν υπάρχει θέση γι' αυτήν στην επόμενη μέρα στη Συρία, το μήνυμα ήλθε με πιο σαφή τρόπο όταν έγινε σαφές ότι η Ρωσία με την ανοχή των ΗΠΑ επεμβαίνει στρατιωτικά στη σύγκρουση. Με τα παραπάνω δεδομένα εύλογα τίθεται το ερώτημα αν μετά το ναυάγιο του «στρατηγικού βάθους», την αναζήτηση δηλαδή περιφερειακού ρόλου στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η Τουρκία μπορεί να αναζητήσει εκ νέου επαναπροσέγγιση και εξομάλυνση των ταραγμένων και παγωμένων σχέσεών της με τη Δύση, τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Τα περιθώρια βημάτων προόδου είναι ελάχιστα, αν όχι μηδενικά:
• Οι ΗΠΑ ήδη δυσκολεύονται να συνθέσουν λεπτές ισορροπίες με το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία και να πείσουν το Ισραήλ να προσαρμοσθεί στη νέα περιφερειακή πραγματικότητα. Με τα σημερινά δεδομένα η όποια αντισταθμιστική προσφορά στην Τουρκία περιπλέκει και τα δύο παραπάνω ζητούμενα.
• Η εσωστρεφής λόγω της κρίσης στην Ευρωζώνη ΕΕ δεν έχει και αυτή άξια λόγου για την Αγκυρα προσφορά σε μια στιγμή που η αυταρχική εκτροπή του Ερντογάν ακυρώνει ό,τι έχει μείνει από την αξιοπιστία της ιδιότητας της Τουρκίας ως υποψήφιας προς ένταξη χώρας.
kapopoulos@pegasus.gr
Ερντογάν που από χθες επισκέπτεται επίσημα το Βέλγιο και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί την παρουσία του στις Βρυξέλλες για να αποσπάσει όποιο πολιτικό και οικονομικό αντάλλαγμα είναι δυνατόν έναντι της συνεργασίας της Τουρκίας στο προσφυγικό. Η καγκελάριος δεν προβάλλει την άποψη ότι η Τουρκία πρέπει να αποκλεισθεί από την όποια διευθέτηση στη Συρία, απλά διά της παραλείψεως διαπιστώνει ότι η περιθωριοποίηση της Αγκύρας είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Σε μια διαπραγμάτευση με τη συμμετοχή των παραπάνω επτά χωρών, τον ρόλο-κλειδί θα τον έχουν η Τεχεράνη και το Ριάντ που αν συμφωνήσουν στη χάραξη ζωνών και στην αποδοχή ποσοστών επιρροής στη Συρία, τότε ο δρόμος για τον τερματισμό της σύγκρουσης θα έχει ανοίξει.
Αλλωστε, αν επήλθε κάποια σχετική σταθερή συγκατοίκηση Σιιτών και Σουνιτών στην κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ στη Βαγδάτη χρειάσθηκε πριν μια συμφωνία κυρίων ανάμεσα στους Ρουχανί-Χαμενεΐ και τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας.
Δεν χρειαζόταν η Μέρκελ για να καταλάβει η Αγκυρα ότι δεν υπάρχει θέση γι' αυτήν στην επόμενη μέρα στη Συρία, το μήνυμα ήλθε με πιο σαφή τρόπο όταν έγινε σαφές ότι η Ρωσία με την ανοχή των ΗΠΑ επεμβαίνει στρατιωτικά στη σύγκρουση. Με τα παραπάνω δεδομένα εύλογα τίθεται το ερώτημα αν μετά το ναυάγιο του «στρατηγικού βάθους», την αναζήτηση δηλαδή περιφερειακού ρόλου στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η Τουρκία μπορεί να αναζητήσει εκ νέου επαναπροσέγγιση και εξομάλυνση των ταραγμένων και παγωμένων σχέσεών της με τη Δύση, τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Τα περιθώρια βημάτων προόδου είναι ελάχιστα, αν όχι μηδενικά:
• Οι ΗΠΑ ήδη δυσκολεύονται να συνθέσουν λεπτές ισορροπίες με το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία και να πείσουν το Ισραήλ να προσαρμοσθεί στη νέα περιφερειακή πραγματικότητα. Με τα σημερινά δεδομένα η όποια αντισταθμιστική προσφορά στην Τουρκία περιπλέκει και τα δύο παραπάνω ζητούμενα.
• Η εσωστρεφής λόγω της κρίσης στην Ευρωζώνη ΕΕ δεν έχει και αυτή άξια λόγου για την Αγκυρα προσφορά σε μια στιγμή που η αυταρχική εκτροπή του Ερντογάν ακυρώνει ό,τι έχει μείνει από την αξιοπιστία της ιδιότητας της Τουρκίας ως υποψήφιας προς ένταξη χώρας.
kapopoulos@pegasus.gr
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire