Εικαστικά - Αλέξης Κυριτσόπουλος: «Η ζωγραφική είναι παρηγοριά και ελπίδα»

 

Ο Αλέξης Κυριτσόπουλος επιστρέφει με νέο βιβλίο και έκθεση για να 

αφηγηθεί, όπως μόνον αυτός ξέρει, μια τρυφερή, γλυκόπικρη ιστορία 

αγάπης: «Ερως στο παγκάκι» | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

Βασιλική Τζεβελέκου

 

Ο «Ερως στο παγκάκι» ξεκινάει μπροστά στο πάρκο, όταν ξαφνικά συναντιούνται εκείνος κι εκείνη και αρχίζει το ταξίδι τους. Αιωρούνται στην κούνια, ταξιδεύουν στα νησιά, κοιμούνται σφιχτά αγκαλιά, ανασαίνουν αχόρταγα ο ένας για τον άλλον, μέχρι που μια μέρα χτυπά το τηλέφωνο. «Δεν θα έρθω», του λέει εκείνη. Και ο κόσμος καταρρέει, αδειάζει, κατρακυλάει στο έρεβος για εκείνον...
To καινούργιο βιβλίο του Αλέξη Κυριτσόπουλου μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μια τρυφερή, γλυκόπικρη ερωτική ιστορία, γεμάτη ευτυχία και απελπισία, από εκείνες που μόνον ο Κυριτσόπουλος ξέρει να αφηγείται με ελάχιστες λέξεις και αφαιρετικές πολύχρωμες εικόνες που διαδέχονται η μια την άλλη σαν πλάνα κινηματογραφικής ταινίας.
Τι θα γινόταν αν το «σ' αγαπώ» στο παγκάκι ήταν μια κενή υπόσχεση, ένα σύννεφο, ένα φευγαλέο όνειρο; «Ονειρο ήταν, που καρφώθηκε σαν αστραπή στο παγκάκι που κάτσαμε τότε που μου είπε σ' αγαπώ», λέει στο τέλος ο ήρωας.

Από πού αντλεί την έμπνευση της ιστορίας του ο Αλέξης Κυριτσόπουλος; «Μπορεί να είναι μια ξεχασμένη ιστορία, όπως όταν ανοίγεις ένα βιβλίο και βρίσκεις ένα λουλουδάκι. Είναι πατικωμένο και μαραμένο αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ ωραίο.
»Κάτι που έζησες σε μια στιγμή και κατοικεί εντός σου, γιατί δεν γονιμοποιούνται όλες οι στιγμές μας όταν συμβαίνουν, μπορεί να βγει όταν το ερέθισμα της πραγματικότητας δώσει την ώθηση. Είναι ένα όνειρο μεταξύ τού έγινε-δεν έγινε» λέει στην «Εφ.Συν.».

Περισσότερα από 40 έργα μικρών διαστάσεων, εικόνες που άλλες χώρεσαν κι άλλες έμειναν έξω απ' το μικρό βιβλιαράκι, απλώνονται στην Αίθουσα Τέχνης «Σκουφά», όπου πραγματοποιείται η ατομική του έκθεση.
«Στην έκθεση είναι όλη η δουλειά που έγινε γύρω από το “Ερως στο παγκάκι”, ένα προσωπικό θέμα. Πάντα ισορροπώ ζωγραφίζοντας, παρηγορούμαι, αντλώ δύναμη, ελπίδα. Η ζωγραφική δεν είναι ούτε δουλειά, ούτε δημιουργία, είναι κάτι σαν τραγούδι που άλλοτε είναι μελαγχολικό και άλλοτε χαρούμενο.
»Παρουσιάζουμε όλα τα σχέδια που μπήκαν στο βιβλίο και κάποια άλλα τα οποία βρίσκονται σε ένα προσωπικό τετράδιο σημειώσεων, από όπου βγήκε το βιβλίο, που θα εκτεθεί σε λιγότερο κόσμο. Είναι πιο “πριβέ”, θα το δουν οι φίλοι μου, οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι.
Το εκθέτουμε με έναν τρόπο κι αυτό, ώστε να μας επιβλέπει και να μας ευλογεί». Λάτρης της ακουαρέλας, εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο του υλικό. «Ναι, της έχω αδυναμία γιατί είναι ανάλαφρη, εύκολη. Μια ζωγραφιά σε ένα βιβλίο είναι λίγο στριμωγμένη, οπότε όταν βλέπεις τα εργάκια ένα ένα είναι διαφορετικά.
»Εχει ένα στιχάκι ο Σαββόπουλος που ταιριάζει με αυτό και τον σκέφτομαι συχνά όταν λέει “τραγουδάκια μου κατάμονα αν σας αντάμωνα θα έπεφτα κάτου, τον ρυθμό σας ονειρεύομαι και ξενιτεύομαι”... Εδώ τα σκιτσάκια μού δίνουν αυτήν την εντύπωση, σαν να βρίσκονται μόνα στα καδράκια τους. Από την άλλη, τα χαίρεσαι όταν τα βλέπεις όλα μαζί».

