Σενέρ Λεβέντ : Σου υποβάλλω τα σέβη μου ως ένας πολίτης υπό κατοχή ενός μοιρασμένου μέλους της ΕΕ.

΄Ενας  Τουρκοκύπριος απευθύνεται στον Επίτροπο Διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον σύντροφο Στέφαν Φούλε...

 .............................................................................................................................
Από αυτές τις στήλες δεν συνηθίζω να γράφω ανοικτές επιστολές σε κανέναν κύριε Φούλε. Άλλωστε, δεν μου αρέσει κάτι τέτοιο. Το θεωρώ ένα είδος υποβολής αίτησης. Δεν θέλω τίποτε από εσένα. Υποβάλλω ερωτήσεις. Με το άρθρο σχεδιάζω εικόνες. Δεν θα σε ρωτήσω «γιατί δεν τηρήσατε τις υποσχέσεις που δώσατε στους Τουρκοκύπριους». Δεν θα σε ρωτήσω ούτε για το απευθείας εμπόριο και άλλα παρόμοια. Μπορεί να υπάρξουν κάποιοι που να σου ζητήσουν αυτά τα πράγματα. Αλλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Θεωρώ πως δεν έχουν καθόλου δίκαιο, ειδικά όσοι περιμένουν επιβράβευση για το «ναι» στο δημοψήφισμα. Τελικά εδώ διεξήχθη ένα δημοψήφισμα που είχε δύο απαντήσεις.  Μήπως υπήρχε οποιοσδήποτε κανόνας που έλεγε ότι όσοι πουν «όχι» θα τιμωρηθούν και όσοι πουν «ναι» θα επιβραβευθούν; Μήπως δεν είχαν δικαίωμα να εκφράσουν την άποψή τους και εκείνοι που είπαν «όχι» όπως εκείνους που είπαν «ναι»; Όσον αφορά στο απευθείας εμπόριο, φαίνεται πως η έγνοια μετρικών δεν είναι η λύση και άλλα παρόμοια. Η έγνοια τους είναι η ταϊβανοποίηση. Μια Ταϊβάν στη Μεσόγειο. Μήπως μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε άλλο που να αναβάλλει περισσότερο τη λύση; 


Αυτά δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα κύριε Φούλε. Κοίτα το χάλι μας. Εδώ και δέκα χρόνια είμαστε και μέλος της ΕΕ. Αλλά σαν παραπαίδι! Ακόμα δεν μπορέσαμε να μυρίσουμε εκείνο το ευλογημένο το κεκτημένο. Μόνο στη μια πλευρά της πράσινης γραμμής βρίσκεσαι. Στην άλλη πλευρά άφησες ευχαρίστως την Τουρκία. Δεν περνάει ο λόγος σου εδώ. Δεν ήταν αρκετή η δύναμή σου να ανοίξεις καν το Βαρώσι εδώ και δέκα χρόνια. Δεν μπόρεσες να κάνεις να φύγει από εδώ έστω και ένας στρατιώτης εδώ και δέκα χρόνια. Διορθώνεις τους δρόμους μας, το αποχετευτικό μας και τα αρχαία μνημεία μας, όμως, άλλο πράγμα χρειαζόμαστε εμείς. Και αυτό δεν σε νοιάζει καθόλου. Αυτό που ουσιαστικά χρειαζόμαστε είναι ελευθερία κύριε Φούλε. Να αποκτήσουμε δική μας βούληση. Να καθίσουμε έχοντας τη δική μας βούληση σε τούτο το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Ακόμα δεν τέλειωσαν αυτά που έχω να γράψω. Θα συνεχίσω να γράφω.
 

Σου υποβάλλω τα σέβη μου ως ένας πολίτης υπό κατοχή ενός μοιρασμένου μέλους της ΕΕ. Δεν είμαστε σύντροφοι πλέον. Μοιράστηκαν και η δική σου πατρίδα και η δική μου. Άραγε να διαβάζαμε ξανά τον Καρλ Μαρξ;
Πηγή: Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ»
08/04/2014