Με τον Σαββόπουλο και τον Χατζιδάκι

Εξαιρετικός ζωγράφος, ο Αλέξης Κυριτσόπουλος από το 1967, που δημοσίευσε τα πρώτα σκίτσα του, μέχρι σήμερα παραμένει τεχνίτης της εικόνας και του χρώματος είτε ζωγραφίζει εξώφυλλα δίσκων για τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Διονύση Σαββόπουλο, είτε εικονογραφεί βιβλία για τον Ευγένιο Τριβιζά και άλλους συγγραφείς, είτε γράφει δικές του ιστορίες για ερωτευμένους ή βιβλία για παιδιά, άλλοτε παραμύθια κι άλλοτε βασισμένα στην ποίηση της Γενιάς του '30, όπως του Γιάννη Ρίτσου, του Γιώργου Σεφέρη, του Νίκου Εγγονόπουλου ή του Γιώργου Σαραντάρη (όλα εκδόσεις Ικαρος), του λιγότερου γνωστού, καθώς πέθανε μόλις στα 33 χρόνια του.
Εχει κάνει πλήθος συνεργασιών, έχει δουλέψει στο θέατρο ενώ τα έργα του έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Ωστόσο, του ζητάμε να ανασύρει κάποια μνήμη από τον Διονύση Σαββόπουλο, με τον οποίο έχει μακρά συνεργασία, και τον Μάνο Χατζιδάκι.
«Υπάρχουν διάφορες συναντήσεις μας με τον Σαββόπουλο που δημιουργούν πυροτεχνήματα. Οι συγκρούσεις μας, σαν να παίζαμε συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, προκάλεσαν αστραπές, είτε πανηγύρι ήταν αυτό, είτε δικτατορία. Ενα περιστατικό που θυμάμαι έντονα είναι όταν ζωγράφιζα το εξώφυλλο για το “Φορτηγό” (1966) με τον Διονύση όρθιο πάνω στον πάγκο μου. Διηύθυνε, τραγούδαγε, αγόρευε, δεν θυμάμαι.
Από εκεί έκανα διάφορα σκίτσα, τον Διονύση πάνω στο τραπέζι, από κάτω... Τα χρόνια των Ιουλιανών είχαμε κάτσει με τον Μάνο Χατζιδάκι στου “Φλόκα”. Συζητούσαμε και μου λέει “Οι νέοι ξεχνούν εύκολα”, το οποίο έχει επαληθευτεί με μεγαλειώδη τρόπο στις μέρες μας. Την εποχή που συνεργαζόμασταν για τα “Παράλογα” με πήρε μαζί του στην πρόβα στο στούντιο. Ερχεται λοιπόν και ο Νίκος Γκάτσος.
Εγώ καθόμουν στο πάτωμα, στέκει όρθιος μπροστά μου και, πανύψηλος όπως ήταν ο Γκάτσος, όσο μιλούσε και απήγγελλε στίχους από τα “Παράλογα” αισθανόμουν ότι μεγάλωνε κι εγώ μίκραινα, σαν να ήταν μια σκηνή και εγώ ο κοντορεβιθούλης».



Πηγή: www.efsyn.gr
Δημοσιεύτηκε στις 01/03/2017